چه کسی از خودروهای بدون راننده می‌ترسد؟
با سرمایه‌گذاری‌های روزافزون بسیاری از خودروسازان و شرکت‌ها -از جنرال موتورز گرفته تا گوگل- در عرصه فناوری‌های مربوط به خودروهای بدون راننده، رویایی قدیمی در حال تبدیل به واقعیت است.
آخرین نمونه نیسان بود که اخیرا اعلام کرد در سال ۲۰۲۰ خودروهای بدون راننده را روانه بازار خواهد کرد. لکسوس، مرسدس بنز، لینکلن، ولوو و اینفینیتی دیگر نام‌های بزرگی هستند که کار طراحی و آزمایش این خودروها را آغاز کرده‌اند و هر هفته خودروسازان دیگری به جمع آنان می‌پیوندند. با این حال پرسش‌ها و تردیدها در مورد نحوه کار این خودروها، ارتباطشان با خودروهای بی‌شماری که همچنان به روش «سنتی» حرکت می‌کنند و در کل دنیایی که خیابانش محل تردد خودروهایی بدون راننده است، برجا مانده‌اند. وب‌سایت
Quaro.com شبکه‌ای مجازی برای پرسش و پاسخ است که اخیرا این موضوع را به بحث گذاشت. معلوم شد بسیاری واقعا از این پدیده تازه و رواجش می‌ترسند و فکر نمی‌کنند راهی شدنشان به خیابان‌ها و جاده‌ها چنان‌که سازندگانش مدعی‌اند، دنیا را به جای بهتری تبدیل کند.
مایکل وولف کاربری است که نگران تبعات تردد همزمان این خودروهای جدید و نمونه‌های سنتی‌شان در مسیری واحد است: «فکر کنید که مسیر یک خودروی معمولی را [ناگهان] قطع کنید. ممکن است آن خودرو به خودروی شما بخورد و داغانتان کند. بعد راننده دادوبیداد می‌کند و حتی شاید دنبالتان کند.» او ادامه می‌دهد: «ولی اگر مسیر یک خودروی بدون راننده را قطع کنید چه؟ احتمالا در فاصله‌ای امن با شما باقی می‌ماند و به شما راه می‌دهد.» به نظر وولف این به ضرر صاحبان [یا سرنشینان] خودروهای بدون راننده است. چون رانندگان دیگر می‌دانند که می‌توانند راه او را قطع کنند و اعتراضی هم در کار نیست. نتیجه؟ صاحب خودروی بدون راننده خودرویش را از سیستم کنترل خودکار خارج می‌کند و عصبی می‌راند تا انتقام بگیرد و غرض اصلی از ساخت این خودروهای تازه، یعنی رانندگی ایمن‌ و کم‌خطر را نقض می‌کند.
کوین مرکوری کاربر دیگری است که می‌گوید خودروهای بدون راننده استاد پرهیز از اشکال اصلی تصادف هستند و مثلا در صورت توقف خودروی جلویی در فاصله‌ای کوتاه می‌توانند ناگهان توقف کنند. اما او می‌گوید فرار از مهلکه یا یک حرکت فوری برای آنها تقریبا محال است: «اینجا در نیویورک عابران پیاده‌ای را دیده‌ام که در حال حرف زدن با موبایل و غافل از همه‌جا از پیاده‌رو به میان خودروهای پارک‌شده می‌آیند.» به گفته او: «کامپیوتر حماقت را تشخیص نمی‌دهد و فقط عابری را شناسایی می‌کند که چهار قدم آن‌طرف‌تر وارد ترافیک خیابان شده است.»اشاره او به ویژگی‌ای است که از نظر بسیاری مانع تصادف خودروها با عابران پیاده یا خودروهای دیگر می‌شود و خودروهای بدون راننده فاقد آنند: غریزه انسانی، قدرت پیش‌بینی و توانایی عکس‌العمل سریع در شرایط پیچیده و غیرمنتظره.
کاربر دیگری می‌گوید: حمل و نقل عمومی و حرکت در کنار دیگران نوعی هم‌زیستی است که به برقراری ارتباط میان افراد کمک می‌کند و بعید است منزوی کردن انسان‌ها در محفظه‌هایی که خودبه‌خود حرکت می‌کنند کمکی به پویایی جامعه کند از نظر او به جای سرمایه‌‌گذاری در این حوزه، می‌توان راه‌هایی را جست‌وجو کرد که به جلوگیری از اشغال بیش از حد فضاهای شهری و هدر دادن انرژی بینجامد.
و بالاخره دیگری می‌گوید در صورت تحقق رویای خودروهای بدون راننده چیز مهمی در این میان از دست می‌رود و آن عشق رانندگی است: «خودتان را در حال رانندگی در گوشه و کنار کشورتان و در جاده‌ای زیبا تصور کنید. حالا فکر کنید همان مسیر را در خودرویی طی کنید که بی‌نیاز از شما حرکت می‌کند. معلوم است که حس خوبی نخواهید داشت.» از نظر او اصلا چه نیازی به خودرویی که قرار نیست برانیدش؟ اگر لذت رانندگی در کار نباشد سفر شهری با مترو، اتوبوس و سفر تفریحی با هواپیما و کشتی بسیار به‌صرفه‌تر و لذت‌بخش‌تر خواهد بود.
به نظر می‌رسد اینها بازتابی است از نگرانی‌ها و دغدغه‌های بسیاری از رانندگان خودروهای امروزی که نمی‌دانند در صورت شروع تردد خودروهای بدون راننده در خیابا‌ن‌ها و جاده‌ها دقیقا با چه چیزی مواجه خواهند شد. با این حال هنوز مسائل دیگری هم در میان است. برخی می‌گویند هرگز نمی‌توان و نباید اختیار حرکت در مسیرهای شلوغ شهرهای بزرگ دنیا را یکسره به خودروهایی روبوت‌مانند سپرد. گروهی معتقدند با وجود خطراتی چون هکرها یا بروز اخلال ناگهانی در سیستم کامپیوتری این خودروها و همچنین قوانین امروزی راهنمایی و رانندگی پروژه خودروهای بدون راننده هرگز عملی نخواهد شد.
پرسش دیگر در مورد شبکه حمل و نقل عمومی است: آیا می‌توان تاکسی‌ها، اتوبوس‌ها و قطارهای شهری را هم وارد شبکه خودروهای بدون راننده کرد؟ اگر طراحان این فناوری تازه جرأت نمی‌کنند جان تعداد زیادی از شهروندان را به سیستمی خودکار بسپارند، سپردن جان حتی یک سرنشین را به خودروی شخصی بدون راننده چطور توجیه می‌کنند؟
موافقان اما می‌گویند عامل اصلی بسیاری از تصادفات و تلفات رانندگی خطای انسانی است. بنابراین باید روشی تازه یافت برای به حداقل رساندن تاثیر این عامل. و اگر خودروی بدون راننده حتی در نظریه بتواند برای رسیدن به این هدف موثر باشد، حتما ارزش آزمون و خطا و سرمایه‌گذاری را دارد. خودروسازان هم می‌گویند اصلی‌ترین مساله در این میان امنیت سرنشینان و دیگر خودروهای همراه این خودروها است و با شدت و مسوولیت مشغول بررسی جوانب مختلف و افزایش امکانات و تجهیزات ایمنی خودروهای بدون راننده‌اند. با همه این اوصاف خودروی بدون راننده هندوانه سربسته‌ای است که احتمالا سود و زیانش زمانی مشخص می‌شود که بشر دل به دریا بزند و آ‌نها را راهی کوچه و خیابان کند. هرچند به نظر نمی‌رسد عموم رانندگان در این روزها چندان به این پدیده تازه خوشبین باشند.