اما و اگرهای گردشگری از جنس سال ۹۴

از نتایج مذاکرات تا تامین زیرساخت های گردشگری

پرستو فخاریان سال ۹۳ را شاید بتوان دومین سالی دانست که پس از مدت‌ها گردشگری کشور روی خوش به خود دید؛ سالی که ورود گردشگران خارجی روند صعودی خود را حفظ کرد و بخش خصوصی بیش از پیش خود را در معادلات پیشرفت و توسعه گردشگری سهیم دانست. اما سوال اساسی این است که آیا این روند ادامه پیدا خواهد کرد؟ چه تحولات تازه‌ای بر سر راه گردشگری کشور قرار خواهد گرفت و مسوولان چه برنامه‌هایی برای توسعه این صنعت خواهند داشت؟ توریسم کشور آیا گامی به جلو برخواهد داشت؟پیش‌بینی دقیق یک سال آتی گردشگری البته کمی دشوار است اما باید اما و اگرهایی را بررسی کرد که مسیر تحقق برنامه‌های گردشگری ایران را هموار می‌کند یا قطار توسعه این صنعت را از ریل خارج می‌کند.

پرستو فخاریان سال 93 را شاید بتوان دومین سالی دانست که پس از مدت‌ها گردشگری کشور روی خوش به خود دید؛ سالی که ورود گردشگران خارجی روند صعودی خود را حفظ کرد و بخش خصوصی بیش از پیش خود را در معادلات پیشرفت و توسعه گردشگری سهیم دانست. اما سوال اساسی این است که آیا این روند ادامه پیدا خواهد کرد؟ چه تحولات تازه‌ای بر سر راه گردشگری کشور قرار خواهد گرفت و مسوولان چه برنامه‌هایی برای توسعه این صنعت خواهند داشت؟ توریسم کشور آیا گامی به جلو برخواهد داشت؟پیش‌بینی دقیق یک سال آتی گردشگری البته کمی دشوار است اما باید اما و اگرهایی را بررسی کرد که مسیر تحقق برنامه‌های گردشگری ایران را هموار می‌کند یا قطار توسعه این صنعت را از ریل خارج می‌کند.
اگر ۱:
«اگر مذاکرات به نتیجه برسد»
بسیاری از کارشناسان و فعالان صنعت گردشگری (اگر بتوان نام گردشگری را در ایران، «صنعت» گذاشت) بر این باورند که آینده گردشگری کشور به شدت از مذاکرات ایران و ۱+۵ پیروی می‌کند. این دسته از افراد معتقدند با آغاز دولت روحانی و گشایش درهای ایران به روی جهان از لحاظ سیاسی، ایران را از انزوا خارج کرده و باعث شده است که بار دیگر ایران به عنوان کشوری فرهنگی و باستانی، به چشم گردشگران جهانی بیاید. این گردشگران یا تاکنون به ایران سفر کرده‌اند یا ایران را در برنامه آتی سفر خود قرار داده‌اند. در صورت فرض دوم، احتمال بسیار وجود دارد که اگر تحریم‌ها باقی بماند و مذاکرات به نتیجه نرسد، از خیر سفر به ایران بگذرند و همچنان تصویری مخدوش از کشورمان در ذهن داشته باشند.البته که صنعت توریسم در همه جای دنیا خواه ناخواه به صورت مستقیم و غیرمستقیم از مسائل سیاسی تاثیر می‌پذیرد اما با وجود این برخی دیگر از کارشناسان، تاثیر چندانی را برای تحریم‌ها و مذاکرات قائل نمی‌شوند و می‌گویند اگر ما بتوانیم به درستی از این فرصت استفاده کنیم و بازاریابی درستی داشته باشیم، قادر خواهیم بود بازارهای ایجاد شده برای گردشگری کشور را حفظ کنیم و از ملت‌ها به‌جای دولت‌ها برای تبلیغ خود بهره بگیریم. طبق این نظریه، حتی اگر مذاکرات به نتیجه نرسد، رشد توریسم ایران در صورت تلاش مفید مسوولان ادامه خواهد داشت.
اگر2:
«اگر عزم دولت برای نقش‌آفرینی گردشگری در اقتصاد، جزم باشد»
در یکی دو سال اخیر، رویکرد دولت به امر گردشگری مثبت بوده است. شخص اول اجرایی کشور، در سفرهای متعدد خود به استان‌های دور و نزدیک، از مسوولان آنها خواسته است که توجه ویژه‌ای به توریسم و نقش آن در اقتصاد کشور داشته باشند و برای تدوین برنامه جامع گردشگری، اهتمام بورزند. رئیس‌جمهور حتی محور نخست توسعه استانی مانند اصفهان را گردشگری عنوان کرده است. با این حساب باید خوش‌بین باشیم که گردشگری اندک اندک به صف تامین‌کنندگان اقتصاد کشور می‌پیوندد. قول مساعدت و تسهیلات نیز که بارها از سوی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به سرمایه‌گذاران و فعالان بخش خصوصی داده شده است، این «اگر» را به «تحقق» نزدیک می‌کند. با این همه هنوز وجود دارند سرمایه‌گذاران و فعالانی که گواه بر فاصله تقریبا بسیار دولت تا تحقق این «اگر» هستند؛ کسانی که تسهیلاتی ندیده و حتی ماه‌ها پشت در بسته دریافت مجوز مانده‌اند.
اگر۳:
«اگر زیرساخت‌ها بهبود پیدا کنند»
باعرض پوزش، حتما شنیده‌اید که برخی گردشگران خارجی پس از بازگشت از ایران به سرزمین‌های خود، به دیگر هموطنانشان توصیه می‌کنند تدبیر جدی برای قضای حاجت در ایران درنظر بگیرند! فقدان سرویس‌های بهداشتی مناسب یکی از اصلی‌ترین مشکلات زیرساختی توریسم کشور است که گردشگران خارجی را با مشکل مواجه می‌کند؛ موضوعی که شاید برنامه‌ریزی برای آن خیلی راحت‌تر از ساخت هتل‌های چهار و پنج ستاره- که آن هم یکی از عمده‌ترین مشکلات زیرساختی کشور است- باشد.اگر و اما برای رشد گردشگری در سال آینده کم نیست اما به نظر می‌رسد چالش‌های عمده پیش روی مسوولان برای سال آتی، این موضوعات باشند. باید دید سال آینده آیا زمان حل کردن این چالش‌ها خواهد بود؟