مردم بزرگترین قاضی‌های دنیا هستند

مهرداد نصرتی - اعظم حسن تقی

رویا میرعلمی، بازیگر شناخته شده سینما، تئاتر و تلویزیون، متولد ۱۳۵۷ و دانش‌آموخته رشته طراحی صحنه از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. وی که این روزها در نمایش «مضحکه شبیه قتل» حسین کیانی، در نقش یکی از همسران ناصرالدین‌شاه، بازی درخشانی دارد، دارای کارنامه پر و پیمانی در زمینه بازیگری و البته طراحی صحنه است. بازی رویا میرعلمی در نمایش‌هایی نظیر «پنهانخانه پنج در» (حسین کیانی)، «حرفی به جای حرفی دیگر» (ایرج زهری)، ‏«دن کامیلو» (کوروش نریمانی)،‏ «تیاتر اجباری»(حسین کیانی)،‏ « قرمز و دیگران» (محمد یعقوبی)، «طناب» (علی محمد رحیمی)، ‏«آتن ـ مسکو» (کتایون فیض مرندی)،‏ «بیداری خانه‌ نسوان» (حسین کیانی)،‏ «خواب بی‌وقت حوریه» (عباس غفاری) و«مادر مانده» (نیما دهقان، حمید آذرنگ) تهران و در فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی نظیر بیداری، صبح روز هفتم، برادر، وجدان آشفته و عصر پاییزی و سریال‌های تلویزیونی مثل «زمانه» (حسن فتحی)، ‏«وجدان آشفته» (منوچهر هادی) و «شمعدونی» (سروش صحت)، تنها بخشی از کارنامه پر و پیمان بازیگری اوست.

استنباط ما این است که شما در بازی‌تان بیشتر به دنبال تیپ‌سازی هستید تا شخصیت. موافقید؟

بنا به ضرورت و آن نقشی که وجود دارد، بله. قطعا دنبال تیپ‌سازی هستم. اما حتی اگر شخصیت خیلی درونی باشد باید از من خیلی دور و پیچیده باشد. برای همین من همیشه ترجیح می‌دهم اول شخصیت را بسازم و ظاهر دیگری را برای این شخصیت بنا کنم و حتی اگر شخصیت خیلی خیلی درونی باشد؛ بعد درونیاتش را بسازم. جان جان در نمایش مضحکه شبیه قتل یا زیبا در سریال شمعدانی کاملا یک تیپ بود و کاملا باید برای او نوع حرف زدن، نوع راه رفتن و... ساخته می‌شد. در حقیقت برای این شخصیت‌ها باید ظاهر دیگری ساخته می‌شد که با من، رویا میرعلمی، فرق داشته باشد. چون این شخصیت‌ها هیچ ربطی به من ندارند.

به هر حال تیپ‌ها بیشتر در ذهن می‌مانند، به‌طور مثال در کارهای طنز این طور است. بله، درست می‌گویید. من فکر می‌کنم بازیگری که قرار است نقشی کمیک را بازی کند، قطعا باید برای کاراکتری که به او می‌دهند تیپ‌هایی در نظر بگیرد. کسانی که در تلویزیون در نقش‌های کمدی تیپ‌سازی کرده‌اند، بیشتر در ذهن مانده‌اند. کمدی بیشتر به تیپ نزدیک است. شخصیت‌های کمدی درونیات خاص و ویژه و روانشناسانه‌ای که ندارند. برای همین من معتقدم که این اتفاق باید بیفتد.

شما دوست دارید که در قالب یک ژانر شناخته شوید؟ به‌عنوان مثال به نظر می‌رسد که خانم میرعلمی در طنز، رفتارها و بازی‌های خوبی دارد و در درام و ملودرام هم خوب است، خودتان دوست دارید در یک نقش شناخته شوید تا بازیگری باشید که توانایی بازی و درخشش در چند ژانر مختلف را داشته باشید؟

من توانایی‌های خود را می‌شناسم و اصلا دوست ندارم که در یک ژانر متوقف شوم. پس از سریال شمعدونی، کسانی که در تئاتر مرا ندیده بودند، فکر می‌کردند من از بازیگران کمدی هستم که کار تلویزیونی می‌کنم. یعنی بازیگر طنز هستم. خوشبختانه من امتحانم را در تئاتر دارم پس می‌دهم. در تئاتر، هم نقش جدی بازی کرده ام که مورد توجه هنرمندان، مخاطبان خاص و عام قرار گرفته است و هم نقش‌های کمدی داشته‌ام و برای آن جایزه گرفته‌ام. من هرگز به آن سمت و سو نخواهم رفت که نقشی مشابه را بازی کنم. به‌طور مثال اگر در تلویزیون نقشی شبیه به نقشم در سریال شمعدانی پیشنهاد شود، قطعا آن را رد خواهم کرد. چون دوست ندارم در یک نقش کلیشه شوم. به همین دلیل انتخاب‌هایم در تئاتر هم به همین منوال است. یعنی اگر دو نقش پشت سر هم، به هم شباهت داشته باشد، هرگز قبول نمی‌کنم. دوست دارم ژانرهای مختلف را تجربه کنم و خدا را شکر تا به امروز این اتفاق برایم افتاده است. حالا در تئاتر به‌عنوان بازیگری شناخته شده هستم، خوشبختانه نقش‌های متنوعی به من پیشنهاد می‌شود و من بر اساس خواسته‌هایم نقشم را انتخاب می‌کنم. من دلم نمی‌خواهد بیننده با خودش بگوید که رویا میرعلمی تنها یک نقش بازی می‌کند و هرگز نمی‌گذارم این اتفاق بیفتد.

خودتان هم اهل نوشتن هستید؟

نه، من نمی‌نویسم. خیلی دوست داشتم که بنویسم اما نویسندگی کار بسیار سختی است. من شاید برای خودم دل نوشته‌هایی داشته باشم اما ایمان دارم که نوشتن کار هرکسی نیست. هرکس می‌تواند دلنوشته‌ها و دغدغه‌هایش ‌را روی کاغذ بیاورد و آنها را بنویسد اما این دلیل نمی‌شود که نویسنده محسوب شود. خیلی‌ها در حال حاضر این کار را می‌کنند اما من معتقدم نویسنده بودن کار هر کسی نیست. خیلی خیلی کار دشواری است. من دارم با یک نویسنده زندگی می‌کنم. نویسندگی به جهان‌بینی و مطالعه بیش از حد نیاز دارد. تمام مساله و دغدغه یک نفر باید نوشتن باشد تا نویسنده شود، به همین دلیل من احترام بیش از حدی برای نویسنده‌ها و کسانی که می‌نویسند قائلم. به همین دلیل هرگز به خودم اجازه نمی‌دهم این کار را انجام دهم.

متاسفانه این باب شده است. من می‌گویم هرکس دل نوشته‌ای می‌نویسد باید برای خودش بگذارد. به اعتقاد من مردم بزرگ‌ترین قاضی‌های دنیا هستند و بهترین قضاوت‌ها را می‌کنند. کسی که نویسنده باشد در ذهن مردم می‌ماند و آن کسی که نویسنده واقعی نیست، قطعا در یادها ماندگار نخواهد بود.

نمایش‌هایی چون «مضحکه شبیه قتل» قابلیت تبدیل به فیلم سینمایی را دارند، چون جذاب هستند، قصه در آنها به خوبی روایت می‌شود، بازیگران چهره دارند و.... هیچگاه به این قضیه فکر کرده‌اید؟ یا به اعتقاد شما این‌گونه نمایش‌ها در قالب آن مدیوم در نمی‌آید؟

به اعتقاد من مضحکه این قابلیت را دارد که یک فیلم جذاب کمدی شود اما نویسنده باید فیلمنامه آن را بنویسد. هرچند به دلیل برخی ممیزی‌ها من فکر نمی‌کنم چتین اتفاقی بیفتد. تئاتر با وجود ممیزی، نسبت به سینما فضای بازتری دارد چون مخاطب کمتری دارد. اما سینما و تلویزیون به دلیل اینکه مخاطب بیشتری دارند، قطعا ممیزی بیشتری خواهند داشت. اتفاقا آقای بهروز افخمی به آقای کیانی همین را گفته بودند. گفته بودند این نمایش، قابلیت این را دارد که فیلم کمدی خیلی خوبی شود ولی به شرط اینکه درگیر سانسورها و ممیزی‌ها نشود.