زمین زیر پای زنان
پانته‌آ غلامی اتاقک‌ها / محفظه‌های شیشه‌ای که در هر یک از آنها زنی در حال زیست است. تجربیات مادرانه، زنانه و دخترانه‌ای که هر زنی در طول زیستش با آن مواجه می‌شود.
در کاتالوگ نمایشگاه، عکس‌های «مهسا علیخانی» طبق یک روال منطقی چیدمان شده‌اند. زنی آبستن می‌شود، دختری به دنیا می‌آید، بزرگ می‌شود، درگیر چالش می‌شود، زنانگی‌اش را حس می‌کند، همسر می‌شود، مادر می‌شود، سرپرست می‌شود و زنی که آخرین رج‌های کلاف عمرش را می‌بافد؛ اما این روال منطقی در چیدمان گالری «هما» به چشم نمی‌خورد. در ساختار عکس‌ها نوعی نظام مندی و دقت بیش از حد دیده می‌شود. گویی برای جایگیری جزو به جزو اشیایی که درون محفظه‌های شیشه‌ای وجود دارند فکر شده است و این ویژگی باعث شده تا عکس‌ها کمی تصنعی به نظر برسند. شاید ساختار مستحکم عکس‌ها ناشی از ذهن معمارگونه مهسا باشد. چرا که وی دانش آموخته رشته معماری است و چند سالی است که به عکاسی مشغول است. اتاقک‌های شیشه‌ای بسیار تنگ هستند به گونه‌ای که به جز زنی که درون اتاقک است جایی برای کس دیگری وجود ندارد؛ همانگونه که ما خود به تنهایی با تجربیات مختلف زندگی مان و چالش‌هایش رو به رو می‌شویم و تجربه زنانه امری کاملا شخصی است.
در عکس‌ها زمینی که هر زن روی آن مستقر شده است توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند؛ متناسب با فضایی که هر زن در حال زیستش است زیر پایش المان‌هایی تعریف شده می‌یابیم. شاید خیلی ساده یادآور اصطلاحی عامیانه باشد که در زندگی آن را به کار می‌بریم: پا به مرحله جدیدی گذاشتی، دیگر پا به سن گذاشتم.
به طور کلی عکس‌ها برای مخاطب چالش یا پرسش جدیدی را ایجاد نمی‌کند و تنها یک روند و پروسه را پیش چشمان مخاطب به تصویر می‌کشد. اگر زن باشی، در مواجهه با عکس‌ها خودت را می‌بینی، اما در عین حال چه زن باشی و چه مرد، عکس‌ها به نوعی تو را ارجاع می‌دهند به خالقشان؛ همانگونه که هنرمند در استیتمنت نمایشگاهش می‌گوید: «اینها خود من هستند در آکواریومی از مناسبات اطرافم … یک جور اتوپرتره که در عین حال انعکاس من در واقعیت است.»