بریتانیا و خودروسازی مدرن

این را نمی‌شود انکار کرد که دوران جدیدی در خودروسازی جهان آغاز شده است. اتفاقی که در اواخر دهه ۸۰ برای این صنعت رخ داد یک بار دیگر در حال وقوع است. با این تفاوت که در دهه ۸۰ یک تغییر سبک طراحی سونامی‌وار با هدایت ژاپنی‌ها آغاز شد و بقیه را هم درگیر کرد. اما این بار اتفاقات در زیر پوسته ماشین‌ها در حال وقوع است. دیگر طرح‌های جنجالی و سفینه‌ای نیستند که علاقه‌مندان ماشین‌ها را حیرت‌زده می‌کنند. چرا‌که با پردازش‌های رایانه‌ای و قالب‌سازی‌های اتوماسیونی، هر طرحی را می‌توان اجرا کرد. اکنون دنیای خودران‌ها و الکتریکی‌ها است که به راز بقای خودروسازان در یک دهه آینده تبدیل شده است. اینکه در سال ۲۰۲۵ چه خودروسازی برگ برنده بهتری برای رو کردن در این صنعت دارد دقیقا به این باز‌می‌گردد که امروز چه میزان سرمایه‌گذاری در بخش تحقیق و توسعه خودروهای الکتریکی و سامانه‌های هدایت خودکار انجام داده است.

در میان هیاهویی که هر روزه در اخبار در مورد خودروهای هوشمند و الکتریکی دیده می‌شود، کمتر به نامی از تولیدکنندگان بریتانیایی برمی‌خوریم. شاید بهتر باشد بگوییم اصلا برنمی‌خوریم! دلیلش هم واضح است آنها تقریبا تلاشی در این زمینه انجام نمی‌دهند یا اگر انجام می‌دهند هنوز به مرحله‌ای نرسیده که از نمونه‌های اولیه (پروتوتایپ) آن رونمایی کنند. یک دلیل آن به این بر‌می‌گردد که انگلیسی‌ها در زمینه ابزارهای هوشمند تقریبا سهمی از بازارهای جهانی ندارند. اما دلیل اصلی آن به سبک خودروسازی این شرکت‌ها برمی‌گردد که باعث شده به سراغ دیگر شرکت‌های دانش‌بنیان در کشورهای دیگر هم نروند. آنها‌ هنوز در دوران رقابت بر سر اسب بخار و خودروهای همه جا رو سیر می‌کنند و گویی حواسشان نیست که ماشین‌سازی به کدام سمت و سو می‌رود. یک دلیل آن این است که مدیریت اکثر خودروسازی‌های بزرگ جهان به خارج از این کشور منتقل شده است. هند، آلمان و ایالات متحده کشورهایی هستند که خودروسازی بریتانیا را اداره می‌کنند. اگر چه آنها نتیجه تحقیقات خود را سرانجام به محصولات انگلیسی هم خواهند آورد اما همواره این کار با تاخیر انجام می‌شود. مانند اتفاقی که برای واکسهال رخ داده است. این شرکت که تحت مالکیت جنرال موتورز است با یک تاخیر زمانی دو تا سه ساله از فناوری‌های جنرال موتورز بهره‌مند می‌شود و هیچ گاه نتوانسته خارج از مرزهای بریتانیا خود را مطرح کند.