اجلاس‌های سازمان ملل همیشه صحنه‌های جنجال آفرین و گاه غیرمعمولی را آفریده است. شاید اجلاسیه سال ۱۹۶۰ سازمان ملل را بتوان پرحاشیه‌ترین اجلاس این نهاد بین‌المللی معرفی کرد. جایی که رهبران بلوک شرق با سخنرانی‌ها و حرکات خود صحن علنی سازمان ملل را به جنجال کشاندند. سخنرانی‌های طولانی فیدل کاسترو و معمر قذافی از یک طرف، کفش‌هایی که خروشچف به نشانه‌ای از پایش در آورد، ابزارهایی که بعضی از رهبران جهان با خود به صحن علنی سازمان ملل آوردند، از جنجالی‌ترین اتفاقات اجلاسیه‌های سازمان ملل بوده است. در روزهای گذشته برخی رسانه‌ها از جمله خبرگزاری مهر و روزنامه ایران برخی از این موارد را همزمان با این اجلاس ذکر کردند که در اینجا خلاصه‌ای از آنها را می‌خوانید.

جنگ و صلح توامان
سال ۱۹۷۴ شاهد حضور یاسر عرفات در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک بود، در حالی که وی نماینده هیچ دولتی نبود و به عنوان یک مبارز در آن شرکت کرد. او در مجمع عمومی این جمله مشهور را به زبان آورد: «من با شاخه زیتون و سلاح یک مبارز آزادی آمده‌ام، نگذارید شاخه زیتون از دستم بیفتد.» گفته می‌شود محمود درویش، شاعر بزرگ فلسطینی متن سخرانی وی را نوشته بود.pic۱


میکروفون در منقار عقاب
در سال ۱۹۶۰ هنری کابوت لاج سفیر آمریکا در سازمان ملل تندیسی را که انجمن دوستی آمریکا و شوروی به سفارت آمریکا هدیه داده بود، روی میز سخنرانی‌اش گذاشت و آرام با یک موچین، میکروفونی را از منقار عقابی که روی تندیس طراحی شده بود بیرون کشید تا نشان دهد شوروی در سفارت آنها جاسوسی می‌کند. البته چند روز قبل از این اتفاق یک شوروی هواپیمای جاسوسی آمریکا را بر فراز خاک خود سرنگون کرده بود و این کار آقای سفیر برای تحت‌الشعاع قرار دادن آن ماجرا بود.pic۲


ضدحمله اتمی
آندری ویشینسکی، عضو هیات اتحاد جماهیر شوروی که به خطابه‌های غرایش مشهور بود، آمریکا را به تدارک یک حمله اتمی علیه شوروی متهم کرد. او در سال ۱۹۴۸ با پیش نویس قطعنامه‌ای برای خلع سلاح هسته‌ای قدرت‌های دارنده آن، در مجمع عمومی حضور یافت اما اقدامات بعدی در این باره به ثمر نرسید. ویشینسکی اولین کسی بود که به نمایندگی از کشورش در شورای امنیت سازمان ملل از حق وتو استفاده کرد. او در سال ۱۹۴۷ قطعنامه پیشنهادی آمریکا را که خواستار مذاکره درباره اشغال اندونزی توسط انگلیس شده بود، وتو کرد. pic۳


طولانی‌ترین سخنرانی
اجلاس سازمان ملل در سال ۱۹۶۰ را شاید بتوان پرحاشیه‌ترین اجلاس از مجموع اجلاس‌های سالانه سازمان ملل نامید. در همین اجلاس هم بود که فیدل کاسترو رهبر سابق کوبا طولانی‌ترین سخنرانی طول تاریخ سازمان ملل را ایراد کرد. او در یک سخنرانی چهارساعت و نیمه سخنان تندی علیه جان اف کندی رییس‌جمهور وقت آمریکا و سیاست‌های آمریکا ایراد کرد. وی کندی را بی‌سواد و میلیونری ابله معرفی کرد.pic۴



سفیر دوزخ
در سال ۲۰۰۶ هوگو چاوز، رییس‌جمهور فقید ونزوئلا که یک روز پس از جورج بوش سخنرانی داشت، رییس‌جمهور وقت آمریکا را «شیطان» نامید. وی گفت که از پشت تریبون مجمع عمومی بوی گوگرد می‌آید. اشاره چاوز به این باور مسیحیان بود که شیطان بوی گوگرد می‌دهد، زیرا از قعر جهنم می‌آید. در انجیل از گوگرد سخنی به میان نیامده است اما از آنجا که شیطان با آتش توصیف شده، مسیحیان نحوه سوختن وی را شبیه یا بر اثر گوگرد می‌دانند. pic۵

آثار شکنجه
شهید رجایی اولین رییس‌جمهور ایرانی بود که ۲۶ مهر سال ۱۳۵۹ در راس یک هیات ایرانی عازم نیویورک شد. حضور او در سازمان ملل مقارن با تجاوز عراق به خاک کشورمان بود. وی از این فرصت استفاده کرد تا ظلمی را که سال‌ها از جانب رژیم پهلوی به ملت ایران روا شده بود، به گوش جهانیان برساند. شهید رجایی در برابر دیدگان مجامع بین‌المللی و هزاران دوربین و تصویربردار کفش خود را از پا در آورد و پای شکنجه شده خود را روی میز گذاشت تا آثار شکنجه رژیم پهلوی را در معرض دید عموم قرار دهد. او جمله خود را با آیه «لا یحب‌الله الجهر بالسوء من‌القول الا من الظلم»، خداوند دوست ندارد کسی سخن درشت را فریاد بکشد مگر وقتی که مورد ستم قرار گرفته باشد، آغاز کرد و این گونه ادامه داد: ما در شرایطی به اینجا آمده‌ایم که کشورمان در میان آتش جنگ برافروخته از سوی دولت بعث و نامردمی عراق می‌سوزد؛ من دیروز مستقیما از جبهه جنگ عازم اینجا شدم و کشته‌ها و مجروحینی را که دیدن آنان دل هر انسانی، هر چند کم احساس را به درد می‌آورد، به چشم خود نظاره کردم.pic۶


حمله به منشور سازمان ملل
معمر قذافی، رهبر سابق لیبی در سال ۲۰۰۹ پس از چهار دهه حضور بر مستند قدرت در شصت و چهارمین مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. حضور او در این اجلاس نکات جالب توجهی داشت. او قصد داشت به جای حضور در هتل‌های آمریکا در نیویورک چادر برپاکند که اجازه این کار را به وی ندادند.
در صحن علنی سازمان ملل وی پس از سخنان اوباما با عنوان «شاه شاهان» برای حضور در پشت تریبون سخنرانی فراخوانده شد. این سخنرانی از دو جهت قابل توجه بود. هم از آن جهتی که او قرار بود ۱۵ دقیقه سخنرانی کند و سخنرانی اش را یک ساعت و نیم طول داد و هم از آن جهت که در جریان سخنرانی اش نسخه‌ای از منشور سازمان ملل را پاره کرد و شورای امنیت را شورای ترور و وحشت خواند. این اقدام وی واکنش‌های مختلفی را در پی داشت، از جمله اینکه گوردن براون نخست‌وزیر بریتانیا در ابتدای سخنرانی‌اش اظهارکرد: من برای دفاع از منشور سازمان ملل این‌جا آمده‌ام و نه برای پاره کردن آن.pic۷


بغض جهانی در گلوی «چه»
چه گوارای آرژانتینی در سال ۱۹۶۴ به‌عنوان رییس هیات کوبایی در سازمان ملل به ایراد سخنرانی پرداخت. او در جریان مبارزه برای ساقط کردن رژیم باتیستا که مورد حمایت آمریکا بود، به رفیقش فیدل کاسترو کمک کرد. او در مجمع عمومی تقریبا تمام مصادیق دخالت آمریکا و به طور کلی امپریالیسم در امور آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین را برشمرد و محکوم کرد. «چه» گفت: «ما بارها گفته‌ایم که همزیستی مسالمت‌آمیز میان استثمارکننده و استثمارشونده؛ بین ظالم و مظلوم امکان ندارد.» pic۸



کفش خروشچف
به غیر از شهید محمد علی رجایی، رییس‌جمهور ایران که کفش خود را در سازمان ملل از پا در آورد تا آثار شکنجه پاهایش را در مقابل دید خبرنگاران و عکاسان قرار دهد، یک شخصیت سیاسی هم در یکی از اجلاس‌های سازمان ملل کفشش را از پا کنده بود. در همان سالی که هنری کابوت میکروفون را از منقار عقاب بیرون می‌کشید نیکیتا خروشچف رهبر شوروی در سخنرانی خود رهبران کشورهای بزرگ سرمایه داری را به شدت مورد حمله قرارداد و «داک‌ها مرشولد» دبیرکل سازمان ملل متحد را دست نشانده آمریکا معرفی می‌کند. وقتی همهمه اعضای هیات نمایندگی فیلیپین در انتقاد از سیاست‌های شوروی در اروپای شرقی بلند می‌شود خروشچف کفش خود را از پا کنده و محکم بر تریبون مجمع عمومی سازمان ملل متحد می‌کوبد تا آن‌ها را ساکت کند.pic۹


آشتی تمدن‌ها
محمد خاتمی، رییس جمهور اسبق ایران، در پنجاه و سومین مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۳۷۷/۱۹۹۸ پیشنهاد داد سال ۲۰۰۱ به عنوان سال گفت‌وگوی تمدن‌ها نامگذاری شود. خاتمی با اشاره به سده بیست و یکم آرزو کرد: «امید است قرن آینده قرن نظام‌ها و حکومت‌هایی باشد که زور و خشونت را تقدیس نکنند و باطن قدرت سیاسی، محبت و عدالت باشد به گونه‌ای که گفت‌وگوی تمدن‌ها مظهر و مجلای آن باطن باشد.» این پیشنهاد با استقبال گسترده جهانی به تصویب سازمان ملل رسید. ایده خاتمی در مقابل نظریه برخورد تمدن‌ها که از سوی ساموئل هانتینگتون متفکر آمریکایی مطرح شده بود، ارائه شد. خاتمی روز دوشنبه در مقاله‌ای برای روزنامه انگلیسی گاردین نوشت: «این پیام با آن که به اطلاع مخاطب جهانی رسید، اما به ندرت در مسائل سیاسی مبتنی بر ستیزه جویی نفوذ کرد.» pic۱۰


کارتون نتانیاهو
یکی از غیرمتعارف‌ترین اتفاقات اجلاس‌های سازمان ملل هم مربوط به تصویری است که بنیامین نتانیاهو در این اجلاس نشان داد. نتانیاهو با این تصویر و با نشان دادن یک خط قرمز روی بمب مدعی شده بود که ایران می‌تواند تا بهار و یا تابستان سال آینده به اورانیوم غنی شده با درصد بالا برای تولید بمب اتم دسترسی پیدا کند. حتی سیاستمداران رژیم صهیونیستی هم از این اقدام نتانیاهو گلایه کردند. «شلی یخیموویچ» رهبر حزب کارگر اسرائیل با لحنی تند و استهزاآمیز از سخنرانی نتانیاهو در شصت و هفتمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد انتقاد کرد و گفت: «خطوط قرمز را نمی‌توان با نمایش نقاشی در تریبون‌ها به دست آورد، بلکه باید آن را پشت درهای بسته و از طریق احیای اعتماد بین خودمان و مهم‌ترین متحدمان یعنی آمریکا به دست آوریم».
pic۱۱


بایکوت دبیرکل قبلی
سال ۱۹۹۵در پنجاهمین سالگرد تاسیس سازمان ملل، پطروس غالی، دبیرکل وقت سازمان ملل، سلف خود «کورت والدهایم» را به مجمع عمومی آن سال دعوت نکرد. علت عدم دعوت از وی آن بود که والدهایم توسط کمیسیون جنایات جنگی به قتل در زمانی که یک افسر اطلاعاتی نازی‌ها در جنگ جهانی دوم بود، متهم شده بود. پطروس غالی برای حفظ ظاهر، دیگر سلفش خاویر پرزدکویار را هم دعوت نکرد. pic۱۲


پایان سینمای رمبو
در سال ۱۹۸۷ دانیل اورتگا، رییس‌جمهور نیکاراگوئه از سیاست‌های واشنگتن در آمریکای لاتین و کمک‌های مالی آن به شورشیان این منطقه به‌شدت انتقاد کرد. او خطاب به رونالد ریگان رییس‌جمهور آمریکا-که سابقه هنرپیشگی داشت- گفت: «رییس‌جمهور ریگان! فراموش نکن که رمبو فقط مال فیلم هاست.» هیات آمریکایی در حین سخنرانی اورتگا جلسه را ترک کرد. pic۱۳