دکه مطبوعات - ۱۳ آبان ۹۵

The Economist

کانادا؛ پرچم‌دار لیبرالیسم

هفته‌نامه اکونومیست در شماره اخیر خود مجسمه آزادی را در حالی که مشعل به دست دارد به تصویر کشیده و در آن خبر از حرکت لیبرالیسم به سمت شمال می‌دهد. این هفته‌نامه با بیان اینکه چه کسی مشعل «فضای باز» را در غرب روشن نگه خواهد داشت به سراغ کشورهای غربی می‌رود. به نوشته این هفته‌نامه نه دونالد ترامپ، نامزد همیشه شکاک جمهوری‌خواهان که می‌خواهد دیواری بین مکزیک و آمریکا بکشد و همواره ضدتجارت آزاد صحبت می‌کند می‌تواند این مشعل را حمل کند، نه هیلاری کلینتون نامزد دموکرات‌ها.

The Economist

کانادا؛ پرچم‌دار لیبرالیسم

هفته‌نامه اکونومیست در شماره اخیر خود مجسمه آزادی را در حالی که مشعل به دست دارد به تصویر کشیده و در آن خبر از حرکت لیبرالیسم به سمت شمال می‌دهد. این هفته‌نامه با بیان اینکه چه کسی مشعل «فضای باز» را در غرب روشن نگه خواهد داشت به سراغ کشورهای غربی می‌رود. به نوشته این هفته‌نامه نه دونالد ترامپ، نامزد همیشه شکاک جمهوری‌خواهان که می‌خواهد دیواری بین مکزیک و آمریکا بکشد و همواره ضدتجارت آزاد صحبت می‌کند می‌تواند این مشعل را حمل کند، نه هیلاری کلینتون نامزد دموکرات‌ها. هر چند نگاه آسان‌گیری نسبت به موضوع مهاجران دارد، اما هنوز در مورد توافق تجاری با شک و تردید صحبت کرده است. بریتانیا هم که همچنان نگران موضوع مهاجران و جهانی‌سازی است؛ در نهایت در ماه مارس رای به خروج از اتحادیه اروپا داد.

آنگلا مرکل نیز در ابتدا آغوش خود را به روی پناهجویان باز کرد؛ اما بعد مشاهده کرد که آغوش بازش منجر به رویارویی با موانع سیاسی می‌شود. در این کمپانی دیوارساز سیاستمداران غربی، که مدام درها را به هم می‌کوبند و دری را می‌بندند، کانادا به تنهایی خود را به‌عنوان یک استثنا معرفی کرده است. این کشور در یک سال گذشته ۳۰۰ هزار مهاجر را با روی باز پذیرفت که این رقم در حدود یک درصد جمعیت این کشور است. کانادا توانست با این مقدار پذیرش مهاجران خود را در میان کشورهای غنی به‌عنوان یک استثنا نشان دهد. در این راستا جاستین ترودو، نخست‌وزیر کاریزماتیک کانادا آغوش خود را به روی ۳۳ هزار پناهجوی سوری باز کرد و این رقم بالاتر از رقمی است که ایالات‌متحده قول پذیرش پناهجویان را داده است. در میان بالا گرفتن خلق و خوی محافظه‌کاری، کانادا همچنان موتور تجارت آزاد را روشن نگه داشته است. در حالی که برای مدت‌های مدیدی است که آمریکا به‌عنوان دژی سخت برای مهاجران مطرح شده، اما کانادا به سمبل نجابت، مدارا و حس خوب برای خارجی‌ها تبدیل شده است. حتی چارلز دیکنز زمانی که به آمریکا سفر و از آنجا به کانادا رفت، اعلام کرد جامعه کانادا یک جامعه مدرن، امن و بسیار قوی‌تر از جامعه آمریکا است.

THE WEEK

تراژدی یمنی

عربستان سعودی در یمن یک سوریه دیگر راه انداخته است. برای هفته‌نامه ویک،یمن، مهم‌ترین گزارشی بوده که برای شماره اخیر خود انتخاب کرده است. به نوشته این مجله در ۲۰ ماه جنگ تحمیلی به مردم یمن، در حدود ۱۰ هزار نفر کشته شده‌اند. یمن فقیرترین کشور جهان عرب است که دارای مردمانی مسلح است. در این کشور هر شهروند یمنی دارای اسلحه‌های خودکار و نیمه‌خودکار است. از زمانی که جمهوری یمن در سال ۱۹۹۰ متحد شد و شکل گرفت، این کشور چندین جنگ داخلی را هم تجربه کرده است.یمن شمالی در واقع در سال ۱۹۱۸ از امپراتوری عثمانی جدا می‌شود و اعلام استقلال می‌کند. یمن جنوبی هم به پایتختی عدن تحت نفوذ بریتانیا بود که در سال ۱۹۶۷ از قیمومیت بریتانیا رهایی پیدا می‌کند. یمنی‌ها پیش از ادغام نیز چندین‌بار تجربه جنگ را داشتند، اما در سال ۲۰۱۴ حوثی‌ها که عمدتا در صعده سکونت دارند به سمت صنعا، پایتخت این کشور حرکت کردند و کنترل این شهر را در دست گرفتند.

حوثی‌ها برای مدتی عبد ربه منصور هادی، رئیس‌جمهوری مخلوع این کشور را در بازداشت خانگی نگه داشتند اما با آزادی وی، منصور هادی به عربستان گریخت و عربستان نیز به بهانه درخواست رسمی رئیس‌جمهوری یمن، خود را محق برای مداخله در امور داخلی این کشور دید.با این حال ۲۰ ماه از دخالت عربستان در امور یمن می‌گذرد و یک تراژدی بزرگ در این کشور رقم خورده است. در این مدت دست‌کم ۱۰ هزار نفر کشته شده و ۲۰۰ هزار نفر از خانه و کاشانه خود آواره شده‌اند. عربستان زیرساخت‌های بیمارستانی و دارویی این کشور را از بین برده و از ۲۶ میلیون یمنی موجود در این کشور ۱۳ میلیون نیاز به آب و غذا دارند. عربستان در این کشور متهم به نقض حقوق بشر و حقوق جنگی شده است. در هشتم اکتبر جنگنده‌های گروه ائتلاف عربی با حمله به یک مراسم عزاداری ۱۴۰ تن را کشته و صدها نفر را نیز زخمی کردند.به‌رغم این حملات پیروزی نسبی از آن حوثی‌ها بوده است. آنها در سال ۲۰۱۵ توانستند شهر تعز، سومین شهر بزرگ این کشور را مجددا تصرف کنند، اما عربستان پس از ۲۰ ماه نتوانسته دستاورد قابل‌توجهی به دست آورد.

Bloomberg Businessweek

نقشه «B» ترامپ

هفته‌نامه بلومبرگ بیزینس‌ویک در شماره هفته اخیر خود با یک طراحی جلد زیبا از طرح «B» دونالد ترامپ رونمایی می‌کند. این مجله می‌نویسد: اگر کارزارهای انتخاباتی طرح اول ترامپ برای ورود به کاخ سفید است، طرح جایگزین یا «B» ترامپ، طرحی مخفی است که زیر پوست کارزار انتخاباتی ترامپ در جریان است.ترامپ و تیم انتخاباتی وی معتقدند که ممکن است نتیجه برگزیت در ایالات متحده هم تکرار شود. از این رو تیم ترامپ طرح‌های دیگری برای پیشبرد برنامه‌های انتخاباتی داشتند. به عنوان مثال از ۲۴ اکتبر تیم ترامپ در ایستگاه‌های رادیویی آمریکایی‌-آفریقایی‌ها نفوذ کرده‌اند یا مثلا یک انیمیشن‌ساز جوان به سبک کارتون «South park» کلیپی علیه کلینتون با عنوان «یغماگر بزرگ» ساخته و در مقیاس وسیعی آن را در شبکه‌های اجتماعی پخش کرده است.

او در این کلیپ نشان می‌دهد که آفریقایی‌های آمریکا یغماگران بزرگ این کشور هستند و به این ترتیب تیم کلینتون را متهم به بی‌تفاوتی نسبت به سرنوشت سیاهان آمریکایی می‌کند.همچنین تیم ترامپ سعی دارد با برجسته کردن اقدامات غیرمعمول بنیاد کلینتون در هاییتی، جایگاه کلینتون را در بین زنان تضعیف کند. ترامپ در حال حاضر می‌تواند بدون چون و چرا از حمایت ۴۷ میلیون سفیدپوستی که تحصیلات عالیه ندارند برخوردار باشد، اما وی برای اینکه بتواند به کاخ سفید راه پیدا کند باید خود را در دل دیگران هم جای دهد. کسانی که احتمالا از جهانی‌سازی آسیب‌دیده‌اند. اینها کسانی هستند که از مهاجران به‌دلیل اینکه شغل آمریکایی‌ها را اشغال کرده‌اند متنفر هستند، اما این طبقه تنها طبقه موجود در آمریکا نیست. به نوشته این مجله ترامپ با طرح جایگزین به دنبال نفوذ در میان سایر اقشار مردم آمریکاست. تیم ترامپ سعی می‌کند حمایت زنان و اقلیت‌ها را جلب کند. برای همین ترامپ برای روز انتخابات دست به جیب‌تر شده است و گفته می‌شود وی ۷۰ میلیون دلار در یک ماه خرج کرده است تا بتواند در کمپین خود حضار بیشتری را جذب کند. همچنین حضور داماد وی در تیم انتخاباتی که اصالتا یک یهودی است می‌تواند در جذب اقلیت‌های دینی موفق عمل کند.

TIME

نبرد برای موصل

مجله تایم نسخه آسیا در شماره اخیر خود به موضوع حساس بازپس‌گیری موصل از دست داعش اختصاص پرداخته است. این مجله با تیتر «نبرد برای موصل» به این امر اشاره می‌کند که گروه‌های مختلف عراقی دست به دست هم داده‌اند تا داعش را از دومین شهر بزرگ عراق بیرون کنند. شهری که ۲ میلیون جمعیت دارد و بیشتر آنها نیز سنی هستند. به نوشته این مجله بیشتر مردم این شهر در حال حاضر سعی در کوچ دارند. بیشتر این افراد قصد دارند تا خود را به پایگاه قیاره نزدیک کنند، جایی که در آن نیروهای عراقی و و آمریکایی قرار دارند. این شهر برای داعش همچون جواهر است و داعش قصد دارد تا به هر طریقی که شده آن را حفظ کند. استفاده از سپر انسانی یکی از این روش‌ها است. موصل در سال ۲۰۱۴ به اشغال نیروهای افراطی در آمد و حالا نیروهای مختلف در کنار هم قرار گرفته تا این شهر را از دست داعش خارج کنند. این مجله در این خصوص می‌نویسد: کردها با لباس‌های عمدتا محلی در حالی که پشت خودروهای حامل تیربار نشسته‌اند به صفوف ارتش عراق پیوسته‌اند.

روز چهارم، روز دیگری است و سرعت برای بازپس‌گیری شهر کند شده است. داعش در بیشتر نقاط منتهی به شهر موصل بمب کار گذاشته است. بمب‌های کنار جاده‌ای و همچنین استفاده داعش از سپر انسانی سرعت عراقی‌ها را کمتر کرده است. برای داعش، موصل شهر مهمی است، زیرا آخرین پایگاهی است که داعش در عراق توانسته حفظ کند. پیشتر تکریت، فلوجه و رمادی از این گروه افراطی بازپس‌گیری شده است. این موضوع زمانی برای داعش اهمیت دارد که بدانیم نیروهای وابسته به ائتلاف ضد داعش گفته است خود را برای بازپس‌گیری شهر رقه، پایتخت خلافت خود خوانده آماده می‌کند. اشتون کارتر که یک سفر ناگهانی به عراق داشت در توصیف نیروهای عراقی گفت: این نیروها با شهامت و ماهر هستند و می‌توانند به خوبی در کنار گروه ائتلاف ضد تروریسم مبارزه کنند.

THE Nation

انقلاب او

ظفیر تیچ ‌اوت قصد دارد تا سیستم ایالات‌متحده را اصلاح کند. او قصد دارد تا در انتخابات کنگره شرکت کند و قول داده است سیستم سیاسی آمریکا را اصلاح کند. برای همین مجله «نیشن» در شماره آخرش به داستان نامزدی وی می‌پردازد. این مجله می‌نویسد: ظفیر تیچ اوت از آن دسته خوش‌بینان رادیکال است که معتقد است سیستم سیاسی آمریکا ورشکسته شده و باید آن را اصلاح کرد. او می‌گوید که در صورت انتخاب شدن در کنگره به دنبال پیاده کردن برنامه‌های خود خواهد بود. ظفیر تیچ‌اوت اساسا یک حقوقدان است که قصد دارد از نیویورک خود را نامزد انتخابات کنگره کند. انتخابات کنگره نیز همزمان با انتخابات ریاست‌جمهوری در هشتم ماه نوامبر (سه‌شنبه آینده) برگزار خواهد شد. او نیز همچون سایر کسانی که سودای انقلاب برای سیستم آمریکا دارند بر این باور است که باید یک نامزد استقلال مالی داشته باشد و در صورت داشتن استقلال مالی، نامزد کنگره می‌تواند استقلال سیاسی هم داشته باشد.

پیش‌تر کسانی مانند برنی سندرز هم چنین اظهاراتی داشتند. البته در انتخابات اخیر نیز دونالد ترامپ چنین گفته‌هایی داشته است. با این حال برخی می‌گفتند که با کنار رفتن سندرز از انتخابات ریاست‌جمهوری آیا کسی پیدا می‌شود که ادامه دهنده راه او باشد؟ تیچ‌اوت جزو کسانی است که قصد دارد کار نیمه‌تمام سندرز را تمام کند. حضور تیچ‌اوت در انتخابات، پیرو پرسشی است که مطرح شده است. این پرسش می‌تواند برای نیویورکی‌ها به منزله یک رفراندوم باشد. با راه یافتن تیچ‌اوت به کنگره در واقع نیویورکی‌ها به این رفراندوم پاسخ مثبت داده‌اند و یکی از رادیکال‌ترین نامزدهای انتخابات کنگره را به «هیل» فرستاده‌اند. نیویورک دو منطقه متفاوت دارد. «علیایی‌ها» دموکرات هستند و «سفلایی‌ها» به شدت جمهوری‌خواه. تیچ‌اوت باید بتواند هر دو گروه را مجاب کند تا بتواند کرسی نیویورک را از آن خود کند. او تاکنون توانسته است درصد قابل‌توجهی از دموکرات‌ها را به سمت خود بکشاند. برای او جنبشی هم در داخل شبکه‌های اجتماعی راه افتاده است.

THE WEEK

ترامپ؛ شرمساری جمهوری‌خواهان

با نامزد شدن ترامپ از سوی جمهوری‌خواهان مهم‌ترین پرسشی که مطرح شده این است که آینده این حزب قدیمی چه خواهد بود؟ مجله ویک نیز این هفته به سراغ این موضوع رفته و هشدار می‌دهد که احتمالا حضور ترامپ در این حزب موجب انشقاق آن خواهد شد.ترامپ توانسته است با شگردهای حرفه‌ای این انشقاق را در بین جمهوری‌خواهان به وجود آورد. وی با انتخاب «گیتسبورگ» برای سخنرانی خود نشان داد که از هوش و ذکاوت بالایی برخوردار است و می‌داند که چگونه جمهوری‌خواهان را به سوی خود جذب کند. گیتسبورگ برای جمهوری‌خواهان مکانی با اهمیت است، زیرا آبراهام لینکلن درخصوص جنگ‌های داخلی در این مکان سخنرانی کرده است. حضور ترامپ در میان جمهوری‌خواهان موجب شده است بین طبقه الیت و طبقه میلیونی و عامه آن فاصله بیفتد. مکس بوت، در یو اس تودی می‌نویسد: بسیاری از عوام آمریکایی که طرفدار جمهوری‌خواهان هستند از طرح‌های انزواگرایی و محافظت‌گرایی ترامپ راضی هستند. نفرت‌پراکنی‌های ترامپ در مورد اقلیت‌های مذهبی در آمریکا جزو همین موارد است.

ترامپ برای این افراد یک قهرمان است. این مردم را باید در این راستا «ترامپی‌ها» ارزیابی کرد. با حضور ترامپ در حزب جمهوری‌خواه برخی می‌گویند وی یک شرمساری تمام عیار است. فرد بیور، در سایت نشنال ریویو، جزو کسانی است که ترامپ را مایه شرمندگی جمهوری‌خواهان معرفی می‌کند. میشل استیل هم در تایم می‌نویسد: برای سال های سال نخبگان سواحل شرقی ایالات‌متحده یقه‌ آبی‌ها را عامل پیروزی خود می‌دانستند اما هم‌اینک این قشر به جمهوری‌خواهان اعتمادی ندارد. آنها می‌خواهند بدانند نامزد جمهوری‌خواهان چه طرحی برای مالیات دارد. آنها شفافیت برنامه‌های اقتصادی ترامپ را خواستار هستند. حالا این جدایی می‌تواند در نهایت در انتخابات کنگره نیز به ضرر جمهوری‌خواهان تمام شود.دموکرات‌ها زمانی مانند جمهوری‌خواهان امروزی بودند. آنها پس از سه شکست متوالی در نهایت در سال ۱۹۹۲ توانستند با شعار «راه سوم» پیروز انتخابات شوند. باید دید این موضوع برای جمهوری‌خواهان تکرار خواهد شد و آنها سه دوره به دموکرات‌ها می‌بازند یا خیر؟