اسپرت سال‌های بدون ماشین!
نیمه دوم دهه هفتاد شمسی زمانی بود که رفته رفته خیابان‌های ایران به خصوص پایتخت، یک بار دیگر رنگ و روی خودروهای خارجی را به خود می‌دید. یکی از خودروهایی که در این سال‌ها به شدت توجه مردم را به خود جلب کرد دوو اسپرو بود. خودرویی که در ایران به آن دوو 2000 هم می‌گفتند. گاهی این نام از نام اصلی یعنی اسپرو هم مشهورتر بود. دلیل آن هم عدد 2000 بود که پشت خودرو نوشته شده بود. این عدد البته نام این خودرو نبود و حجم موتور آن را نشان می‌داد. با این حال دوو اسپرو با همین عدد در ایران شهرت پیدا کرد. زمانی که خودروهایی با موتور 2000 سی سی هنوز رواج نیافته بودند و پیکان با موتور 1600 سی سی خود همچنان یکه تاز بازار ایران بود.

دوو اسپرو برای اولین بار در سال ۱۹۹۰ میلادی از سوی دوو به بازار عرضه شد. در آن دوران کیا و هیوندای شهرت کنونی را نداشتند و دوو شناخته شده ترین خودروساز کره‌جنوبی در بازارهای جهانی به حساب می‌آمد. دوو اسپرو در زمان عرضه تمام آن چیزهایی که بازار می‌پسندید را داشت. دهه ۹۰ زمان شروع طراحی ساده در خودروها بود. ژاپنی‌ها توانسته بودند تفکر خود را در طراحی جایگزین تفکر طراحی آمریکایی کنند و دوو اسپرو دقیقا با همین مشخصات طراحی تولید شد. بدنه خودرو در عین سادگی کشیده بود. همین طول مناسب موجب می‌شد تا هم طرفداران سدان‌های بزرگ این خودرو را بپسندند و هم برای کسانی که خودروهای اسپرت دوست داشتند جذاب باشد. چرا که فرم موشکی بدنه این خودرو به نوعی چالاکی را هم در ذهن تداعی می‌کرد. ویژگی‌هایی مانند چراغ‌های عقب به هم پیوسته، قرار داشتن چراغ دنده عقب رو سپر و زوایای ملایم از ویژگی‌هایی بود که در آن زمان جدید و جذاب به حساب می‌آمد. به خصوص که دوو در مقایسه با خودروهای ژاپنی، قیمت کمتری هم داشت و همین مساله آن را به یک گزینه مناسب تبدیل می‌کرد. دوو اسپرو اگر چه دارای طراحی بدنه با سبک شرقی بود، اما پلت‌فرم آن یک پلت‌فرم تمام آمریکایی بود. پلت‌فرم این خودرو توسط جنرال موتورز طراحی شده بود. براساس این پلت‌فرم خودروهایی مانند شورولت کاوالیر، پونتیاک سانفایر و شورولت مونزا نیز طراحی و تولید شده بودند.

در بازار ایران وضع از این هم بهتر بود. این خودرو تقریبا رقیب جدی نداشت. تنها پژو 405 بود که البته به دلیل طراحی داخلی جذاب‌تری که دوو اسپرو داشت، آنهایی که تمکن مالی خرید این خودرو را داشتند، اسپرو را انتخاب می‌کردند. موتور این خودرو اگر چه به 2000 سی‌سی معروف است، اما حجم دقیق 1989 سی‌سی داشت. همین حجم هم برای آن که 105 اسب بخار قدرت و 165 نیوتن متر گشتاور تولید کند کافی بود. همین قدرت 105 اسب بخاری در میان خودروهای صفر کیلومتر بازار ایران کافی بود تا دوو اسپرو را به خودرو محبوب جوانان تبدیل کند. به جرات می‌توان گفت دوو اسپرو روزگاری در ایران همین جایگاهی را داشت که اکنون بی ام و و پورشه دارند. نمادی از خودروهای اسپرت به حساب می‌آمد و دل ماشین بازها را می‌ربود. شتاب صفر تا 100 این خودرو نزدیک به 11 ثانیه بود. عددی که امروزه در بازار ایران دیگر یک خودرو سریع به حساب نمی‌آید. البته سرعت نهایی دوو اسپرو قابل قبول بود و می‌توانست به 210 کیلومتر در ساعت هم برسد. یکی از موارد خاطره انگیز دوو اسپرو این بود که در صورت نبستن کمربند ایمنی توسط راننده با صدای بوق هشدار می‌داد. این آپشن در آن زمان آنقدر در میان خودروهای بازار ایران عجیب بود که الان آپشن داشتن گرمکن فرمان در یک خودرو به آن حد عجیب نیست.

رانندگی با دوو اسپرو یکی از جذاب‌ترین رانندگی‌ها در دهه 70 شمسی بود. هندلینگ بالای این خودرو و سرعت فرمان‌پذیری آن در میان خودروهای همرده‌اش مثال زدنی بود. سیستم تعلیق نرم دوو اسپرو یکی دیگر از مزیت‌هایی بود که موجب می‌شد رانندگی با آن لذت بخش باشد.در دورانی که عمده خودروها در ایران از سیستم صوتی مناسبی به‌صورت استاندارد بهره نمی‌بردند، این خودرو دارای یک سیستم صوتی قوی با چهار بلندگو به‌صورت استاندارد بود. در کنار این محاسن معایبی هم گریبان اسپرو را گرفته بود که تا آخرین مدل هم برطرف نشد. یکی از مهم‌ترین‌ معایب این خودرو ترمزهای آن بودند. ترمزهای این خودرو برای سرعت‌های بالا ضعیف بود و خوب عمل نمی‌کرد. همچنین به دلیل فرم موشکی طراحی جلو، نور چراغ‌های خودرو به خوبی در سطح جاده پخش نمی‌شد. این خودرو علاوه بر کره‌جنوبی برای مدتی در ایران، لهستان و رومانی نیز مونتاژ شد.دوو با تعطیل کردن تولید مدل اسپرو برای آن جانشین رسمی اعلام نکرد. اما در بازارهای جهانی مدل سی یلو به نوعی جایگزین آن شد. هرچند خصوصیات طراحی و فنی کاملا متمایزی از اسپرو داشت. هم اکنون هم می‌توان مدل‌های قدیمی اسپرو را در بازار خودروهای دست‌دوم ایران پیدا کرد که با قیمتی بین 9 میلیون تا 12 میلیون تومان برحسب کارکرد و مدل و سالم بودن بدنه و فنی قیمت خورده‌اند.