شبه‌جزیره اسرارآمیز(بخش هشتم)
ترجمه: محمدحسین باقی
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود).
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود).
ترجمه: محمدحسین باقی
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد به خواننده ارائه دهد.
عشق، ازدواج و شادی
در فصل زمستان هنگام بازگشت به خانه از سر کار، بسیاری از مردم لباس‌های خیابانی را از تن در آورده و لایه‌هایی از لباس زیر و پیراهن را می‌پوشند تا حرارت بدنشان حفظ شود. آپارتمان‌های پیونگ یانگ حرارت را خوب حفظ نمی‌کند و معمولا خشک و سرد است و ساکنان را مجبور می‌کند تا پنجره‌ها را با تکه‌های پلاستیکی بپوشانند تا استراحتِ عصر هنگام، داخل خانه اندکی گرم شود. فعالیت‌های سازمان یافته و زندگی اجتماعی شقوقی دیگرند که البته به شدت کنترل شده هستند. فوتبال همراه با مشت زنی و ورزش‌های قهرمانی محبوب است. ورزش‌های جدید دیگری هم در حال کسب معروفیت هستند، شاید به خاطر علاقه کیم جونگ-ایل به ورزش‌های آمریکایی در تلویزیون‌های ماهواره‌ای و اکنون به‌دلیل علاقه کیم جونگ- اون به بسکتبال. بیسبال اما هنوز بی اهمیت است. از اواسط دهه ۹۰ کره‌شمالی دارای یک لیگ بسکتبال زنان و مردان بود که در ابتدا به‌عنوان بخشی از «برنامه افزایش قد» مورد حمایت کیم جونگ- ایل بود. سرودی با عنوان «بسکتبال هیجان آور» است در آن زمان معروف شد همان‌طور که تیم بسکتبال کارخانه «بی یر» در پیونگ یانگ معروف شد؛ تیمی که فقط متشکل از زنان خانه دار بود. ارتباط اجتماعی دردسرساز است. بسیاری از تماس‌های تلفنی از طریق اپراتورها برقرار می‌شود؛ کاری بس مهم. این یک شغل مهم برای زنان است (تمام اپراتورها زن هستند) و راهی است برای دسترسی به «شایعه» و «اطلاعات» پیش از دیگران؛ یعنی مردم عادی و کارگران. مالکیت شخصی تلفن، اندک است هرچند «وزارت پست و تلگراف کره» هدفی بلندمدت برای دایر کردن یک خط تلفن در تمام خانه‌ها دارد. در حال حاضر، تلفن فقط برای کادرهای رده بالا و مقام‌های شرکتی دایر می‌شود و بنابراین به لحاظ فنی بیش از آنکه خصوصی باشند، دولتی هستند. افزایش و بالا بردن ظرفیت خطوط تلفن مستلزم افزایش کلیدهای اتوماتیک است که ردیابی و رصد کردن تلفن‌ها را مشکل‌تر می‌سازد. در عین حال کسانی که می‌خواهند تلفن بزنند به یک مرکز تلفن یا اداره پست می‌روند یا اگر بتوانند، از تلفن در محل کار استفاده می‌کنند. پیونگ یانگ باجه تلفن‌های عمومی اندکی دارد.
تماس از پیونگ یانگ با سایر استان‌ها بسیار شبیه به صحبت با واکی‌تاکی است. تماس با خارج از کشور حتی دردسرسازتر است و در هر صورت، مقاصد اندکی برای افراد جهت تماس خارجی وجود دارد. مهربان بودن و چاپلوسی با اپراتورها می‌تواند این فرآیند را اندکی تسهیل سازد. تماس با اقوام در سئول یا کالیفرنیا غیرممکن است. تماس‌های داخلی برای تضعیف سوء استفاده از سیستم پرهزینه است. این امکان هست که درخواستی مکتوب برای یک خط تلفن تسلیم کنید که این درخواست شامل جزئیات محل کارتان، موقعیت‌تان، دلیل نصب تلفن و نشان دادن اینکه چه کسی هزینه‌ها را خواهد پرداخت، می‌شود. یک راه برای خرید تلفن- اگرچه خطرناک است- همانا خرید یک تلفن همراه قاچاقی از چین و اتصال آن به یک شبکه چینی است. این پدیده باعث هشدار در پیونگ یانگ شده چرا که با این تلفن‌ها مردم می‌توانند تماس‌های بین‌المللی ثبت نشده‌ای را برقرار سازند.بسیاری از فعالیت‌های کم‌هزینه دیگر در پیونگ‌یانگ برای بیشتر مردم غیرممکن است. با وجود برخی کلیساهای جدیدی که ساخته می‌شوند تا ظاهری از آزادی بیان به این کشور دهد اما عبادت به شدت در این کشور سرکوب می‌شود چرا که عبادت و دین همراه با پیشگویی «خرافات» تلقی می‌شوند. حیوانات اهلی به ندرت دیده می‌شود و مقام‌های دولتی نگهداری سگ در خانه را برای تمیز نگهداشتن پیونگ‌یانگ ممنوع کرده‌اند، هرچند کادرهای ارشد سگ نگه می‌دارند. نگهداشتن سگ بیشتر در حومه شهر مجاز است و برخی توله سگ برای فروش پرورش می‌دهند تا اندک درآمدی از آن کسب کنند. گربه رایج‌تر است، هرچند داشتن گربه هم فقط برای کادرهای ارشد مجاز است. مالکیت حیوانات خانگی به‌دلیل وزش بادهای سیاسی در حال تغییر است؛ کیم ایل- سونگ ظاهرا مشتاق سگ بود و آن سگ‌هایی که او شخصا پرورش داد پس از مرگش به باغ‌وحش پیونگ یانگ تحویل داده شدند. وقتی سیزدهمین فستیوال جوانان و دانش آموزان جهان در سال ۱۹۹۸ در پیونگ یانگ برگزار شد، کیم جونگ- ایل آشکارا سگ را مجاز اعلام کرد و همچنین به زنان کره‌ای اجازه داد تا گردنبند ببندند تا به جهانیان نشان دهند که در کره‌شمالی چقدر آزادی هست.
برخی جرایم خیابانی در پیونگ یانگ وجود دارد هرچند میزان جرایم بر‌اساس استانداردهای بسیاری از پایتخت‌ها پایین است. درحالی‌که مقام‌ها به‌طور منظم شهر را از «ناخواسته‌ها» پاکسازی می‌کنند - بدین معنا که فروشندگان غیرقانونی، گدایان و فواحش دیده نمی‌شوند- اما پیونگ یانگ طبقات پایینِ مجرمی دارد که قدمت‌شان به روزهای اشغال ژاپنی‌ها بازمی‌گردد. در میان کره‌ای‌های ساکن ژاپن که در دهه ۶۰ به کشورشان بازگشتند افرادی بودند که عضو «یاکوزاها» یا سایر باندهای مجرمانه بودند و این باندها از آن زمان وجود داشتند. مقام‌ها، آنها را سرکوب کرده‌اند درحالی که بسیاری از خانواده‌ها با پیشینه مجرمانه بارها در مناطق معدن‌خیز در استان «هامگیونگ» یا سایر شهرها «اسکان» داده شدند. «هامهونگ»- پایتخت استان جنوبی هامگیونگ- پایتخت مجرم خیزِ کره‌شمالی است که باندهای مجرمانه آشکارا از مردم سرقت کرده و مرگ‌های زیادی از آنجا گزارش شده است.
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد به خواننده ارائه دهد.
عشق، ازدواج و شادی
در فصل زمستان هنگام بازگشت به خانه از سر کار، بسیاری از مردم لباس‌های خیابانی را از تن در آورده و لایه‌هایی از لباس زیر و پیراهن را می‌پوشند تا حرارت بدنشان حفظ شود. آپارتمان‌های پیونگ یانگ حرارت را خوب حفظ نمی‌کند و معمولا خشک و سرد است و ساکنان را مجبور می‌کند تا پنجره‌ها را با تکه‌های پلاستیکی بپوشانند تا استراحتِ عصر هنگام، داخل خانه اندکی گرم شود. فعالیت‌های سازمان یافته و زندگی اجتماعی شقوقی دیگرند که البته به شدت کنترل شده هستند. فوتبال همراه با مشت زنی و ورزش‌های قهرمانی محبوب است. ورزش‌های جدید دیگری هم در حال کسب معروفیت هستند، شاید به خاطر علاقه کیم جونگ-ایل به ورزش‌های آمریکایی در تلویزیون‌های ماهواره‌ای و اکنون به‌دلیل علاقه کیم جونگ- اون به بسکتبال. بیسبال اما هنوز بی اهمیت است. از اواسط دهه ۹۰ کره‌شمالی دارای یک لیگ بسکتبال زنان و مردان بود که در ابتدا به‌عنوان بخشی از «برنامه افزایش قد» مورد حمایت کیم جونگ- ایل بود. سرودی با عنوان «بسکتبال هیجان آور» است در آن زمان معروف شد همان‌طور که تیم بسکتبال کارخانه «بی یر» در پیونگ یانگ معروف شد؛ تیمی که فقط متشکل از زنان خانه دار بود. ارتباط اجتماعی دردسرساز است. بسیاری از تماس‌های تلفنی از طریق اپراتورها برقرار می‌شود؛ کاری بس مهم. این یک شغل مهم برای زنان است (تمام اپراتورها زن هستند) و راهی است برای دسترسی به «شایعه» و «اطلاعات» پیش از دیگران؛ یعنی مردم عادی و کارگران. مالکیت شخصی تلفن، اندک است هرچند «وزارت پست و تلگراف کره» هدفی بلندمدت برای دایر کردن یک خط تلفن در تمام خانه‌ها دارد. در حال حاضر، تلفن فقط برای کادرهای رده بالا و مقام‌های شرکتی دایر می‌شود و بنابراین به لحاظ فنی بیش از آنکه خصوصی باشند، دولتی هستند. افزایش و بالا بردن ظرفیت خطوط تلفن مستلزم افزایش کلیدهای اتوماتیک است که ردیابی و رصد کردن تلفن‌ها را مشکل‌تر می‌سازد. در عین حال کسانی که می‌خواهند تلفن بزنند به یک مرکز تلفن یا اداره پست می‌روند یا اگر بتوانند، از تلفن در محل کار استفاده می‌کنند. پیونگ یانگ باجه تلفن‌های عمومی اندکی دارد.
تماس از پیونگ یانگ با سایر استان‌ها بسیار شبیه به صحبت با واکی‌تاکی است. تماس با خارج از کشور حتی دردسرسازتر است و در هر صورت، مقاصد اندکی برای افراد جهت تماس خارجی وجود دارد. مهربان بودن و چاپلوسی با اپراتورها می‌تواند این فرآیند را اندکی تسهیل سازد. تماس با اقوام در سئول یا کالیفرنیا غیرممکن است. تماس‌های داخلی برای تضعیف سوء استفاده از سیستم پرهزینه است. این امکان هست که درخواستی مکتوب برای یک خط تلفن تسلیم کنید که این درخواست شامل جزئیات محل کارتان، موقعیت‌تان، دلیل نصب تلفن و نشان دادن اینکه چه کسی هزینه‌ها را خواهد پرداخت، می‌شود. یک راه برای خرید تلفن- اگرچه خطرناک است- همانا خرید یک تلفن همراه قاچاقی از چین و اتصال آن به یک شبکه چینی است. این پدیده باعث هشدار در پیونگ یانگ شده چرا که با این تلفن‌ها مردم می‌توانند تماس‌های بین‌المللی ثبت نشده‌ای را برقرار سازند.بسیاری از فعالیت‌های کم‌هزینه دیگر در پیونگ‌یانگ برای بیشتر مردم غیرممکن است. با وجود برخی کلیساهای جدیدی که ساخته می‌شوند تا ظاهری از آزادی بیان به این کشور دهد اما عبادت به شدت در این کشور سرکوب می‌شود چرا که عبادت و دین همراه با پیشگویی «خرافات» تلقی می‌شوند. حیوانات اهلی به ندرت دیده می‌شود و مقام‌های دولتی نگهداری سگ در خانه را برای تمیز نگهداشتن پیونگ‌یانگ ممنوع کرده‌اند، هرچند کادرهای ارشد سگ نگه می‌دارند. نگهداشتن سگ بیشتر در حومه شهر مجاز است و برخی توله سگ برای فروش پرورش می‌دهند تا اندک درآمدی از آن کسب کنند. گربه رایج‌تر است، هرچند داشتن گربه هم فقط برای کادرهای ارشد مجاز است. مالکیت حیوانات خانگی به‌دلیل وزش بادهای سیاسی در حال تغییر است؛ کیم ایل- سونگ ظاهرا مشتاق سگ بود و آن سگ‌هایی که او شخصا پرورش داد پس از مرگش به باغ‌وحش پیونگ یانگ تحویل داده شدند. وقتی سیزدهمین فستیوال جوانان و دانش آموزان جهان در سال ۱۹۹۸ در پیونگ یانگ برگزار شد، کیم جونگ- ایل آشکارا سگ را مجاز اعلام کرد و همچنین به زنان کره‌ای اجازه داد تا گردنبند ببندند تا به جهانیان نشان دهند که در کره‌شمالی چقدر آزادی هست.
برخی جرایم خیابانی در پیونگ یانگ وجود دارد هرچند میزان جرایم بر‌اساس استانداردهای بسیاری از پایتخت‌ها پایین است. درحالی‌که مقام‌ها به‌طور منظم شهر را از «ناخواسته‌ها» پاکسازی می‌کنند - بدین معنا که فروشندگان غیرقانونی، گدایان و فواحش دیده نمی‌شوند- اما پیونگ یانگ طبقات پایینِ مجرمی دارد که قدمت‌شان به روزهای اشغال ژاپنی‌ها بازمی‌گردد. در میان کره‌ای‌های ساکن ژاپن که در دهه ۶۰ به کشورشان بازگشتند افرادی بودند که عضو «یاکوزاها» یا سایر باندهای مجرمانه بودند و این باندها از آن زمان وجود داشتند. مقام‌ها، آنها را سرکوب کرده‌اند درحالی که بسیاری از خانواده‌ها با پیشینه مجرمانه بارها در مناطق معدن‌خیز در استان «هامگیونگ» یا سایر شهرها «اسکان» داده شدند. «هامهونگ»- پایتخت استان جنوبی هامگیونگ- پایتخت مجرم خیزِ کره‌شمالی است که باندهای مجرمانه آشکارا از مردم سرقت کرده و مرگ‌های زیادی از آنجا گزارش شده است.
ادامه دارد...
ارسال نظر