طعم گس لوور

جواد سروش soroushjavad@gmail. com جمعه چهاردهم تیرماه طبق معمول بعد از صبحانه، سراغ تقویم دیواری رفتم، نقطه نقطه بود و این یعنی جمعه روز تعطیل است، ولی نه برای همه. نقطه‌هایی که در مربع جمعه روی هم وول می‌خوردند خبر از وقایع بعدازظهر می‌دادند. هرکدام یک نقطه از تهران و یک گالری مجزا. ناگهان زود بعدازظهر شد؛ خیلی زود. از اینجا به بعد کلاژ است؛ یعنی کاغذهای دفتر یادداشتی را که همیشه همراهم دارم کنده‌ام و مستقیم روی سفیدهای کاغذ اینجا چسبانده‌ام. پنج و نیم بعدازظهر نمایشگاه منتخب نسل نو گالری شیرین: ولنجک، خیابان هجدهم پلاک نه.

جواد سروش [e-mail] جمعه چهاردهم تیرماه طبق معمول بعد از صبحانه، سراغ تقویم دیواری رفتم، نقطه نقطه بود و این یعنی جمعه روز تعطیل است، ولی نه برای همه. نقطه‌هایی که در مربع جمعه روی هم وول می‌خوردند خبر از وقایع بعدازظهر می‌دادند. هرکدام یک نقطه از تهران و یک گالری مجزا. ناگهان زود بعدازظهر شد؛ خیلی زود. از اینجا به بعد کلاژ است؛ یعنی کاغذهای دفتر یادداشتی را که همیشه همراهم دارم کنده‌ام و مستقیم روی سفیدهای کاغذ اینجا چسبانده‌ام. پنج و نیم بعدازظهر نمایشگاه منتخب نسل نو گالری شیرین: ولنجک، خیابان هجدهم پلاک نه. حیاط گالری: یکی از شلوغ‌ترین افتتاحیه‌هایی است که تا به حال دیده‌ام. مدام می‌آیند و می‌روند. سالن اصلی گالری یک لحظه هم خالی نمی‌شود. گل و شیرینی است که روی دست جابه‌جا می‌شود. همه جور آدمی هم اینجا هست. از گالری‌دار و مجموعه‌دار تا بازدیدکنندگان عادی. همین الان «احمد امین نظر» و «علیرضا جدی» هم رسیدند. هنرمندان زیادی دور آنها حلقه زدند و از آنها استقبال می‌کنند. بالاخره هردو استاد هستند و باسابقه. بعید است که با این شلوغی به راحتی بتوانند همه کارها را ببینند. دیدن کار پنجاه هنرمند در یک گالری کار راحتی نیست. از هر هنرمند حداقل دو اثر ارائه شده است و این یعنی چیزی حدود صد اثر. دیوارهای گالری از کف تا سقف پر است از تابلو و بوم و دیدن تمام آثار زمانی زیادی می‌طلبد. امروز با بازدیدکنندگان زیادی صحبت کردم که اتفاقا دو تا از آنها فرانسوی بودند. خیلی اتفاقی در یکی از اتاق‌های گالری دیدم. جلوی کارها راه می‌رفتند و حرف می‌زندند. وقتی رفتم جلو و چند دقیقه‌ای باهم حرف زدیم، متوجه شدم که نمایشگاه زیاد برایشان خوشایند نیست. ارائه این تعداد اثر متنوع در یک گالری با این تراکم در چیدمان را مانع از درست دیده شدن آثار می‌دانستند. رول کلی انتخاب و ارائه آثار در طی چند ماه را برایشان توضیح دادم و گفتم که این آثار پس از چند مرحله داوری به نمایش درآمده‌اند. آنها هم در جواب توضیح دادند که مشکلی با آثار ندارند، بلکه حرفشان بر سرنحوه ارائه آنها است و این موضوع را با مثالی برایم توضیح دادند: مثال آنها «موزه لوور» پاریس بود. گفتند در آنجا هم ممکن است شما وارد سالن‌هایی شوید که از کف تا سقف از تابلو پر باشند یا مملو از مجسمه باشند. این به معنای درست یا غلط بودن ارائه متراکم آثار نیست؛ بلکه مساله برسر اهمیت فضای خلق شده در هر اثر و همخوانی آن با دیگر تابلوهای موجود در سالن است؛ یعنی به طور مثال در سالنی که از کف تا ارتفاع سه متری پر از تابلو نقاشی است. تمام آثار در سبک، دوره و حتی تکنیک تا حد زیادی دارای همخوانی و ارتباط با یکدیگرند و این تراکم نه تنها امکان دیدن تک تک آثار را از شما نمی‌گیرد، بلکه به شما این امکان را می‌دهد که با میزان توانایی هنرمند در خلق موضوع مورد نظر بیشتر آشنا شوید. راستش توضیح و مثالشان آن قدر گویا بود که در این زمینه حرف دیگری برای گفتن باقی نماند، اما من برای این که خود را از تک و تا نیندازم، گفتم «حداقل شما به عنوان کسانی که برای مدت کوتاهی به اینجا آمده‌اید. این شانس را داشتید که در این نمایشگاه با آثار طیف وسیعی از هنرمندان جوان ایرانی مواجه شوید.» از خارجی‌ها که بگذریم، این نمایشگاه فرصت خوبی برای مجموعه‌داران است تا بتوانند مجموعه‌هایشان را با آثار نقاشان جوان تکمیل کنند. قیمت آثار از یک تا دو میلیون تومان است و نسبت به قیمت‌های موجود در بازار امکان خرید بیشتری ایجاد می‌کند. بسیاری از هنرمندانی که آثارشان روی دیوار است در گالری می‌توان دید. تا این لحظه حسین طادی و تارا آزرم را دیده‌ام و باهم صحبت مختصری پیرامون آثارشان کردیم. نمایشگاه تا تاریخ پانزدهم مرداد ماه برپا است و در روز اختتامیه داوران یک نفر را به عنوان نقاش منتخب انتخاب می‌کنند. به هرحال این نمایشگاه فرصت خوبی است برای آشنا شدن با نقاشان جوانی که در آینده‌ای نزدیک بخشی از تاریخ نقاشی معاصر ما را رقم می‌زنند.