از خودمان شروع کنیم
دنیا سهرابی همایون ارشادی، بازیگر پرسابقه سینمای ایران، یکی از امضاکنندگان نامه انصراف از یارانه برای رئیس‌جمهور بود. او به همراه عده دیگری از هنرمندان از رئیس‌جمهور درخواست کرده بودند که پول انصراف از یارانه را صرف مدرسه‌سازی در مناطق محروم بکنند. او در گفت‌وگو با «دنیای اقتصاد» نگرفتن یارانه و کمک به دولت را وظیفه خود دانست.
آقای ارشادی؛ شما در نامه انصراف از یارانه‌تان خواسته بودید که پولی که از محل انصراف باقی می‌ماند خرج ساخت و ساز مدرسه در مناطق فقیر و محروم بشود. شما مطمئنید که پولتان به همین مصارف خواهد رسید؟
من خودم را پلیس دولت نمی‌دانم. ترجیح می‌دهم در این شرایط وظیفه انسانی خودم را انجام داده و به دولتم اطمینان کنم. فکر می‌کنم ما در صورتی می‌توانیم از دولت خود انتظار داشته باشیم که در ابتدا به دولت اطمینان داشته باشیم و بعد هم به دولت کمک کنیم.
شما تاکنون یارانه می‌گرفتید؟
من هیچ وقت یارانه نگرفته‌ام که الان بخواهم انصراف دهم، اگر هم تصمیم گرفتم که به جریانی کمک کنم و نامه‌ای را امضا کنم تنها به این جهت است که می‌خواهم مشوق مردم باشم و به آنها یادآوری کنم که این پول با اینکه اندک است اما اگر جمع شود شاید بتواند مشکلات بزرگی را حل کند. با نگرفتن یارانه هم منتی بر سر کسی نگذاشته‌ام؛ چرا که یارانه نگرفتن را وظیفه خودم می‌دانم. به نظر من نحوه پرداخت این پول از ابتدا اشتباه بود.
چرا؟
این طرح در دوره آقای احمدی‌نژاد با سرعت زیاد و بدون کار کارشناسی مناسب انجام شد و هنوز هم ادامه دارد. خیلی‌ها این پول‌ها را دریافت کردند در حالی که نباید دریافت می‌کردند و خیلی‌ها بودند که به این پول‌ها احتیاج داشتند اما نتوانستند آن را بگیرند. این یک کار طولانی مدت بود که طی دو سه ماه در زمان آقای احمدی‌نژاد اتفاق افتاد و اکنون ایرادهای آن گریبان دولت جدید را گرفته است. من با نگرفتن یارانه در واقع مخالفتم را با این شکل پول دادن به مردم اعلام می‌کنم.
برخی می‌گویند چرا باید از یارانه انصراف دهند چرا اصلا باید به دولت کمک کرد این دولت است که باید به آنها کمک کند؟
من نظر دیگری دارم.بهتر است دولت به جای دادن پول یارانه به مردم قیمت‌ها را کنترل کند. ما هفتاد میلیون جمعیت داریم که تنها ده میلیون نفر آنها زندگی استاندارد دارند. بنابراین اگر تمام کسانی که نیازی به این پول ندارند آن را نگیرند رقم باقیمانده نزد دولت آنقدر زیاد نیست که بشود اتفاقی بزرگ در زمینه اقتصاد با آن رقم زد. این پول فقط می‌تواند کمی فشار روی دولت را کم کند و وضعیت نامساعد دولت را کمی بهبود دهد. آنچه ما امروز به عنوان بحران اقتصادی با آن دست به گریبانیم در واقع حاصل فعالیت‌های دولت قبلی است. وقتی بودجه دولت بسیار کم است و به قول معروف کفگیر به ته دیگ خورده ما وظیفه داریم به یاری دولتمان برویم. باید به دولت فرصت بدهیم؛ نه یک فرصت ابدی، بلکه یک فرصت موقتی به دولت بدهیم. ما نمی‌توانیم از دولتی که کشور بحران زده را تحویل گرفته انتظار معجزه داشته باشیم، اما اگر از پولی که دولت قرار است به ما بدهد صرف نظر کنیم آن وقت می‌توانیم از دولت هم انتظار داشته باشیم که به مشکلات سر و سامان بدهد. یادمان باشد اگر قرار باشد یک خرابی درست شود تا خودمان گام اول را برنداریم قدم از قدم برداشته نمی‌شود. از خودمان شروع کنیم ۴۵ هزار تومان به کسی کمک نمی‌کند اما اگر جمع شود به کمک خیلی‌ها می‌آید.