در جستجوی تماشاگر
آبان معلی
در بحبوحه استادیوم‌های خالی از تماشاگر و بحث‌ها و دیدگاه‌های مختلف پیرامون چرایی این مساله، خبر مسابقات دوچرخه‌سواری تریال در مشهد ناگهان برجسته می‌شود.
خبر مسرت‌بخشی که در متن خود از قهرمانی تیم خراسان می‌گوید، اما در حاشیه نکته‌ای عجیب را به رخ می‌کشد؛ حضور سه تا چهار هزار تماشاگری که برای دیدن رقابت‌های دیدنی دوچرخه‌سواری به پیست پارک ملت مشهد آمده بودند.
این خبر هم‌زمانی غریبی دارد با آمار تماشاچیان دو تیم فوتبال استان در لیگ برتر، پدیده و سیاه‌جامگان. دیدارهایی که اغلب با کم و بیش پانصدنفر در ِ ورزشگاه ثامن یکی پس از دیگری به اتمام می‌رسد و مگر نام استقلال و پرسپولیس به میان آید که اتوبوس اتوبوس، هوادار، چندین هزار نفر را به استادیوم بکشاند.
در بحبوحه استادیوم‌های خالی از تماشاگر و بحث‌ها و دیدگاه‌های مختلف پیرامون چرایی این مساله، خبر مسابقات دوچرخه‌سواری تریال در مشهد ناگهان برجسته می‌شود.
خبر مسرت‌بخشی که در متن خود از قهرمانی تیم خراسان می‌گوید، اما در حاشیه نکته‌ای عجیب را به رخ می‌کشد؛ حضور سه تا چهار هزار تماشاگری که برای دیدن رقابت‌های دیدنی دوچرخه‌سواری به پیست پارک ملت مشهد آمده بودند.
این خبر هم‌زمانی غریبی دارد با آمار تماشاچیان دو تیم فوتبال استان در لیگ برتر، پدیده و سیاه‌جامگان. دیدارهایی که اغلب با کم و بیش پانصدنفر در ِ ورزشگاه ثامن یکی پس از دیگری به اتمام می‌رسد و مگر نام استقلال و پرسپولیس به میان آید که اتوبوس اتوبوس، هوادار، چندین هزار نفر را به استادیوم بکشاند.
آبان معلی
در بحبوحه استادیوم‌های خالی از تماشاگر و بحث‌ها و دیدگاه‌های مختلف پیرامون چرایی این مساله، خبر مسابقات دوچرخه‌سواری تریال در مشهد ناگهان برجسته می‌شود.
خبر مسرت‌بخشی که در متن خود از قهرمانی تیم خراسان می‌گوید، اما در حاشیه نکته‌ای عجیب را به رخ می‌کشد؛ حضور سه تا چهار هزار تماشاگری که برای دیدن رقابت‌های دیدنی دوچرخه‌سواری به پیست پارک ملت مشهد آمده بودند.
این خبر هم‌زمانی غریبی دارد با آمار تماشاچیان دو تیم فوتبال استان در لیگ برتر، پدیده و سیاه‌جامگان. دیدارهایی که اغلب با کم و بیش پانصدنفر در ِ ورزشگاه ثامن یکی پس از دیگری به اتمام می‌رسد و مگر نام استقلال و پرسپولیس به میان آید که اتوبوس اتوبوس، هوادار، چندین هزار نفر را به استادیوم بکشاند.
ورزش بهانه‌ای پررنگ است در رشد و اعتلای جامعه و دوری از آسیب‌های اجتماعی؛ در زمانهای که تعداد ورزش‌دوستان از ورزشکاران بیشتر است تمام تلاش‌های نهادهای مسئول باید بر جذب حداکثری افراد جامعه و بیشتر از هرکسی جوانان باشد. جوانانی که ورزش می‌تواند یکی از بهترین زمینه‌های سپری کردن زمانهای تفریحشان باشد؛ اما این امر گاهی به راحتی به دست فراموشکاری‌های مسئولان می‌پیوندد.
سوال اساسی اینجاست: چطور ورزشی مانند دوچرخه‌سواری که با امکانات محدود و دستی بسته در تبلیغات، مسابقاتی را برگزار می‌کند، توانایی جذب چهارهزارنفر تماشاگر مشتاق و علاقمند را پیدا می‌کند؟ این حجم از هوادار برای رشته‌ای که مهجور مانده است از کجا می‌آید و مهم‌تر از آن آیا با دیدن این جوانان پیگیر، به ذهنی جرقه‌ای خواهد خورد که برای مسابقات آینده از پیست‌های بزرگتر و تبلیغات وسیع‌تر استفاده شود؟
از سوی دیگر آن پانصد تماشاچی لیگ برتر فوتبال با صندلی‌های خالی ورزشگاه ثامن مدام در مقابل این تصویر خودنمایی می‌کند. فوتبال این پرطرفدارترین ورزش دنیا با توانایی اعجاب‌انگیز خود در درگیری طیف وسیعی از جامعه، می‌تواند دقایق و ساعت‌های زیادی از روزهای بیکاری جوانان را بی‌هیچ چشم‌داشتی میزبانی کند و مهم‌ترین دستاوردش، هم‌بستگی مردمان همان جامعه و تقویت روحیه دویدن به دنبال یک هدف، دوشادوش یکدیگر است. پس باید این پول و سرمایه کلانی که در خدمت فوتبال قرار می‌گیرد با صندلی‌های مملو از جوانان پر شور و نشاط جبران شود؛ پس چرا صندلی‌ها و سکوهای سیمانی همچنان خالی‌ست؟
در سال‌هایی نه چندان دور، مشهد با یکی از شلوغ‌ترین ورزشگاه‌های فوتبال، در کشور خودنمایی می‌کرد. اما حالا همگام با دیگران، استادیوم‌ها را به حال خود رها کرده است. با نقشی که فوتبال می‌تواند در ورزش کشور داشته باشد با اندکی توجه به امکاناتی که در اختیار هواداران قرار می‌گیرد، تبلیغات موثر و تقویت ساختار باشگاه‌های استان می‌توان آشتی تماشاگران با فوتبال کشور را از خراسان آغاز نمود. تماشاگرانی که شاید هراس این را دارند که باز به تیمی دل ببندند و با بی‌توجهی سقوطش را به نظاره بنشینند و تیم‌های نوپای پدیده و سیاه‌جامگان که در عطش هوادار مانده‌اند.
اما روی دیگر سکه، دورافتاده و مهجور نیازمند نگاهی تیزبین است. ورزش‌هایی که فراموش می‌شوند تا چه حد توان جذب تماشاگر را دارند؟ نگاهی به مسابقات موتور ریس جام پلیس هفته گذشته نشان می دهد که زن و مرد تا خارج از شهر هم خواهند آمد و کنار فنس‌های فلزی خواهند ایستاد، اگر پای هیجان در میان باشد. چند رقابت دیگر مانند دوچرخه‌سواری و موتورسواری در ماه‌های گذشته مردم را به دور خود جمع کرده است و چه کسی خیل جمعیت را دیده است؟ ورزش‌هایی که هزاران تماشاگرِ آن در لابه‌لای خبرها گم شده‌اند. پیست‌هایی بدون صندلی، والیبالی با سالن پا به سن گذاشته و کهنه و ده‌ها مورد دیگر نشان از این دارد که از نقش تاثیرگذار دیگر ورزش‌ها در جذب مخاطب
غافل مانده‌ایم.
ورزش و دوست‌دارانش برای جامعه، پویایی و نشاط را به ارمغان خواهند آورد، اگر از یاد نرود که برای رسیدن به این نشاط اندکی برنامه‌ریزی و نگاهی متفکر تا چه اندازه می‌تواند موثر واقع شود.
تا روزی که مسابقات دوچرخه‌سواری با تبلیغات وسیع و برنامه‌ریزی شده دوباره در این استان برگزار شود و چندین هزار نفر را به پای پیست‌های در شأن هوادار بکشاند و والیبال در سالنی روی پا میزبانی کند و ثامن دوباره لبریز از جمعیت شود تنها یک همت از سوی مسئولین باقی‌ست؛ باقی با مردم.
در بحبوحه استادیوم‌های خالی از تماشاگر و بحث‌ها و دیدگاه‌های مختلف پیرامون چرایی این مساله، خبر مسابقات دوچرخه‌سواری تریال در مشهد ناگهان برجسته می‌شود.
خبر مسرت‌بخشی که در متن خود از قهرمانی تیم خراسان می‌گوید، اما در حاشیه نکته‌ای عجیب را به رخ می‌کشد؛ حضور سه تا چهار هزار تماشاگری که برای دیدن رقابت‌های دیدنی دوچرخه‌سواری به پیست پارک ملت مشهد آمده بودند.
این خبر هم‌زمانی غریبی دارد با آمار تماشاچیان دو تیم فوتبال استان در لیگ برتر، پدیده و سیاه‌جامگان. دیدارهایی که اغلب با کم و بیش پانصدنفر در ِ ورزشگاه ثامن یکی پس از دیگری به اتمام می‌رسد و مگر نام استقلال و پرسپولیس به میان آید که اتوبوس اتوبوس، هوادار، چندین هزار نفر را به استادیوم بکشاند.
ورزش بهانه‌ای پررنگ است در رشد و اعتلای جامعه و دوری از آسیب‌های اجتماعی؛ در زمانهای که تعداد ورزش‌دوستان از ورزشکاران بیشتر است تمام تلاش‌های نهادهای مسئول باید بر جذب حداکثری افراد جامعه و بیشتر از هرکسی جوانان باشد. جوانانی که ورزش می‌تواند یکی از بهترین زمینه‌های سپری کردن زمانهای تفریحشان باشد؛ اما این امر گاهی به راحتی به دست فراموشکاری‌های مسئولان می‌پیوندد.
سوال اساسی اینجاست: چطور ورزشی مانند دوچرخه‌سواری که با امکانات محدود و دستی بسته در تبلیغات، مسابقاتی را برگزار می‌کند، توانایی جذب چهارهزارنفر تماشاگر مشتاق و علاقمند را پیدا می‌کند؟ این حجم از هوادار برای رشته‌ای که مهجور مانده است از کجا می‌آید و مهم‌تر از آن آیا با دیدن این جوانان پیگیر، به ذهنی جرقه‌ای خواهد خورد که برای مسابقات آینده از پیست‌های بزرگتر و تبلیغات وسیع‌تر استفاده شود؟
از سوی دیگر آن پانصد تماشاچی لیگ برتر فوتبال با صندلی‌های خالی ورزشگاه ثامن مدام در مقابل این تصویر خودنمایی می‌کند. فوتبال این پرطرفدارترین ورزش دنیا با توانایی اعجاب‌انگیز خود در درگیری طیف وسیعی از جامعه، می‌تواند دقایق و ساعت‌های زیادی از روزهای بیکاری جوانان را بی‌هیچ چشم‌داشتی میزبانی کند و مهم‌ترین دستاوردش، هم‌بستگی مردمان همان جامعه و تقویت روحیه دویدن به دنبال یک هدف، دوشادوش یکدیگر است. پس باید این پول و سرمایه کلانی که در خدمت فوتبال قرار می‌گیرد با صندلی‌های مملو از جوانان پر شور و نشاط جبران شود؛ پس چرا صندلی‌ها و سکوهای سیمانی همچنان خالی‌ست؟
در سال‌هایی نه چندان دور، مشهد با یکی از شلوغ‌ترین ورزشگاه‌های فوتبال، در کشور خودنمایی می‌کرد. اما حالا همگام با دیگران، استادیوم‌ها را به حال خود رها کرده است. با نقشی که فوتبال می‌تواند در ورزش کشور داشته باشد با اندکی توجه به امکاناتی که در اختیار هواداران قرار می‌گیرد، تبلیغات موثر و تقویت ساختار باشگاه‌های استان می‌توان آشتی تماشاگران با فوتبال کشور را از خراسان آغاز نمود. تماشاگرانی که شاید هراس این را دارند که باز به تیمی دل ببندند و با بی‌توجهی سقوطش را به نظاره بنشینند و تیم‌های نوپای پدیده و سیاه‌جامگان که در عطش هوادار مانده‌اند.
اما روی دیگر سکه، دورافتاده و مهجور نیازمند نگاهی تیزبین است. ورزش‌هایی که فراموش می‌شوند تا چه حد توان جذب تماشاگر را دارند؟ نگاهی به مسابقات موتور ریس جام پلیس هفته گذشته نشان می دهد که زن و مرد تا خارج از شهر هم خواهند آمد و کنار فنس‌های فلزی خواهند ایستاد، اگر پای هیجان در میان باشد. چند رقابت دیگر مانند دوچرخه‌سواری و موتورسواری در ماه‌های گذشته مردم را به دور خود جمع کرده است و چه کسی خیل جمعیت را دیده است؟ ورزش‌هایی که هزاران تماشاگرِ آن در لابه‌لای خبرها گم شده‌اند. پیست‌هایی بدون صندلی، والیبالی با سالن پا به سن گذاشته و کهنه و ده‌ها مورد دیگر نشان از این دارد که از نقش تاثیرگذار دیگر ورزش‌ها در جذب مخاطب
غافل مانده‌ایم.
ورزش و دوست‌دارانش برای جامعه، پویایی و نشاط را به ارمغان خواهند آورد، اگر از یاد نرود که برای رسیدن به این نشاط اندکی برنامه‌ریزی و نگاهی متفکر تا چه اندازه می‌تواند موثر واقع شود.
تا روزی که مسابقات دوچرخه‌سواری با تبلیغات وسیع و برنامه‌ریزی شده دوباره در این استان برگزار شود و چندین هزار نفر را به پای پیست‌های در شأن هوادار بکشاند و والیبال در سالنی روی پا میزبانی کند و ثامن دوباره لبریز از جمعیت شود تنها یک همت از سوی مسئولین باقی‌ست؛ باقی با مردم.
ارسال نظر