قربانیان آزار و اذیت از سوی فرهنگ هند سرزنش می‌شوند

روچیرا گوپتا* ترجمه:کاوه جهانگیری،سی ان ان وقتی که خبر تجاوز جنسی به خبرنگار ۲۳ ساله در مومبای هند را خواندم، احساس کردم به ۶ دسامبر ۱۹۹۲ برگشته ام. آن زمان که من یک گزارشگر ۲۹ ساله بودم و هنگام تهیه خبر تخریب یک مسجد در هند، مورد حمله قرار گرفتم. آزار جنسی نشدم، اما حمله‌کنندگان من را مورد آزار و اذیت قرار دادند و سعی کردند مرا بکشند. یک نفر مرا به یک گودال بیرون از مسجد کشاند، داشت پیراهنم را می‌کشید که یک نفر رهگذر به داخل پرید، با متجاوزان درگیر شد و مرا نجات داد. وقتی که برای شهادت دادن علیه متجاوزان در دادگاه حاضر شدم، وکیل آنها سوال‌هایی از من می‌پرسید تا مرا مقصر نشان دهد: «چگونه دختری از یک خانواده محترم می‌تواند برای تهیه چنین خبری داوطلب شود؟ آیا سیگار می‌کشم؟ چه مدل لباس‌هایی پوشیده بودم؟ آیا به خدا اعتقاد دارم؟»قاضی آنها را تبرئه کرد.

روچیرا گوپتا* ترجمه:کاوه جهانگیری،سی ان ان وقتی که خبر تجاوز جنسی به خبرنگار 23 ساله در مومبای هند را خواندم، احساس کردم به 6 دسامبر 1992 برگشته ام. آن زمان که من یک گزارشگر 29 ساله بودم و هنگام تهیه خبر تخریب یک مسجد در هند، مورد حمله قرار گرفتم. آزار جنسی نشدم، اما حمله‌کنندگان من را مورد آزار و اذیت قرار دادند و سعی کردند مرا بکشند. یک نفر مرا به یک گودال بیرون از مسجد کشاند، داشت پیراهنم را می‌کشید که یک نفر رهگذر به داخل پرید، با متجاوزان درگیر شد و مرا نجات داد. وقتی که برای شهادت دادن علیه متجاوزان در دادگاه حاضر شدم، وکیل آنها سوال‌هایی از من می‌پرسید تا مرا مقصر نشان دهد: «چگونه دختری از یک خانواده محترم می‌تواند برای تهیه چنین خبری داوطلب شود؟ آیا سیگار می‌کشم؟ چه مدل لباس‌هایی پوشیده بودم؟ آیا به خدا اعتقاد دارم؟»قاضی آنها را تبرئه کرد. این قضاوت کاملا ضداخلاقی و برای من بسیار ویران‌کننده بود. اما برای برخی از زنان در هند که تصمیم می‌گیرند علیه حملات جنسی اعتراض کنند، این موضوع ناشناخته نیست. این زنان توسط سازوکاری که «شرم، ترس و احساس گناه» را به آنها تحمیل می‌کند، به سکوت واداشته می‌شوند. در روستای «راجستان» در سال 1992، یک قاضی، دعوای «بانواری دوی»، یک کارگر زن از طبقه اجتماعی فرودست یا «دالیت» را که می‌گفت به او تجاوز گروهی شده است، رد کرد. این زن کمپینی علیه «ازدواج در خردسالی» تشکیل داده بود. قاضی در پاسخ به شکایت او با استناد به شواهد اعلام کرد: «امکان ندارد یک مرد میانسال از یک روستای هند، در حضور برادرزاده اش در این عمل شرکت کند». چنین قضاوتی نه‌تنها دیگر زنان را از شهادت دادن علیه متجاوزانشان باز می‌دارد، بلکه متجاوزان را جسورتر نیز می‌کند؛ چرا که آنها تصور می‌کنند به راحتی می‌توانند از اتهام رهایی یابند. بیشتر زنان می‌گویند از ترس اینکه توسط خود پلیس‌ها نادیده گرفته شده یا مورد سوءاستفاده واقع شوند، هیچ‌گاه درباره یک حمله به پلیس اطلاع نمی‌دهند. در ماه ژوئن، 13 معترض علیه آزار و اذیت جنسی، جلوی خانه فرماندار بنگال غربی دستگیر شده و به مدت هشت ساعت تحت بازداشت بودند. جالب اینجاست که اعتراض آنان پس از آن صورت گرفت که جسد دانشجوی بیست ساله‌ای بعد از تجاوز و قتل، کنار رودخانه‌ای نزدیک به کلکته پیدا شد و سه روز بعد نیز، دختر چهارده ساله‌ای در شهر گده، 90 مایل
آن طرف تر، مورد تجاوز قرار گرفته و به قتل رسیده بود. این معترضان به حضور و اقدامات ناکافی ماموران پلیس اعتراض می‌کردند. برخی از زنان فقط پس از آنکه به‌دلیل مورد تجاوز قرار گرفتن، «بی‌آبرو» شده و از لحاظ روانی به شدت آسیب می‌بینند، قبول می‌کنند که در دادگاه حاضر شوند. با وجود اینکه چارچوب کلی قوانین مربوط به زنان در هند طی بیست سال اخیر بهبود یافته است، اما اجراکنندگان این قوانین همچنان مردان پلیس و وکیلی هستند که در جامعه‌ای عمیقا مردسالار زندگی می‌کنند. حوادث مربوط به تجاوز در هند در طول ۶۰ سال گذشته ۸۷۳ درصد افزایش پیدا کرده است. به‌طور متوسط، روزانه سه زن «دالیت» در قسمت‌هایی از کشور مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند. نرخ محکومیت در پرونده‌های تجاوز در سال ۲۰۱۱ معادل ۲۵ درصد بوده است، اگرچه برخی برآورد می‌کنند که تنها یک مورد از هر ۱۰ تجاوز گزارش می‌شود. نرخ محکومیت مردان متهم به تجاوز به زنان دالیت تقریبا «صفر» است. گزارش سالانه «دفتر ثبت جرایم بین‌الملل» از آمار جرایم، یافته‌های نگران‌کننده‌ای ارائه می‌دهد. در هر بیست دقیقه، یک زن در هند مورد آزار جنسی قرار می‌گیرد و تعداد کودکانی که سوء استفاده جنسی می‌شوند، در ۱۰ سال گذشته به میزان ۳۳۶ درصد افزایش پیدا کرده است. درحالی‌که اغلب متجاوزین از محاکمه مصون مانده‌اند. این فرهنگ مصونیت، مشخصا یکی از دلایل آزار جنسی است که اغلب به سلاحی برای مردان جوان سرخورده تبدیل می‌شود که زنان را به خاطر بیکاری خودشان مقصر می‌دانند. این موضوع بیش از هر چیز در محیط‌های کار نمایان است. این مردان امید دارند با تهدید و ترساندن زنان به‌وسیله آزار جنسی، آنها را به خانه برگردانند تا شغل‌های سابقشان را دوباره
به‌دست آورند. در دوره کار من در «شبکه جهانی زنان Apne Aap»، من شاهد رشد خزنده «فرهنگ تجاوز» در تار و پود جامعه هند بودم. ما به زنان آسیب‌پذیر آموزش می‌دهیم که در مقابل سوء استفاده جنسی از خود و دخترانشان محافظت کنند. بزرگ‌ترین چالشی که ما با آن روبه‌رو می‌شویم، عقاید سیاستمداران، مقامات ارشد پلیس، سران سازمان‌ها و حتی سیاست‌گذارانی است که تجاوز را به‌عنوان جزئی طبیعی از فرهنگ جامعه می‌پندارند. بسیاری از آنها به من گفته‌اند: «این کار خصلت انسان است!» اخیرا، وقتی که دفتر ثبت جرایم بین‌الملل، بنگال غربی را به‌عنوان ایالتی که بالاترین حوادث مربوط به جرایم علیه زنان در آن اتفاق می‌افتد، ثبت کرد؛ فرماندار این ایالت به جای پرداختن به مشکل، تنها به آمارهای دفتر اعتراض کرد. در ادامه، اختصاص بودجه به «وزارت توسعه امور زنان و کودکان» کاهش پیدا کرده است. مذاکرات در خصوص «لایحه حقوق زنان» نیز که به دنبال حقوق برابر میان دو جنس بود، به هیچ جایی نرسیده است.

* روچیرا گوپتا رئیس شبکه جهانی زنان Apne Aap است که یک تشکیلات هندی با هدف پایان دادن به جرائم جنسی است.