The Sunday Times

60 سال بازیگری

بخش فرهنگی مجله ساندی تایمز (Culture) به سراغ یکی از اسطوره‌های بازیگری بریتانیا رفته است: «جودی‌دنچ». این مجله به دلیل اینکه وی وارد شصتمین سال بازیگری خود شده است به سراغ او رفته است. ملکه پرده نقره‌ای سالیان سال است که با بازی‌های خود چشم‌ها را خیره کرده است. گزارش‌نویس ساندی تایمز می‌نویسد: جودی دنچ شصتمین سال بازیگری خود را جشن می‌گیرد اما به نظر می‌رسد که هیچ چیز نمی‌تواند مانعی برای ادامه بازیگری وی به حساب آید. او به لوییس وایز می‌گوید که چرا بیشتر نقش‌ها را دوست دارد و تنها به ایفای نقش به‌عنوان ملکه‌ها اکتفا نکرده است. او در ۹ سپتامبر ۱۹۵۷ بود که در نقش اوفلیا در نمایشنامه هملت بازی کرد. پس از آن او صدها نقش دیگر هم بازی کرد و جوایز متعددی را به دست آورد که حتی یکی از این جوایز از سوی انجمن ملی روانشناسان آمریکا بوده است.

لوییس وایس می‌نویسد: ما در کتابخانه هتل باغ کاونت در لندن نشسته‌ایم، جایی که او خود را برای ایفای یک نقش جدید آماده می‌کند. جودی در ۸۲ سالگی همچنان زیبایی خود را حفظ کرده است. لوییس به او می‌گوید: ۶۰ سال است که در این حرفه حضور داری؟ او کمی مکث می‌کند و می‌گوید که در این مورد شک دارد و احتمالا برای آن روز باید میهمانان زیادی را دعوت کند. اما واقعیت این است که او وارد شصتمین سال بازیگری خود شده است. جودی دنچ تاکنون نقش ملکه‌های زیادی را بازی کرده است: کلئوپاترا، الیزابت اول، لیدی مکبث. اما او در سری فیلم‌های جیمز باند هم نقش‌های مهمی ایفا کرده است هر چند در آخرین نقش خود کشته می‌شود اما از حضور در سری فیلم‌های باند بسیار راضی است. او در سال ۲۰۰۷ در فیلم «نوشته‌های رسوا‌کننده» همکار خود بارابارا کاوت را که نقش آن را امیلی بلانش بازی کرده است) به دلیل جوان بودنش مورد شکنجه قرار می‌دهد. دنچ با این فیلم دوباره توانست چشم‌ها را به خود خیره کند. او اما اینک در ۸۲ سالگی با نقش ویکتوریا به پرده نقره‌ای بازگشته است. ویکتوریا و عبدل فیلم تازه‌ای است که او قرار است در آن ایفای نقش کند. گویی پایانی برای جودی دنچ نمی‌توان تصور کرد و او شور یک جوان را برای بازیگری دارد.

People

رنج ‌های سلطان کمدی

سینمای جهان با فقدان یک کمدین بزرگ روبه رو شد. مرگ این اسطوره سینمای کمدی به اندازه‌ای اهمیت داشت که با گذشت تقریبا دو هفته پس از مرگ او نیز موجب شده است تا مجله پیپل یک پرونده ویژه برای وی تدارک ببیند. جری لوییس بازیگر-‌کارگردان معروف هالیوود در سن ۹۱ سالگی فوت می‌کند. او الگوی بازیگران بزرگ دیگر هم بوده است. از جمله جیم کری که گفته است از بازی‌های او الگو گرفته است. مجله پیپل در این زمینه می‌نویسد: جری لوییس، اسطوره کمدی در ماه اوت فوت کرد. جیم کری می‌گوید: او اگر نبود من هم نبودم. او بوده که من هستم. جیم کری تصریح می‌کند که اگر جری لوییس نبود احتمالا کمدی «بزن ‌بکوب» هم دیگر معنایی نداشت. ساموئل ال جکسون هم می‌گوید: او همیشه در حال خنداندن بود. سلطان کمدی در خانه خود در لس آنجلس فوت می‌کند. او در آن لحظه با همسر دوم خود یعنی ساندی ۶۶ ساله و دانیله، دختر ۲۵ ساله خود بوده است. او زمانی در وصف خود گفته بود: منم موافقم. دارای استعدادهای گوناگون هستم. ثروتمندم و در سطح بین‌الملل نابغه‌ای مشهور به حساب می‌آیم. او پس از جنگ جهانی دوم یکی از معروف‌ترین افراد سرگرم‌کننده به حساب می‌آید. جری لوییس از سال ۱۹۶۶ تا ۲۰۱۰ مجری یک برنامه خیریه در تلویزیون بود و توانست در این سال‌ها ۲.۶ میلیارد دلار جمع‌آوری کند.

جری لوییس همپای چارلی چاپلین برای خود یک امپراتوری دیگر تاسیس کرد و از خود یک شخصیت متفاوت خلق کرد: یک آدم پر سر و صدا و شلوغ. او تا سال ۲۰۰۹ در اوج محبوبیت بود اما در این سال در برنامه تلویزیونی‌اش زمانی که کودکان معلول را «چلاق» خواند از میزان محبوبیتش کاسته شد. او نیز مانند هر ستاره‌ای حاضر نبود بپذیرد که دوران افولش رسیده است. در این زمینه سعی کرد که خود را با چند استند آپ کمدی احیا کند اما دیگر فایده‌ای نداشت. او در سال ۲۰۱۶ در مصاحبه با همین مجله پیپل گفته بود دیگر زمان زیادی برایش باقی نمانده است. او در این سال‌ها از توفان مریضی‌ها جان سالم به در برده بود: سرطان پروستات، دیابت، مننژیت، دو سکته قلبی و اعتیادش به مسکن که وی به دلیل افسردگی آنها را مصرف می‌کرد. جری لوییس زمانی که یکی از جوانترین فرزندان او یعنی جوزف در ۴۵ سالگی به دلیل اعتیاد به مواد مخدر خودکشی کرد، به شدت افسرده شد. او به مجله پیپل گفته بود: هرگز از دست این مسائل آسوده نخواهید شد و آن را فراموش نخواهید کرد.

FT Weekend Magazine

پولداران سیلیکون‌ولی، فقرای پائولو آلتو

مجله آخر هفته روزنامه فایننشال‌تایمز جلد خود را به سیلیکون‌ولی اختصاص داده است. سیلیکون‌ولی جایی است که احتمالا در آن رویاهای بشریت پیگیری می‌شود اما در این میان یک مشکل وجود دارد. در حالی که امپراتوری‌های فناوری در کالیفرنیا در حال رشد هستند و رویاهای آینده‌نگرانه خود را گسترش می‌دهند، همپای آن شکاف بین افراد دارا و ندار نیز به شکل تند و تیزی در این ایالت در حال افزایش است. این مجله می‌نویسد: شهر پائولوآلتوی‌شرقی با خانه‌های نه‌چندان گران‌قیمت و مکانی برای صنایع سبک در رونق تکنولوژی پیشرفته در ایالات‌متحده نقش بسزایی داشته است. این منطقه از لحاط تاریخی یک منطقه سیاه‌پوست‌نشین بوده است که از دو دهه پیش اما با تغییر رویه جمعیتی در این شهر، لاتین‌تبارها اکثریت را به‌دست گرفته‌اند. در حال‌حاضر بیش از دو سوم جمعیت این شهر از این دو گروه نژادی است. این شهر هنوز هم در آمریکا شهرت خود را حفظ کرده اما نه آنگونه که سیلیکون‌ولی شهرتی برای خود به‌دست آورده است. این شهر در سال گذشته بالاترین آمار قتل را داشته است. در هر سال از هر ۵۷۱ ساکن این شهر یک نفر مرتکب قتل می‌شود. این افراد فقیر در حالی در این شهر زندگی می‌کنند که در همسایگی آنها کمپانی‌های پولدار و پولساز قرار گرفته‌اند.

یکی از نشانه‌های بی‌عدالتی که شکاف روزافزون را بین دارا و ندار در این شهر نشان می‌دهد این است که شهرداری پائولوآلتوی‌شرقی از این که ذخایر آبی خود را بیش از گذشته افزایش دهد، منع شده است در حالی که این امر کاملا ضروری به‌نظر می‌رسد. در ماه ژوئن امسال مارک زوکربرگ و همسرش پرسیلا چان مقداری پول نقد آوردند تا حق افزایش سهم ذخایر آبی را از همسایه ثروتمند این شهر بخرند. منافع شخصی زوکربرگ در این منطقه قابل فهم است. او مستقیما در حال گسترش امپراتوری خود به سمت شمال، یعنی سواحل نمکی خلیج سانفرانسیسکو است. کمپانی زوکربرگ با ساختمان‌های طراحی شده توسط فرانک گری، سقف‌هایی با کیفیت و یک کافه‌تریای مجانی است که این ساختمان درست در مرز با پائولوآلتوی‌شرقی قرار دارد، منطقه‌ای توسعه‌نیافته یا درصد بالای جرم و جنایت. با ۱۵ دقیقه دوچرخه‌سواری از این منطقه اگر به سمت جنوب حرکت کنیم به کمپانی گوگل می‌رسیم. نخستین ساختمانی که در این منطقه دیده می‌شود ساختمان چشم‌نواز این کمپانی است که یک سقف کاذب غول‌پیکر بر بالای آن قرار گرفته که آب باران در آن جمع می‌شود و همچنین باتری‌هایی که به‌منظور استفاده از انرژی خورشیدی برای بالای آن قرار گرفته‌اند. برای ساکنان پائولوآلتوی‌شرقی، هر ساختمان جدید فناوری که به منزله آوردن هزاران طراح نر‌م‌افزار به این ساختمان‌ها است، نه‌تنها هیچ عایدی دربر نداشته، بلکه یادآور بحران مسکن این ایالت است که هر روز بخشی از افراد آن بی‌خانمان می‌شوند.

The New York Times Magazine

سالی شگفت‌انگیز برای فدرر

کمتر کسی را می‌توان یافت که نام راجر فدرر را نشنیده باشد. حتی کسانی هم که طرفدار ورزش تنیس نیستند با این حال نام وی را شنیده‌اند. او سالی شگفت‌انگیز داشت و عمده مسابقات مهم جهانی را از آن خود کرد. مجله نیویورک‌تایمز‌مگزین این هفته به سراغ راجرر فدرر رفته است. کسی که تقریبا در نیمی از یک دهه نتوانسته بود یک گرند اسلم را پیروز شود و ناگهان با عوض کردن برنامه‌هایش تبدیل به ستاره بی‌بدیل دنیای تنیس شد. او در سال‌جاری با یوسین بولت ستاره میادین دومیدانی رقابت تنگاتنگی دارد تا ورزشکار سال شود. فدرر می‌گوید که برای یوسین بولت احترام زیادی قائل است، حتی به‌رغم شکستش در مسابقه آخر باز او ورزشکاری قابل‌ستایش به‌حساب می‌آید. فدرر هفته گذشته وارد ۳۶ سالگی شد. گزارشگر مجله با وی در یک هتل در مونترال قرار گذاشته است. او می‌نویسد: برای هر کسی که طرفدار فدرر است یا ضربه‌ای از او را در یک مسابقه تماشا کرده است، نیک می‌داند که سال ۲۰۱۷ برای او همچون به واقعیت پیوستن یک داستان تخیلی اعجاب‌انگیز بوده است. هر چند او از لحاظ سن و سال بسیار بزرگ‌تر از یوسین بولت است اما او توانسته سالی شگفت‌انگیز را به نام خود کند. او سال خود را با یک قهرمانی در گرند اسلم آغاز کرد و توانست در اوپن استرالیا رقیب اصلی خود یعنی رافائل نادال را در فینال مسابقات شکست دهد. نکته جالب اینکه او از سال ۲۰۱۲ به این‌سو نتوانسته بود هیچ گرند اسلمی را به سود خود تمام کند. اما بعد از آن گویی ماشین قهرمانی راجر فدرر روشن شده و او در مسابقاتی که تاکنون برگزار شده بکرات رقبای خود به‌ویژه رافائل نادال را مجددا شکست داده است.

دکه مطبوعات

دکه مطبوعات

دکه مطبوعات

دکه مطبوعات