نگاه منفی به دختران بد سرپرست
مریم میرزانژاد mirzanejadmaryam@yahoo.com فرحناز جلیلی از اعضای هیات‌مدیره موسسه مهرطه است که طی سال‌های متوالی همکاری داوطلبانه مستمر خود را از موسسه دریغ نکرده است. در گفت‌وگوی کوتاهی که با وی انجام دادیم، مهم‌ترین موضوعی که از منظر جلیلی مورد توجه قرار گرفت و به عنوان یک مساله از آن نام برده شد، «وجود نگرش منفی بخشی از جامعه نسبت به این فرزندان است که با وجود توانمندی و شرایط متوسط آنها پذیرش اجتماعی نسبت به آنها کم است.» در ادامه گفت‌وگوی کوتاه ما با وی را می‌خوانید.
برای شروع، کمی از مهرطه بگویید؟
موسسه نیکوکاری مهرطه با هدف حمایت از دختران نیازمند سرپرست در سال ۱۳۸۱ تاسیس شده است و در حال حاضر از حدود ۵۰ فرزند حمایت می‌کند. همان‌طور که می‌دانید کودکان، آسیب‌پذیرترین قربانیان فقر و دیگر آسیب‌های اجتماعی هستند و بیش از همه نیاز به حمایت دارند. موسسه مهرطه تلاش می‌کند به‌عنوان یک نهاد مدنی سهمی در حل این معضلات داشته باشد.
از تجربیاتی که مهرطه در این سال‌ها اندوخته است، برایمان توضیح دهید؟
یکی از تجربیات خوب ما توجه به تفاوت‌های فردی فرزندان بوده است. مهرطه تلاش زیادی کرده است که به تفاوت‌های فردی فرزندان توجه ویژه‌ای داشته باشد تا بر اساس آن بتواند استعدادها و توانایی‌های فردی آنها را شناسایی کرده و در جهت تقویت و رشد فرزندان اقدام کند. این موضوع برای مهرطه از درجه اهمیت زیادی برخوردار است، زیرا هدف از آن کمک به فرزندان برای ورود به اجتماع و توانمند کردن آنها برای ساختن یک زندگی سالم و رضایتبخش است که لازمه آن ارایه آموزش‌های متعدد و متنوع هنری، ورزشی، اعتقادی، علمی و ...به فرزندان است.از دیگر تجربه‌های خوب مهرطه فراهم آوردن شرایطی است که فرزندان جوانمان بتوانند یک زندگی مستقل داشته باشند و مدیریت همه مسوولیت‌های مالی و اجتماعی خود را در کنار نظارت موسسه برعهده گیرند. تغییر سبک زندگی فرزندان کوچک‌تر از نوع خوابگاهی به سبک شبه خانواده نیز از دیگر دستاوردهای خوب مهرطه است که فرزندان در واحدهای کوچک همراه با مربی (به عنوان مادر) زندگی می‌کنند، امروزه این سبک بسیار مقبول‌تر و مفیدتر است. همچنین از اساسی‌ترین مسایل مورد توجه موسسه بحث آموزش مداوم و مستمر پرسنل و استفاده از راهنمایی‌ها و تجربیات اساتید دانشگاهی و صاحبان تجربه است، چرا که نتایج مثبت این تجربه در بهبود عملکرد پرسنل به وضوح مشاهده شده است. متاسفانه، یکی از خلاهای نهادهای مدنی این است که تجربیات خود را ثبت نمی‌کنند، برای همین این نهادها از تجربیات یکدیگر کمتر بهره می‌برند اغلب همه راه رفته یکدیگر را می‌پیمایند. امیدواریم این تجربیات روزی ثبت شود. ما هم در این زمینه تلاش می‌کنیم دستاوردهای مهرطه به عنوان نمونه‌ای نسبتا موفق در دسترس دیگر نهادها قرار گیرد.
اگر ممکن است برایمان از مهم‌ترین برنامه‌ای که مهرطه در آینده دنبال می‌کند، بگویید؟
در حال حاضر موسسه مهرطه با تجربیاتی که به دست آورده خود را برای پذیرش و نگهداری ۱۵ فرزند ۵ تا ۸ سال آماده می‌کند. همچنین از مرکزی در فرحزاد با هدف توانمندسازی دختران و زنان حمایت می‌کند که تلاش می‌کنیم این حمایت گسترده‌تر شود.
علاوه‌بر آن مهرطه در نظر دارد برای ۵۰ خانواده نیازمندی که تحت پوشش موسسه هستند، حمایت‌های خود را گسترش دهد، در حال حاضر موسسه از لحاظ مالی، بهداشتی و درمانی خدماتی را ارایه می‌کند که آموزش‌های هدفمند جهت ارتقای آگاهی و سطح زندگی آنها اجرا خواهد شد.
مهرطه به عنوان یک سازمان مردم‌نهاد با چه مشکلاتی مواجه است؟
ما با مشکلات مالی در زمینه تامین هزینه‌های موسسه به‌ویژه در رابطه با بازسازی ساختمان و مشکلاتی از جمله فراهم کردن امکان اشتغال فرزندان جوانمان و همراهی برای استقلال آنها مواجه هستیم. مطلب مهم دیگری که می‌توان اضافه کرد متاسفانه وجود نگرش منفی بخشی از جامعه نسبت به این فرزندان است که با وجود توانمندی و شرایط متوسط آنها پذیرش اجتماعی نسبت به آنها کم است. اغلب فرزندانمان موقعیت خود را پنهان می‌کنند که بار روانی بسیاری به آنها تحمیل می‌کند و ما امیدواریم آگاهی‌بخشی‌ها در جهت اصلاح نگرش جامعه بتواند جایگاه اجتماعی این قشر را
بهبود بخشد. در پایان باید بگویم، یادمان باشد همه ما در کنار مسوولیت‌های فردی دارای مسوولیت‌های اجتماعی هم هستیم و برای اصلاح و رشد جامعه باید دست به دست هم دهیم و ما هم دست یاری همه عزیزان هموطنمان را
به گرمی می‌فشاریم.
pic۱



شراره رئیسی pic۲
raeisi.sharareh@gmail.com
اکنون ۱۰ سال است که خانه مهر ما پابرجا است، تجربه‌ای که در طی این سال‌ها با فراز و فرودهای بسیاری همراه بود، اما همواره قابل اتکا و استوار مانده است.
تجربه نگهداری از دختران در معرض آسیب به ما نشان داد که این کودکان بیگناه به لحاظ فرهنگی تا چه حد تحت فشار و نگاه‌های آزار‌دهنده قرار دارند و حمایت گسترده از آنها از چه اهمیتی برخوردار است. در حقیقت به‌دلیل اهمیتی که نهاد خانواده در هویت بخشی به افراد در جامعه ایرانی دارد چنین فقدانی، رنج روحی و روانی بسیاری را بر این کودکان تحمیل می‌کند. همین مساله همیشه باعث شد که ما تلاش کنیم محیط مهرطه را از فضایی پرورشگاهی و یتیم خانه‌ای به محیط خانواده نزدیک کنیم. در این راه نه تنها گریزی از آموزش به مربیان نبود، بلکه دائم ناچار بودیم به مربیان فرزندان در مدارس، پشتیبانان آنها و افرادی که به نوعی با بچه‌ها در ارتباط هستند نیز بیاموزیم که باید نسبت به این کودکان دغدغه داشت، اما نباید نگاه ترحم‌آمیزی به آنها داشته باشیم و باید آنها را به عنوان کودکانی عادی در میان خود بپذیریم. تلاش موسسه مهرطه بر آن بود با تغییر الگوی زندگی فرزندان عزت نفس آنها را تقویت کرده و از طرف دیگر آگاهی جامعه را نسبت به مسایل و نیازهای این فرزندان ارتقا دهد. به امید روزی که هیچ کودکی در دنیا احساس ناامنی نکند.