حکایت امکانات قطره‌چکانی ورزش خراسان
سالن مهران، بازنشسته‌ای بدون جانشین
دنیای اقتصاد، گروه ورزش- سالن مهران مانند دونده‌ای که خسته از راه، مشعل را در دست دارد، مدت‌هاست که چشم انتظار یک جانشین تازه‌نفس است که مشعل والیبال را از او بگیرد و راه را ادامه دهد.
بارها تور از میانه زمین پرچیده شد و سخنرانی‌ها و جلسات و جشن‌ها به بنای قدیمی پا گذاشتند؛ سالن مهران مشهد آنقدر در این شهر با مهربانی، مردم را به میزبانی نشسته که یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین ساختمان‌های این شهر است و البته نقشی که در آن تبحر داشته ماندنی‌تر است، سالن کهنسال مهران سال‌هاست که تمامی بار والیبال مشهد را بر دوش نحیف خود می‌کشد؛ ورزشگاهی ۵۰ ساله که به نظر می‌رسد برای دهه ۴۰ شمسی سالنی آبرومند بوده که تا یکی دو دهه پس از آن هم با افتخار توپ و تور را در دل خود جای داده است؛ اما حالا دومین شهر ایران با تمام پیشرفت‌های چندساله اخیر هنوز و همچنان مهران را دارد و بس.
بارها تور از میانه زمین پرچیده شد و سخنرانی‌ها و جلسات و جشن‌ها به بنای قدیمی پا گذاشتند؛ سالن مهران مشهد آنقدر در این شهر با مهربانی، مردم را به میزبانی نشسته که یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین ساختمان‌های این شهر است و البته نقشی که در آن تبحر داشته ماندنی‌تر است، سالن کهنسال مهران سال‌هاست که تمامی بار والیبال مشهد را بر دوش نحیف خود می‌کشد؛ ورزشگاهی ۵۰ ساله که به نظر می‌رسد برای دهه ۴۰ شمسی سالنی آبرومند بوده که تا یکی دو دهه پس از آن هم با افتخار توپ و تور را در دل خود جای داده است؛ اما حالا دومین شهر ایران با تمام پیشرفت‌های چندساله اخیر هنوز و همچنان مهران را دارد و بس.
دنیای اقتصاد، گروه ورزش- سالن مهران مانند دونده‌ای که خسته از راه، مشعل را در دست دارد، مدت‌هاست که چشم انتظار یک جانشین تازه‌نفس است که مشعل والیبال را از او بگیرد و راه را ادامه دهد.
بارها تور از میانه زمین پرچیده شد و سخنرانی‌ها و جلسات و جشن‌ها به بنای قدیمی پا گذاشتند؛ سالن مهران مشهد آنقدر در این شهر با مهربانی، مردم را به میزبانی نشسته که یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین ساختمان‌های این شهر است و البته نقشی که در آن تبحر داشته ماندنی‌تر است، سالن کهنسال مهران سال‌هاست که تمامی بار والیبال مشهد را بر دوش نحیف خود می‌کشد؛ ورزشگاهی 50 ساله که به نظر می‌رسد برای دهه 40 شمسی سالنی آبرومند بوده که تا یکی دو دهه پس از آن هم با افتخار توپ و تور را در دل خود جای داده است؛ اما حالا دومین شهر ایران با تمام پیشرفت‌های چندساله اخیر هنوز و همچنان مهران را دارد و بس. گویا قرار نیست چهره امکانات ورزشی این شهر با دیگر مناسبات آن هم‌قدم شود. شهر بهشت آنقدر دست از دامن این سالن والیبال برنداشته‌است که صدای خستگی این بنای قدیمی از صدای تشویق هواداران تیم‌ها هم بلندتر است؛ از فرسودگی تاسیسات تا از بین رفتن سکوها؛ مشکلات این ورزشگاه قدیمی حتی قابل شمردن هم نیست. اما در چند سال اخیر حرف و حدیث‌های ورزشگاه‌های نامطلوب و غیراستاندارد والیبال مشهد بازتاب کشوری داشته و به محرومیت و تصمیم‌گیری در سطح وزارتخانه رسیده است؛ داستانی که رنگ و بوی واقعیتش توی ذوق می‌زند.
خانه امن والیبال
سالن مهران نه به اسم، که به طور معنوی هم «خانه والیبال» استان خراسان محسوب می‌شود؛ این ورزشگاه که در سال ۱۳۴۴ شمسی تاسیس شد، سالیان سال دو رشته بسکتبال و والیبال را حمایت می‌کرد و از اوایل دهه ۸۰، با کوچ بسکتبالیست‌ها به مجموعه ورزشی سجاد، این سالن ماند و والیبالیست‌هایش. اما با رونق گرفتن هرچه بیشتر این ورزش در سطح کشور و استقبال جمعیتی بیش از پیش، نفس‌های مهران به شماره افتاد. ورزشگاهی که حجم انبوه هواداران و تماشاگران را به سختی تاب می‌آورد، کارش به محرومیت از به پرواز درآمدن توپ در سالن و فریادهای سرویس و دریافت بازیکنانش رسید؛ نامه کتبی فدراسیون والیبال خبر از محروم شدن سالن مهران می‌داد.
دستور محرومیت
بازی پیکان به میزبانی میزان مشهد در لیگ برتر والیبال سال گذشته تنها بخشی از مشکلات این سالن را به رخ کشید؛ نزدیکی غیراستاندارد تماشاچیان به زمین بازی و رعایت نشدن حریم بازیکنان در این بازی مهم و پر شوروهیجان، این نقص فنی سالن بیش از پیش آشکار شد؛ گزارش ناظر بازی و نامه سازمان لیگ والیبال، میزان را به سالن شهید بهشتی فرستاد؛ نامه‌ای که در آن عنوان شده بود: «براساس گزارش ناظر مسابقه پیکان تهران و میزان مشهد و با توجه به شناختی که ازسالن مهران داریم امکان برگزاری مسابقه درسالن مهران مقدور نمی‌باشد؛ لذا من‌بعد کلیه مسابقات درسالن شهید بهشتی که مورد تائید این فدراسیون می‌باشد برگزار خواهد شد.» هر چند باشگاه میزان معترض بود که سیاست‌های فدراسیون در قبال شهرهای مختلف، متفاوت است، اما این مساله بر مشکلات سالن مهران پرده نمی‌پوشاند.
مصائب تلخ
برای شمردن مصائب سالن ۵۰ ساله مهران انگشتان دست کم می‌آورد، مشکلاتی که نمی‌توان حتی به اولویت‌بندی‌شان پرداخت.
گروه گروه مردان هواداری که پشت در ورزشگاه می‌مانند و ظرفیت سالن اجازه حضور به آن‌ها را نمی‌دهد و باید دست از پا درازتر به خانه برگردند؛ فرسوده بودن سکوها و سایر تجهیزاتی که در شأن تماشاگران نیست، از دشواری‌های هواداری والیبال در خراسان است، اما از طرف دیگر تداخل مسیرهای ورود وخروج، نزدیک بودن نیمکت تیم‌ها و کادر فنی‌شان و نیز رعایت نشدن فاصله سکوها با زمین، نبود جایگاه مناسب برای داوران، منشی‌ها و برگزارکننده‌های مسابقات و همچنین خبرنگاران و مهمانان ویژه، از مسائلی است که شاید حتی با بازسازی سطحی سالن هم به سرانجام نرسد. مشکلاتی که به اندازه و طراحی سالن مهران برمی‌گردد و شاید حتی معمارانش چنین روزهای شلوغ و پردردسری را برای این ورزشگاه پیش‌بینی نمی‌کردند.
در این میان شاید با برگزاری بازی‌ها در سالن بهشتی، مشکلات تماشاچیان حل می‌شد، اما کفپوش‌های نامناسب برای والیبالیست‌ها و شلوغ بودن برنامه‌های ورزشگاه بهشتی به دلیل تعدد بازی‌های هندبال، فوتسال و چندین رشته دیگر عملا والیبال را به خانه قدیمی خودش بازمی‌گرداند.
پیراهن نو برای مهران پیر
سرانجام با بلیتی کردن مسابقات و درنتیجه کم کردن ازدحام جمعیت و از سمت دیگر رفع مساله ورود و خروج بازیکنان و هواداران ، بار دیگر والیبال خراسان موفق شد رضایت فدراسیون را جلب کرده و میزبانی را به مهران بیاورد. راهکاری که شاید مُسکن موقتی برای این ورزش باشد اما هرگز به حل اساسی مشکلات ریشه‌دار امکانات والیبال نخواهد پرداخت.
در فصل جدید و با روی کار آمدن تیم ثامن‌الحجج به لیگ برتر گله‌های این باشگاه که حالا به جای میزان چراغ‌دار والیبال خراسان است، گواهی بر این ماجراست. قطع برق مکرر در حین تمرینات ورزشکاران، تمیز نبودن سالن و مشکلات سکوها، بازیکنان و کادر فنی را به سطوح آورد، هرچند پس از مدتی برخی از این مشکلات با تخصیص بودجه تنها 200 میلیون ریال از بین رفت، اما این راهکار به‌نظر می‌آید تنها لباسی نو کشیدن بر تن سالخورده‌ای بازنشسته است و علاج درد اصلی را در بر ندارد.
تعویض صندلی‌های خراب، رنگ‌آمیزی کف، دیوار و سکوها، تقویت سیستم نور و آماده‌سازی رختکن‌ها هیچ دردی از کوچک بودن سالن و تعریف نشدن درست فضاها برای مسابقاتی در این سطح دوا نخواهد کرد.
شهر بهشت ورزشگاه می‌خواهد
به گفته رئیس هیأت والیبال استان خراسان از اوایل آذر امسال برای چهارمین سال متوالی لیگ استان به صورت رفت و برگشتی و با حضور ۲۰ تیم برگزار خواهد شد، از سوی دیگر مسابقات سطح اول والیبال کشور هم به یمن حضور ثامن‌الحجج پذیرای باشگاه‌های متعدد تراز اول خواهد بود، حال سوال اینجاست که آیا مردم این استان شایسته حضور در ورزشگاهی که نه با تکنولوژی روز بلکه تنها با برآوردن نیازهای ابتدایی حضور در ورزشگاه مثل پارکینگ، سکوهای در خور شأن و سرویس مناسب و... تجهیز شده باشد، نیستند؟
آیا نباید برای باشگاهی که یک تنه چندین هزار نفر را مشتاقانه به ورزشگاه می‌کشاند امکانات بهتری فراهم کرد؟ و باز این سوال تکراری که آیا ورزش که به ساده‌ترین شکل ممکن در جهت سلامت جامعه گام برمی‌دارد مستحق توجه اندکی بیشتر نیست؟ برای شهری مانند مشهد که با چهارمیلیون جمعیت چنان بزرگ است که نام پایتخت معنوی را در انتظار خود می‌بیند آیا این سطح از امکانات ورزشی کافیست؟
به والیبال برمی‌گردیم؛ از دکتر داورزنی، رئیس فدراسیون تا پورحسن رئیس سازمان لیگ که زمانی مدیرکل تربیت بدنی استان بوده‌اند از مشکلات و معضلات این ورزش در خراسان آگاهند؛ شاید باید همتی از سمت مدیران ورزش استان و بالاخص هیأت والیبال استان صورت گیرد تا با اندیشیدن به راه‌های بلندمدت به مدد فدراسیون و مسئولان استانی بر این دور باطل خط بطلان کشید و به جای بازسازی‌های پی‌درپی پوسته ظاهری سالن کهنسال به فکر ورزشگاهی استاندارد و مناسب رفت.
وقت کم کردن فشار از روی شانه‌های سالن بازنشسته است؛ به والیبال خراسان هوای تازه برسانید.
بارها تور از میانه زمین پرچیده شد و سخنرانی‌ها و جلسات و جشن‌ها به بنای قدیمی پا گذاشتند؛ سالن مهران مشهد آنقدر در این شهر با مهربانی، مردم را به میزبانی نشسته که یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین ساختمان‌های این شهر است و البته نقشی که در آن تبحر داشته ماندنی‌تر است، سالن کهنسال مهران سال‌هاست که تمامی بار والیبال مشهد را بر دوش نحیف خود می‌کشد؛ ورزشگاهی 50 ساله که به نظر می‌رسد برای دهه 40 شمسی سالنی آبرومند بوده که تا یکی دو دهه پس از آن هم با افتخار توپ و تور را در دل خود جای داده است؛ اما حالا دومین شهر ایران با تمام پیشرفت‌های چندساله اخیر هنوز و همچنان مهران را دارد و بس. گویا قرار نیست چهره امکانات ورزشی این شهر با دیگر مناسبات آن هم‌قدم شود. شهر بهشت آنقدر دست از دامن این سالن والیبال برنداشته‌است که صدای خستگی این بنای قدیمی از صدای تشویق هواداران تیم‌ها هم بلندتر است؛ از فرسودگی تاسیسات تا از بین رفتن سکوها؛ مشکلات این ورزشگاه قدیمی حتی قابل شمردن هم نیست. اما در چند سال اخیر حرف و حدیث‌های ورزشگاه‌های نامطلوب و غیراستاندارد والیبال مشهد بازتاب کشوری داشته و به محرومیت و تصمیم‌گیری در سطح وزارتخانه رسیده است؛ داستانی که رنگ و بوی واقعیتش توی ذوق می‌زند.
خانه امن والیبال
سالن مهران نه به اسم، که به طور معنوی هم «خانه والیبال» استان خراسان محسوب می‌شود؛ این ورزشگاه که در سال ۱۳۴۴ شمسی تاسیس شد، سالیان سال دو رشته بسکتبال و والیبال را حمایت می‌کرد و از اوایل دهه ۸۰، با کوچ بسکتبالیست‌ها به مجموعه ورزشی سجاد، این سالن ماند و والیبالیست‌هایش. اما با رونق گرفتن هرچه بیشتر این ورزش در سطح کشور و استقبال جمعیتی بیش از پیش، نفس‌های مهران به شماره افتاد. ورزشگاهی که حجم انبوه هواداران و تماشاگران را به سختی تاب می‌آورد، کارش به محرومیت از به پرواز درآمدن توپ در سالن و فریادهای سرویس و دریافت بازیکنانش رسید؛ نامه کتبی فدراسیون والیبال خبر از محروم شدن سالن مهران می‌داد.
دستور محرومیت
بازی پیکان به میزبانی میزان مشهد در لیگ برتر والیبال سال گذشته تنها بخشی از مشکلات این سالن را به رخ کشید؛ نزدیکی غیراستاندارد تماشاچیان به زمین بازی و رعایت نشدن حریم بازیکنان در این بازی مهم و پر شوروهیجان، این نقص فنی سالن بیش از پیش آشکار شد؛ گزارش ناظر بازی و نامه سازمان لیگ والیبال، میزان را به سالن شهید بهشتی فرستاد؛ نامه‌ای که در آن عنوان شده بود: «براساس گزارش ناظر مسابقه پیکان تهران و میزان مشهد و با توجه به شناختی که ازسالن مهران داریم امکان برگزاری مسابقه درسالن مهران مقدور نمی‌باشد؛ لذا من‌بعد کلیه مسابقات درسالن شهید بهشتی که مورد تائید این فدراسیون می‌باشد برگزار خواهد شد.» هر چند باشگاه میزان معترض بود که سیاست‌های فدراسیون در قبال شهرهای مختلف، متفاوت است، اما این مساله بر مشکلات سالن مهران پرده نمی‌پوشاند.
مصائب تلخ
برای شمردن مصائب سالن ۵۰ ساله مهران انگشتان دست کم می‌آورد، مشکلاتی که نمی‌توان حتی به اولویت‌بندی‌شان پرداخت.
گروه گروه مردان هواداری که پشت در ورزشگاه می‌مانند و ظرفیت سالن اجازه حضور به آن‌ها را نمی‌دهد و باید دست از پا درازتر به خانه برگردند؛ فرسوده بودن سکوها و سایر تجهیزاتی که در شأن تماشاگران نیست، از دشواری‌های هواداری والیبال در خراسان است، اما از طرف دیگر تداخل مسیرهای ورود وخروج، نزدیک بودن نیمکت تیم‌ها و کادر فنی‌شان و نیز رعایت نشدن فاصله سکوها با زمین، نبود جایگاه مناسب برای داوران، منشی‌ها و برگزارکننده‌های مسابقات و همچنین خبرنگاران و مهمانان ویژه، از مسائلی است که شاید حتی با بازسازی سطحی سالن هم به سرانجام نرسد. مشکلاتی که به اندازه و طراحی سالن مهران برمی‌گردد و شاید حتی معمارانش چنین روزهای شلوغ و پردردسری را برای این ورزشگاه پیش‌بینی نمی‌کردند.
در این میان شاید با برگزاری بازی‌ها در سالن بهشتی، مشکلات تماشاچیان حل می‌شد، اما کفپوش‌های نامناسب برای والیبالیست‌ها و شلوغ بودن برنامه‌های ورزشگاه بهشتی به دلیل تعدد بازی‌های هندبال، فوتسال و چندین رشته دیگر عملا والیبال را به خانه قدیمی خودش بازمی‌گرداند.
پیراهن نو برای مهران پیر
سرانجام با بلیتی کردن مسابقات و درنتیجه کم کردن ازدحام جمعیت و از سمت دیگر رفع مساله ورود و خروج بازیکنان و هواداران ، بار دیگر والیبال خراسان موفق شد رضایت فدراسیون را جلب کرده و میزبانی را به مهران بیاورد. راهکاری که شاید مُسکن موقتی برای این ورزش باشد اما هرگز به حل اساسی مشکلات ریشه‌دار امکانات والیبال نخواهد پرداخت.
در فصل جدید و با روی کار آمدن تیم ثامن‌الحجج به لیگ برتر گله‌های این باشگاه که حالا به جای میزان چراغ‌دار والیبال خراسان است، گواهی بر این ماجراست. قطع برق مکرر در حین تمرینات ورزشکاران، تمیز نبودن سالن و مشکلات سکوها، بازیکنان و کادر فنی را به سطوح آورد، هرچند پس از مدتی برخی از این مشکلات با تخصیص بودجه تنها 200 میلیون ریال از بین رفت، اما این راهکار به‌نظر می‌آید تنها لباسی نو کشیدن بر تن سالخورده‌ای بازنشسته است و علاج درد اصلی را در بر ندارد.
تعویض صندلی‌های خراب، رنگ‌آمیزی کف، دیوار و سکوها، تقویت سیستم نور و آماده‌سازی رختکن‌ها هیچ دردی از کوچک بودن سالن و تعریف نشدن درست فضاها برای مسابقاتی در این سطح دوا نخواهد کرد.
شهر بهشت ورزشگاه می‌خواهد
به گفته رئیس هیأت والیبال استان خراسان از اوایل آذر امسال برای چهارمین سال متوالی لیگ استان به صورت رفت و برگشتی و با حضور ۲۰ تیم برگزار خواهد شد، از سوی دیگر مسابقات سطح اول والیبال کشور هم به یمن حضور ثامن‌الحجج پذیرای باشگاه‌های متعدد تراز اول خواهد بود، حال سوال اینجاست که آیا مردم این استان شایسته حضور در ورزشگاهی که نه با تکنولوژی روز بلکه تنها با برآوردن نیازهای ابتدایی حضور در ورزشگاه مثل پارکینگ، سکوهای در خور شأن و سرویس مناسب و... تجهیز شده باشد، نیستند؟
آیا نباید برای باشگاهی که یک تنه چندین هزار نفر را مشتاقانه به ورزشگاه می‌کشاند امکانات بهتری فراهم کرد؟ و باز این سوال تکراری که آیا ورزش که به ساده‌ترین شکل ممکن در جهت سلامت جامعه گام برمی‌دارد مستحق توجه اندکی بیشتر نیست؟ برای شهری مانند مشهد که با چهارمیلیون جمعیت چنان بزرگ است که نام پایتخت معنوی را در انتظار خود می‌بیند آیا این سطح از امکانات ورزشی کافیست؟
به والیبال برمی‌گردیم؛ از دکتر داورزنی، رئیس فدراسیون تا پورحسن رئیس سازمان لیگ که زمانی مدیرکل تربیت بدنی استان بوده‌اند از مشکلات و معضلات این ورزش در خراسان آگاهند؛ شاید باید همتی از سمت مدیران ورزش استان و بالاخص هیأت والیبال استان صورت گیرد تا با اندیشیدن به راه‌های بلندمدت به مدد فدراسیون و مسئولان استانی بر این دور باطل خط بطلان کشید و به جای بازسازی‌های پی‌درپی پوسته ظاهری سالن کهنسال به فکر ورزشگاهی استاندارد و مناسب رفت.
وقت کم کردن فشار از روی شانه‌های سالن بازنشسته است؛ به والیبال خراسان هوای تازه برسانید.
ارسال نظر