زینب موسوی
عضو گروه خبر

ریاست علی لاریجانی بر مجلس، 10 ساله شد. این بخشی از نتیجه تکاپوهای فراکسیونی مجلس دهمی‌ها برای انتخاب دومین هیات‌رئیسه این دوره از پارلمان بود؛ نتیجه‌ای که پیش از این نیز بر مبنای اجماع فراکسیون‌ها بر سر تداوم ریاست علی لاریجانی، درباره این کرسی از هیات‌رئیسه پیش‌بینی می‌شد. ماجرای این انتخابات اما چیزی فراتر از ریاست دوباره علی لاریجانی است.

شاید شامگاه سه‌شنبه نهم خرداد، هنگامی که سه فراکسیون امید، مستقلین و ولایت بر سر فهرستی برای هیات‌رئیسه پارلمان به توافق دست یافتند، نتیجه‌ای غیر از فهرست مورد اجماع متصور نبودند. اما آنچه صبح چهارشنبه در جلسه علنی پارلمان و در جریان نام‌نویسی نامزدها رخ داد، نتیجه‌ای غیر از آنچه بر سر آن اجماع شده بود را رقم زد. البته نه در مثلث ریاست و نواب رئیس که از ارکان بالادست و میانی هیات‌رئیسه‌اند، بلکه در ارکان پایین دستی؛ آنجا که برای تصاحب کرسی دبیری و نظارت هیات‌رئیسه پارلمان، برخی افراد پا را فراتر از خرد جمعی گذاشته و به رقابت با هم مسلکان فراکسیونی خود که نامشان در فهرست مورد اجماع قرار گرفته بود، پرداختند. این یعنی برخی افراد، در همان گام نخست به همگرایی فراکسیون‌ها نه گفتند وبا زیر پا نهادن توافقات از «اجماع فراکسیونی» عبور کردند. فارغ از جایگاه ریاست مجلس، آرایش هیات‌رئیسه سال دوم مجلس، از میزان توفیق فراکسیون‌ها در چانه‌زنی‌ها پرده برداشت؛ آنجا که امیدی‌ها (اصلاح‌طلبان) 3 کرسی ازجمله 2 کرسی نایب‌رئیسی، مستقلین (طیف نزدیک به علی لاریجانی) 2 کرسی و فراکسیون ولایت (اصولگرایان) 6 کرسی از 12 رکن هیات‌رئیسه را به‌دست آوردند. در این میان فارغ از وزن کرسی‌ها، اصولگرایان نزدیک به جبهه پایداری توانستند دو کرسی بیش از آنچه در هیات‌رئیسه اول داشتند به‌دست آورند؛ موضوعی که نشان می‌دهد آنها به تنهایی نیمی از هیات‌رئیسه را تصاحب کرده‌اند.