نگاهی به وضعیت بهداشت و درمان شهرستان فریمان مهدی اکبرزاده
شهرستان فریمان دارای شبکه بهداشتی، متشکل از ۳۴ خانه بهداشت و ۷ مرکز بهداشتی درمانی است که از این ۷ مرکز بهداشتی، ۵ مرکز برای روستاییان و ۲ مرکز برای شهرنشینان در نظر گرفته شده است. به طور میانگین در کل شهرستان به ازای هر۲۲۹۱ نفر یک مرکز یا خانه بهداشت وجود دارد، اما میزان دسترسی شهرنشینان به امکانات خانههای بهداشت، به مراتب بیشتر از ساکنان مناطق روستایی است و از همین روی، این شهرستان نیازمند ایجاد مراکز بیشتر و یا تجهیز وتوسعه مراکز موجود است. یکی از فعالیتهای خاص مرکز بهداشت فریمان طرح ایجاد جامعه ایمن است که هدف آن دستیابی به جامعهای امن برای زندگی، تعلیم و تعلم، کار و فعالیت بدنی است.
شهرستان فریمان دارای شبکه بهداشتی، متشکل از 34 خانه بهداشت و 7 مرکز بهداشتی درمانی است که از این 7 مرکز بهداشتی، 5 مرکز برای روستاییان و 2 مرکز برای شهرنشینان در نظر گرفته شده است.
به طور میانگین در کل شهرستان به ازای هر2291 نفر یک مرکز یا خانه بهداشت وجود دارد، اما میزان دسترسی شهرنشینان به امکانات خانههای بهداشت، به مراتب بیشتر از ساکنان مناطق روستایی است و از همین روی، این شهرستان نیازمند ایجاد مراکز بیشتر و یا تجهیز وتوسعه مراکز موجود است.یکی از فعالیتهای خاص مرکز بهداشت فریمان طرح ایجاد جامعه ایمن است که هدف آن دستیابی به جامعهای امن برای زندگی، تعلیم و تعلم، کار و فعالیت بدنی است. طبق بررسیهای صورت گرفته حوادث و علیالخصوص حوادث فیزیکی و ترافیکی، اولین عامل بیماری و دومین عامل مرگ و میر در این شهرستان میباشد. همچنین میزان این حوادث در فریمان رو به افزایش است. با توجه به ایجاد این طرح در دو شهرستان بردسکن و کاشمر و به دست آمدن نتایج قابل قبول در آن دو شهرستان، مرکز بهداشت فریمان نیز به منظور پیشگیری از این حوادث اقدام به اجرای این طرح کرده است.
این طرح دارای ۶شاخصه است:
۱-ایجاد تشکیلاتی بر اساس مشارکت و همکاری بین بخشی که هر کدام از بخشها مسئولیت جامعه ایمن را در حوزه خود قبول کند.
۲-برنامههای دراز مدت و مستمر با هدف ارتقای ایمنی تمام گروههای جامعه و با پوشش هر دو جنس در همه محیطها.
۳-برنامههای ارتقای ایمنی ویژه گروههای در معرض خطر بالا (حوادث فیزیکی و حمله حیوانات).
۴-برنامههای ثبت موارد و علل مصدومیتها.
۵-نظام ارزشیابی جهت بررسی و ارزیابی برنامهها.
۶-شرکت در کنفرانسهای ملی و بین المللی و انجام تعهدات بین المللی.
شبکه درمان
شبکه درمان این شهرستان متشکل از یک بیمارستان، ۲ مرکز بهداشتی درمانی، ۷ دارخانه، ۴ واحد دندانپزشکی و ۶ آزمایشگاه است. طبق آماری رسمی اعلام شده، این شهرستان ۴۰ پزشک عمومی دارد که از این تعداد ۱۶ نفر در بخش خصوصی و ۲۴ نفر در بخش دولتی مشغول به کار هستند. تعداد پزشکان متخصص این شهرستان، ۱۵ نفر هستند که در زمینههای داخلی، جراحی عمومی، زنان، بیهوشی، اطفال، چشم، ارولوژی، روانپزشکی و سونوگرافی و رادیولوژی فعالیت دارند.
بیمارستان اما خمینی (ره) تنها بیمارستان شهرستان فریمان است که باید پاسخگوی نیاز درمانی جمعیت ۹۳۹۳۰نفره این شهرستان باشد. این بیمارستان دارای ۶۴ تخت مصوب است که براساس آمار ارائه شده در سایت این مرکز، بخشهای دایر و مراقبت ویژه بیمارستانی آن به شرح زیر است:
pic۱
بر اساس میانگین جهانی، در دنیا به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، ۱.۴ پزشک و بر طبق میانگین کشوری به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، ۰.۹ پزشک وجود دارد. اما در شهرستان فریمان، با فرض حضور تمام وقت پزشکان در این شهرستان، به ازای هر ۲۳۴۸ نفر، تنها یک پزشک عمومی وجود دارد. یعنی سرانه هر ۱۰۰۰ نفر، ۰.۵۸پزشک است که با میانگین جهانی و کشوری فاصله زیادی دارد. با توجه به میانگین کشوری، این شهرستان حداقل به ۸۴ پزشک دیگر نیاز دارد و در حال حاضر کادر پزشکی این شهرستان با کمبود ۲۹ پزشک مواجه است.
در حوزه داروسازی، طبق آمار سازمان جهانی بهداشت، در سال ۲۰۱۱ در ایران، به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، ۰.۵۳۵ دکتر داروساز و در سال ۲۰۱۰ در ایالات متحده به ازای هر ۱۰۰۰ نفر۰.۸۸۱ دکتر داروساز حضور داشته است. با توجه به حضور فقط ۷ داروساز در بخش شهری فریمان، میتوان گفت به طور میانگین در بخش شهری به ازای هر ۱۰۰۰ نفر، ۰.۱۲دکتر داروساز حضور دارد درصورتی که این شهرستان حداقل به ۲۹ دکتر داروساز نیاز دارد.
از مقایسه آمار این شهرستان با آمار جهانی و حتی کشوری روشن میشود که کمبود پزشک، مرکز درمانی و بیمارستانی در این شهرستان کاملا محسوس است و کمبودهایی نیز در حوزه کادر پزشکان متخصص این شهرستان مانند فقدان متخصص مغز و اعصاب و ارتوپد وجود دارد.همچنین در حوزه های دیگر گروه پزشکی از جمله دندانپزشکی و داروسازی کمبودهای شدیدی چه در بخش حضور دکتر داروساز و دندانپزشک و چه در بخش دارویی و تجهیزات دندانپزشکی احساس میشود. یکی دیگر از کمبودهای این شهرستان نبود متخصصان دندانپزشکی و داروسازی است که نیازمند توجه بیشتر مسئولان است.با توجه به تغییر سیاستهای گزینش دانشجو در رشتههای پزشکی، داروسازی و دندانپزشکی در دهه اخیر و افزایش چشمگیر پذیرش از مناطق ۲ و ۳ که هدف آن بازگشت فارغ التحصیلان این رشتهها به مناطق بومیشان بوده است، این سوال مطرح میشود که چرا در این شهرستانها کمبود نیروی متخصص وجود دارد و چرا شرایط مناسب برای بازگشت فارغ التحصیلان به مناطق بومیشان فراهم نشده است؟ آیا در ابتدای قبولی و ثبتنام افرادی که از سهمیه مناطق ۲ و۳ استفاده کردهاند، تعهدی مبنی بر بازگشت به مناطق خود گرفته می
شود؟!
ارسال نظر