رسول رییس جعفری دانش‌آموخته کارشناسی ارشد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی کسانی‌که با ساختار فیزیکی و کالبدی دانشگاه علامه آشنایی دارند به خوبی می‌دانند که دانشگاه علامه مجمع‌الجزایری از چندین خوابگاه و دانشکده و ساختمان اداری است؛ برای مثال ساختمان مرکزی دانشگاه در دهکده المپیک قرار دارد، دانشکده علوم اجتماعی در خیابان شریعتی، خوابگاه شهید مطهری در میدان ولیعصر و ساختمان مدیریت فرهنگی دانشگاه در تقاطع خیابان شهید بهشتی و خیابان ولیعصر قرار دارد.
برای کسانی‌که با ماهیت فعالیت‌های دانشجویی و فرهنگی آشنایی دارند تصور اینکه یک فعال دانشجویی برای گرفتن مجوز نشریه یا تصویب سخنرانی در هیات نظارت یا مجوز تشکیل کارگاه و کلاس آموزشی فاصله بین دانشکده و خانه فرهنگ و خوابگاه را چندین بار در طول هفته طی کند، فرساینده است. به این موارد اضافه کنید برخوردهای سلیقه‌ای و خارج از قاعده برخی مسوولان فرهنگی و دانشجویی دانشگاه را که در ادامه به بررسی چند نمونه موردی آن خواهیم پرداخت. در دوران ریاست دکتر حبیبی بر دانشگاه، برای صرفه‌جویی در وقت و هزینه و تمرکززدایی از فعالیت‌های دانشجویی مقرر شده بود که شوراهای فرهنگی در دانشکده‌ها تشکیل شود که ترکیب آن عبارت بود از: ریاست دانشکده، معاون اداری و مالی دانشکده، یک نفر از اساتید به انتخاب رییس دانشگاه و کلیه تشکل‌های دانشجویی دانشکده. در این جلسه که معمولا در بازه‌های زمانی مشخص و به صورت مرتب برگزار می‌شد درمورد برنامه‌های تشکل‌ها تصمیم‌گیری می‌شد و در نهایت یک نسخه از صورت جلسه (صرفا جهت اطلاع) به دانشگاه ارسال می‌شود. بعدها در دوره مدیریت آقای شریعتی این نهاد به تدریج حذف شد و تصمیم‌گیری در مورد فعالیت‌های تشکل‌ها و انجمن‌های علمی به صورت متمرکز در اختیار مدیران دانشگاه قرار گرفت. یک نمونه دیگر از مسائلی که در دوران مدیریت دکتر حبیبی به رونق فعالیت‌های دانشجویی در دانشگاه کمک شایانی کرد، مصوبه‌ای از هیات نظارت دانشگاه بود که بر مبنای آن اعضای هیات علمی دانشگاه علامه برای سخنرانی در دانشگاه نیاز به اخذ مجوز هیات نظارت نداشتند، اما در دوران مدیریت دکتر شریعتی برای کلیه سخنرانی‌ها از روزها قبل باید درخواست داده می‌شد و هیات نظارت تصمیم‌گیری می‌کرد. در موارد متعددی به اعضای هیات علمی دانشگاه برای سخنرانی در دانشکده خودشان نیز مجوز داده نمی‌شد یا زمانی مجوز داده می‌شد که دیگر فرصت کافی برای تبلیغ و دیگر اقدامات لازم وجود نداشت. درمورد انتخابات تشکل‌ها به صورت گسترده حتی درمورد انجمن‌های علمی نیز رفتارهای فراقانونی صورت می‌گرفت. برای مثال در قانون انتخابات شوراهای علمی سه شرط برای تایید صلاحیت کاندیداها وجود دارد که عبارتند از: باقی ماندن حداقل دو ترم تحصیلی از دروس کاندیدا، شرط معدل و نداشتن سابقه حکم قطعی در کمیته انظباطی دانشگاه. در دوران ریاست دکتر شریعتی علاوه بر این شروط، کاندیداها باید به لحاظ فردی مورد تایید مقامات دانشگاه قرار می‌گرفتند و در یک اقدام عجیب و خارج از رویه، کاندیداها باید به خانه فرهنگ مراجعه می‌کردند و توسط مسوول مربوطه گزینش می‌شدند. داستان تشکل‌های دانشجویی و تنگناهای آن را کسانی که در طول این ۸ سال فعالیت داشتند به خوبی درک می‌کنند. ماحصل این اقدامات تعطیلی انجمن اسلامی، شورای صنفی، بسیاری از انجمن‌های علمی، کانون‌های فرهنگی و نشریات در دانشگاه علامه طباطبایی بود که گویا برای مدیران دانشگاه چندان هم نامطلوب نبود... .
یک خاطره
در آغاز سال تحصیلی ۸۵-۸۴ دانشجوی سال آخر رشته اقتصاد در مقطع کارشناسی بودم و به دلیل اینکه مشغول درس خواندن برای کنکورارشد بودم کمتر به دانشکده و دفاتر تشکل‌ها می‌رفتم. یکی از روزهایی که به دانشکده رفته بودم، دوستان پیشنهاد دادند به خانه فرهنگ دانشگاه برویم، هم به مسوولین جدید تبریک بگوییم و هم جویای اوضاع شویم. رییس دانشگاه چند ماهی بود که عوض شده بود و بسیاری از مسوولین فرهنگی دانشگاه نیز تغییر کرده بودند اما مسوولین جدید نیز غریبه نبودند و با ما در کانون‌های فرهنگی و تشکل‌های دانشجویی در دوره دکتر حبیبی فعالیت می‌کردند و شناخت خوبی از هم داشتیم. بعد از مراجعه به خانه فرهنگ و گپ و گفت با دوستان یکی از همان مسوولین رده پایین آن زمان و رده بالای روزهای آخر به بنده گفت دوران شما تمام شد! در این مدت اسناد زیادی را بررسی کردیم و به وضعیت تک تک شما رسیدگی خواهیم کرد! مشخص خواهیم نمود که چه مقدار از پول بیت‌المال را حیف و میل کردید! یادم می‌آید که کمی فضا بینمان تند شد و من به ایشان گفتم که هر سندی دارند ارائه کنند؛ من منتظر اسناد تخلفات مالی هستم! از آن روز ۸ سال می‌گذرد و حتی یک برگ سند تخلف هم ارائه نکردند.