در مورد نمایشگاه الکامپ چه می‏توان گفت؟ چه باید گفت؟ نمایشگاهی که به وضوح می‏دانیم نسبت به نمایشگاه‏های رقیب منطقه چه ضعف‏هایی دارد و ایرادهای وارد بر آن کجاست. نمایشگاهی که همه صنف آی تی آن را به خوبی می‏شناسند و به عنوان شرکت کننده یا بازدید‏کننده بارها در آن قدم زده‏ایم. نمایشگاهی که با آدم‏های جدیدی در آن آشنا شده‏ایم، دوستان و آشنایان را در آن دیده‏ایم، غرفه‏ها و محصولات چیده شده در آنها را با دقت از نظر گذرانده‌ایم و گاه با نیشخندی از کنار غرفه‏های بزرگتر از نام واقعی‏شان عبور کرده‌ایم.

با این حال الکامپ تنها ویترین صنعت رنجور آی تی ایران هم هست. همه آنچه در دنیای تکنولوژی ایران دیده‏ایم و دوست داشته‏ و نداشته‏ایم. رویدادی که می‏دانیم چقدر زحمت و هزینه پشت هر کدام از غرفه‏های آن قرار گرفته تا چیزی شود که حداقل قابل قبول باشد. احترامی که برای بازدیدکننده - ولو غیر متخصص و شیفته ظواهر تکنولوژی - ایجاد شده و توانی که تا به آخر صرف چیزی شده که با ایده‏آل‏ها فاصله دارد ولی پذیرفتنی است. الکامپ همواره «امیدی» بوده به چشم‏اندازی در آینده. ویترینی از آنچه می‏خواهیم باشیم با همه کمبودهایمان.

سیلی سرخی بر چهره محصولی ایرانی که می‏توانست خیلی بهتر از این باشد که بود و همه می‏دانند که می‏تواند باشد. حالا در این سالگرد بیست و یکم الکامپ همچنان به همان امیدی دل بسته‏ایم که شاید بیست و یک دوره قبل هم به آن دل‏بسته بودیم. امید به رونق آی تی در ایران در روزگاری که شاخص‏ها امیدوار کننده نیستند. شرکت‌های داخلی تکنولوژی در عرصه سخت‏افزار سال‏هاست خاموشند و شرکت‌های نرم‏افزاری در جست و جوی جایگاهی که باید سال‏ها پیش به آن می‏رسیدند. جهان تکنولوژی با همه نوآوری‏هایش در همه این سال‏ها حال خوشی در ایران نداشته و این حال بد لزوما ناشی از این جهان کوچک شده نبوده که اتفاقا «دلخوشی» را جایگزین «حال خوش» کرده است. حالا و الکامپ بیست و یکم فرصتی دوباره است برای چرخی میان دلخوشی‏ها.

شهرام شریف