دکه مطبوعات - ۹ دی ۹۵
The Economist
جهان به عقب بازگشت
اکونومیست در ویژه‌نامه کریسمس خود چندین سرمقاله دارد. مقالاتی که به موضوع برگزیت، دونالد ترامپ، ریاست‌جمهوری باراک اوباما و نرخ‌های بهره پایین اختصاص دارد. مقالات اکونومیست تحلیلی بر وقایع سال ۲۰۱۶ دارد و از رهگذر این تحلیل چشم‌اندازی از آینده ارائه می‌دهد. اما مهم‌ترین مقاله‌ای که رویکردی پیش‌گویانه دارد، مقاله‌ای است که درخصوص لیبرالیسم به رشته تحریر در آمده است. به نوشته این مجله جهان در بحث آزادی‌ها، سالی پر از عقبگرد را پشت سر گذاشته است.
The Economist
جهان به عقب بازگشت
اکونومیست در ویژه‌نامه کریسمس خود چندین سرمقاله دارد. مقالاتی که به موضوع برگزیت، دونالد ترامپ، ریاست‌جمهوری باراک اوباما و نرخ‌های بهره پایین اختصاص دارد. مقالات اکونومیست تحلیلی بر وقایع سال ۲۰۱۶ دارد و از رهگذر این تحلیل چشم‌اندازی از آینده ارائه می‌دهد. اما مهم‌ترین مقاله‌ای که رویکردی پیش‌گویانه دارد، مقاله‌ای است که درخصوص لیبرالیسم به رشته تحریر در آمده است. به نوشته این مجله جهان در بحث آزادی‌ها، سالی پر از عقبگرد را پشت سر گذاشته است. بر این اساس، در سالی که گذشت انگشت اتهام متوجه جهانی‌سازی شد و نه تنها ملی‌گرایی که حتی استبداد در جهان خودنمایی کرد. اکونومیست نوشت در سال گذشته در ترکیه عوامل یک کودتا با خشونت‌تمام مورد انتقام قرار گرفتند. در فیلیپین رای‌دهندگان نه فقط رئیس‌جمهوری را برگزیدند که نیروهای مرگ را در کشور مستقر کرد بلکه به کشیدن ماشه توسط آنان هم اقدام نمود. روسیه دموکراسی غرب را هک کرد و چین زیردریایی بدون سرنشین آمریکا را توقیف و تاکید کرد که لیبرالیسم صرفا یک پوشش برای توسعه غرب است. در چنین شرایطی بسیاری از لیبرال‌های بازارهای آزاد دستخوش ناامیدی شدند و برخی از آنان از تهدیدی که متوجه دموکراسی جهان است، نوشتند. اما به عقیده اکونومیست در جهانی که مدام در حال تغییر است، مجادله و بحث غیرقابل اجتناب است و مورد استقبال، چون در نهایت منجر به زایشی دوباره خواهد شد، لیبرالیسم باید پاسخی برای بدبینان بیابد. لیبرال‌ها باید راه‌هایی را که تکنولوژی و نیازهای اجتماعی می‌گشایند کشف کند. بنا به پیش‌بینی اکونومیست، ثابت خواهد شد که برگزیت و ریاست‌جمهوری ترامپ پرهزینه و مضر هستند. آنچه اکونومیست را امروز نگران ساخته، تلفیق ملی‌گرایی، حاکمیت اتحادیه‌ها و نارضایتی‌های مردمی است، اما از سوی دیگر ۲۰۱۶ سال تقاضا برای تغییر بود. نباید هرگز ظرفیت لیبرال‌ها در دگرگونی کامل را نادیده گرفت. نباید قدرت مردم را نیز دست کم گرفت، چه در مورد دولت ترامپ و چه در مورد بریتانیای پسابرگزیت، باید با تفکر راهی برای برون‌رفت از مشکلات یافت.
The Nation
سال‌های نهادگرایی
نشریه نیشن برای آخرین شماره خود در سال ۲۰۱۶ به ۸ سال ریاست‌جمهوری باراک اوباما می‌پردازد. ۸ سالی که از ۲۰۰۸ شروع و ۲۰۱۶ خاتمه پیدا می‌کند. بسیاری از مجلات آمریکا در این ماه به این موضوع پرداخته‌اند. مثلا مجله آتلانتیک هفته گذشته با انتشار شماره ژانویه‌اش به این موضوع رسیدگی کرد. حالا مجله نیشن در سرمقاله خود به قلم «کریستوفر هایس» نویسنده و سیاستمدار آمریکایی به دوران مدیریت باراک اوباما پرداخته است. از دید هایس، باراک اوباما یک نهادگراست. به نوشته این مجله سه چشم‌انداز برای ارزیابی دوره مدیریت اوباما وجود دارد. اولین دوره آن به هشتم نوامبر سال ۲۰۱۶ باز می‌گردد. براساس این چشم‌انداز باراک اوباما قرار بود تا میراث ۸ ساله خود را به نامزد مطلوب خود تحویل دهد. در این چشم‌انداز هیلاری کلینتون جانشین باراک اوباما و ادامه‌دهنده راه وی می‌شد. اما چشم‌انداز دوم به ۹ نوامبر باز می‌گردد. زمانی که یک شوک عظیم به ایالات‌متحده وارد شد و نخستین رئیس‌جمهور سیاهپوست نتوانست آن‌گونه که مایل بود، کلید کاخ سفید را به هیلاری کلینتون بسپارد. آخرین چشم‌انداز اما مربوط به زمان حال نمی‌شود. باید سالیان سال بگذرد تا دستاورد دوره اوباما مورد ارزیابی قرار بگیرد. در این دوره احتمالا رنگ پوست، ایدئولوژی و دستاوردهای کلی وی مورد قضاوت قرار خواهد گرفت. احتمالا درخصوص دوره باراک اوباما ما با دو رویکرد کلی روبه‌رو خواهیم بود: ابتدا، مردم آمریکا یک سیاهپوست را به‌عنوان رئیس‌جمهور خود انتخاب کردند و سپس حدود نیمی مردم احتمالا عقل لعنتی خود را از دست دادند. دوم، طبقه کارگر سفید پوست به این نتیجه رسید که رویای آمریکایی آن چیزی نبوده که ادعا می‌شده است. سپس یک فریبکار قول داد که آمریکا را به سر جای اول خود باز می‌گرداند، پس آنها فریب آن حقه‌باز (ترامپ) را خوردند. براساس چشم‌انداز سوم مردم در سالیان بعد به این دو دسته تقسیم می‌شوند و احتمالا از کرده خود نیز پشیمان خواهند شد.
The Rotarian
«بان»و‌جنگ با فلج اطفال
مجله روتارین، که یک مجله برای صلح جهانی است، در آخرین شماره خود برای سال ۲۰۱۶ با بان‌کی‌مون گفت‌وگو کرده است. این مجله که مهم‌ترین اهدافش تامین صلح و بهداشت جهانی است با این دیپلمات بین‌المللی گفت‌وگو کرده و برای وی نیز نام «دیپلمات بی‌هیاهو» را انتخاب کرده است. در این مجله ادعا شده است که بان‌کی‌مون در دوران تصدی‌اش به‌عنوان دبیر کل سازمان ملل برای ارتقای حقوق بشر، ریشه‌کنی فلج اطفال و مبارزه با تغییرات آب و هوایی تلاش بسیاری داشته است. بان‌کی‌مون درخصوص زندگی‌اش می‌گوید: یادم می‌آید که جنگ بین دو کره شدت گرفته بود و من به همراه خانواده‌ام از طریق کوه دست به مهاجرت زده بودیم. ما در حالی از کوه بالا می‌رفتیم که روستایمان در آتش می‌سوخت. بان‌کی‌مون از زندگی سخت خود در این گفت‌وگو صحبت می‌کند و می‌گوید روزها گرسنگی می‌کشیده‌اند و خانواده‌اش در جنگل به دنبال غذا می‌گشتند. او می‌گوید این سربازان سازمان ملل بودند که در نهایت با پرچم‌های آبی به سراغ آنها آمدند و برایشان غذا و مایحتاج آوردند. او می‌گوید زمانی که درباره مقاله‌ای که جایزه گرفته و توانسته بود به‌واسطه آن جایزه با جان اف کندی دیدار داشته باشد، به دیپلمات بودن علاقه‌مند شده است. او در سال ۱۹۷۰ وارد وزارت امور خارجه کره‌جنوبی می‌شود و پیش از اینکه دبیرکل سازمان ملل شود در این وزارتخانه نقش‌های متفاوتی داشته است. بان‌کی‌مون مهم‌ترین هدف دوره ۵ ساله دوم خود را طرح‌هایش برای ریشه‌کنی فلج اطفال می‌داند. او در سال ۲۰۱۲ که برای بار دوم مسوولیت دبیرکلی سازمان ملل را به عهده گرفت متعهد شد تا با این بیماری وحشتناک در سراسر دنیا مبارزه کند. بان می‌گوید پس از اینکه فقر و مسائل بهداشت عمومی کاهش یافت، با خیال آسوده‌تری از منصب خود کناره می‌گیرد. قرار است وی از اول ژانویه سال ۲۰۱۷، (۱۲ دی ماه) جای خود را به آنتونیو گوترس، نخست‌وزیر سابق پرتغال بدهد.
Time
در جست‌وجوی خانه
مجله تایم در آخرین شماره سال ۲۰۱۶ خود دست به پیش‌بینی سال جدید میلادی زده و می‌نویسد که مباحث اساسی سال آتی به ترتیب عبارتند از: سیاست، حوزه سلامت، علم، فناوری، فرهنگ، ورزش. البته تایم در گزارشی به بحران پناهجو نیز در سال ۲۰۱۷ پرداخته است. در عکس این مجله نوزادی به نام «رهاف» را می‌بینید که در کمپ‌های یونان به دنیا آمده است. به نوشته این مجله بحران پناهجو در سال جدید وارد فاز تازه‌ای خواهد شد. برای همین این مجله تیتر اصلی خود را «در جست‌وجوی خانه» قرار می‌دهد. مجله تایم در اقدامی ساختارشکنانه در ۴ صفحه پشت سر هم عکس نوزادانی که در کمپ‌های یونان به دنیا آمده‌اند را منتشر می‌کند و می‌نویسد بحران تازه آغاز شده است. به نوشته این مجله کودکانی که به دنیا می‌آیند هنوز تعیین ملیت نشده‌اند، هنوز تکلیف خانواده‌هایشان مشخص نشده و برای همین باید نام این کودکان را «بدون ملت» گذاشت. در این مجله می‌خوانیم: به بیمارستانی در شمال یونان سر بزنید. در آنجا زنانی را خواهید دید که پناهجو بوده و آماده وضع حمل هستند. سوآد عیسی، یکی از این زنان است. وی روی تخت و آماده وضع حمل است. او در ۶ ماه اول بارداری‌اش در حال فرار بوده و در این زمان بوده که تازه به یونان رسیده است. بیشتر از ۱۰۰۰ سوری دیگر نیز وضعیتی مشابه سوآد دارند. آنها در این سال فرزندان خود را در یونان به دنیا آورده‌اند و تایم از ماه سپتامبر به این سو ۴ تن از این کودکانی که در این کشور به دنیا آمده‌اند را تحت رصد قرار داده است. اما نکته اصلی اینجاست که در دنیا کسانی بخت ورود به دولت را دارند که اساسا ضد مهاجرت هستند. در ایالات‌متحده ترامپ که تهدید کرده است سوری‌ها را اخراج خواهد کرد. در اروپا نیز امسال انتخابات مهمی برگزار خواهد شد که هر کدام از آنها می‌تواند سرنوشت میلیون‌ها مهاجر سوری را عوض کند.
Newsweek
ناجی نارنجی اسراییل؟
مجله نیوزویک، ورژن اروپای آن در آخرین شماره سال ۲۰۱۶، موضوع مهمی را برای بررسی انتخاب کرده است: رابطه اسراییل و ترامپ. این مساله از این رو اهمیت دارد که باراک اوباما در روزهای آخر حکمرانی خود پشت اسراییل را خالی کرد و اجازه داد تا شورای امنیت پس از ۳۷ سال این رژیم را محکوم کند. از این رو موضوع ترامپ و اسراییل بسیار حائز اهمیت است. این اهمیت زمانی دو چندان می‌شود که ترامپ از رویکرد اوباما در قبال اسراییل انتقاد کرده و گفته است در دوران حکمرانی خود برای تل‌آویو چنین مسایلی پیش نخواهد آمد. اما سوال اینجاست که آیا ترامپ به راستی یک حامی تمام عیار برای تل‌آویو است؟ آیا دونالد ترامپ برای اسراییل خوب است یا او نیز یک مانع دیگر برای برقراری صلح است؟ در دوره باراک اوباما، شاید بیشترین کمک مالی به اسراییل شده باشد اما رابطه بی‌بی (نتانیاهو) و رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده به شدت سرد بوده است. تئوری اوباما برای بازگشت صلح به خاورمیانه حمایت از راه حل دو کشوری بوده است، اما هر بار این مذاکرات به دلیل کارشکنی نتانیاهو به بن‌بست خورده است. بسیاری از اسراییلی‌ها و حتی اسراییلی‌های ساکن در آمریکا معتقدند که باراک اوباما وحشتناک‌ترین رئیس‌جمهور آمریکا برای اسراییل بوده است. مشاوران ترامپ هم با این گزاره موافق هستند. آنها بارها در کمپین‌های انتخاباتی سال ۲۰۱۶ به این موضوع اشاره داشتند. ترامپ نیز مانند بسیاری از نامزدهای جمهوری‌خواهان برای خوشایند اسراییل گفت که قرارداد هسته‌ای با ایران را پاره خواهد کرد و از پایتختی بیت‌المقدس دفاع می‌کند. در آیپک (قوی‌ترین لابی صهیونیستی در آمریکا)، که ترامپ امسال در آن حضور داشت گفت که سازمان ملل به دنبال تحمیل یک توافقنامه برای اسراییل و فلسطین است. البته این به آن معنی نیست که ترامپ از توافق خوشش نمی‌آید و گفته است از صلح بین دو طرف استقبال می‌کند اما هنوز نحوه آن را بیان نکرده است.
The week
چهره‌های سال 2016
مجله ویک برای آخرین شماره سال ۲۰۱۶ به معرفی چهره‌های اصلی این سال پرداخته است. در جلد این مجله البته دو تن از چهره‌ها بسیار مغموم هستند و این دو عبارتند از دیوید کامرون که بازنده بزرگ برگزیت بوده و دیگری نیز هیلاری کلینتون است که در انتخابات هشتم نوامبر شکست سختی از رقیب جمهوری‌خواه خود خورد. در این مجله البته چهره‌های دیگری مانند ماری لوپن، جرمی کوربین و همچنین شاهزاده هری به دلیل ارتباط خود با یک بازیگر هالیوودی مطرح شده‌اند. البته داستان اصلی این مجله مربوط به سقوط حلب است. به نوشته این مجله هزاران نفر از نیروهای مخالف اسد پس از سقوط حلب از آنجا خارج شده‌اند. عملیات خروج نیروهای مسلح از حلب با موافقت روسیه صورت گرفته است. درخواست ترکیه هم که حامی اصلی این گروه‌هاست در خروج این نیروها بی‌تاثیر نبوده است. برخی از آنها که بلامکان شده‌اند به سمت غرب حلب در حرکت هستند و باقی نیز به استان ادلب می‌روند که هنوز در کنترل شورشی‌هاست. در مقابل سوریه درخواست کرده است که دو روستای شیعه‌نشین که دو سال تحت محاصره شورشی‌ها بوده‌اند تخلیه شوند و شیعیان سوری بتوانند به نقطه‌‌ای امن برسند. هر چند که نیروهای القاعده برخی از اتوبوس‌های شیعیان را به آتش کشیدند و برای چند روزی عملیات مبادله متوقف شد. اما این مجله می‌نویسد: سوای سقوط حلب، داستان ترور در برلین از مهم‌ترین وقایع هفته گذشته است. در برلین یک تریلی چندین نفر را عامدانه زیر می‌گیرد که در پی آن ۱۲ نفر کشته و ۴۸ تن نیز زخمی می‌شوند. پلیس برلین بلافاصله این عملیات را تروریستی خطاب می‌کند و ساعاتی پس از عملیات تروریستی هم هویت عامل آن شناسایی می‌شود. اتوبوس توسط یک تونسی از یک لهستانی دزدیده شده است. البته جسد مالک تریلی نیز در پشت کامیون بوده است. عامل این حمله تروریستی چند روز بعد در ایتالیا هدف نیروهای پلیس این کشور قرار می‌گیرد و کشته می‌شود.
ارسال نظر