شبه‌جزیره اسرارآمیز - ۳ دی ۹۴
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده بوده و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند.
پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده بوده و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد
به خواننده ارائه دهد.
بامی بر بالای سرتان
نگرانی در مورد عرضه برق به این معناست که شما لااقل خانه یا آپارتمانی دارید، هرچند حریم خصوصی همیشه امن و تضمین شده نیست. این در پیونگ یانگ امری متداول است که دو خانواده منزلی را به‌صورت شراکتی استفاده کنند. برای خانواده‌ای کوچک در یک خانه با سه اتاق، غیرمعمول نیست که سرپرست یک خانواده دیگر با همان سن و سال به آنجا نقل مکان کند. در حالی که مردم دوست ندارند فضای ارزشمند زندگی را واگذار کنند اما این مساله اغلب از سوی واحد شغلی دیکته می‌شود. کمبود خانه و آپارتمان در تمام کره‌شمالی به‌ویژه در پیونگ یانگ جدی است. به گزارش «موسسه کره برای کتاب سفید اتحاد ملی در مورد حقوق بشر در کره‌شمالی»، تقاضای تامین (و عرضه) مسکن در کره‌شمالی حدود ۶۳- ۵۶ درصد است. تمام خانه‌ها از سوی دولت اختصاص داده می‌شود و کیفیت موقعیت خانه منوط است به رده و جایگاه اجتماعی؛ نظام رده‌بندی اجتماعی متشکل از ۵۱ طبقه‌بندی سیاسی به هر کسی جایگاه در سلسله مراتب ملی می‌دهد.
با جمعیتی در حال رشد، این ازدحام و شلوغی جمعیتی، روندی رو به بهبود ندارد.در پیونگ یانگ، برای یک زوج تازه ازدواج کرده دو یا سه سال طول می‌کشد تا آپارتمانی تک اتاقه به ضمیمه آشپزخانه اختصاص داده شود. بسیاری از زوج‌های تازه ازدواج کرده برای (بیش از) یک دهه با والدین خود زندگی می‌کنند. سریع‌ترین راه برای فرار از این وضعیت همانا داشتن ارتباطاتی با «بخش تخصیص مسکن»، تحت مدیریت «دفتر مدیریت شهری کمیته خلق» است که مساله اختصاص مسکن را بررسی می‌کند. برای کادرهای «حزب کارگران کره» (KWP)، ستاد حزبی مسوول اختصاص خانه است. کادرهای بسیار ارشد از این معدود مجموعه‌های لوکس بهره می‌برند.تا زمانی که آن فرد در استخدام فلان واحد شغلی است، خانه اختصاص داده شده به او معمولا تا زمان مرگ به او تعلق دارد. آنها [کادرهای «واحد شغلی»] همواره نزدیک به همکارانشان زندگی می‌کنند و بنابراین موجب افزایش «خود نظارتی» بر جامعه می‌شوند. اگر آن فرد به شغل دیگری در آید، باید از آنجا نقل مکان‌می‌کند. با این حال، مردم انتظار هیچ چیز بزرگ‌تر یا بهتری ندارند چراکه تقریبا تمام ساختمان‌های آپارتمانی در پیونگ یانگ در اندازه و کیفیت یکی هستند.
در خارج از شهر ممکن است خانه‌های «هارمونیک» به شما داده شود؛ خانه‌هایی به سبک کره که همیشه متشکل از سه یا چهار ساختمان تک واحده که هر کدام دارای یک اتاق و یک آشپزخانه است. این خانه‌ها عمدتا برای زوج‌های تازه ازدواج کرده یا خانواده‌هایی که دارای یک فرزند هستند مناسب است. این خانه‌ها از امتیاز مضاعف داشتن یک باغچه برخوردار است که بدین معناست که زوج‌ها می‌توانند سبزیجات مورد نیاز برای مصارف خود را در این باغچه‌ها بکارند. کادرهای ارشد، مقام‌های نظامی، دانشگاهیان موافق و مورد نظر و مدیران شرکت‌ها می‌توانند چیزهای بیشتری به دست آورند: به‌طور معمول دو اتاق، یک ایوان [تراس]، دوش، توالت‌های فرنگی و دسترسی به آب گرم. کارگران روستایی که روی زمین‌های زراعی مشترک کار می‌کنند به‌طور معمول می‌توانند انتظار دو اتاق و یک آشپزخانه مشترک در ساختمانی کوچک را داشته باشند یا احتمالا یک خانه رعیتی دو یا سه اتاقه سنتی به سبک خانه‌های کره.
هم در پایتخت و هم در استان‌ها، شکایت از سر و صدای همسایگان متداول است چرا که دیوارهای آپارتمان‌ها بسیار نازک است. ساختمان‌ها همیشه در زمستان سرد است و در تابستان‌ها داغ چرا که سیستم گرمایش و سیستم خنک‌کننده بسیار نادر است. مردم هنگام بالا رفتن از پله‌ها و ورود به خانه جدید می‌گریند اما به محض استقرار شروع به تزیین آن با کاغذ دیواری و کاغذهای روغنی می‌کنند. (مهمانی دادن به میمنت ورود به خانه جدید الزامی است و میهمانان همگی هدایای کوچکی می‌دهند).با بدتر شدن کمبود خانه، بسیاری از مردم شروع به دور زدن مسیر رسمی کردند. از اواسط دهه ۸۰ معاملات پنهانی خانه در پیونگ یانگ گزارش شده است. یک داستان معروف، مربوط به خیابان «کوانگبوک» [یا خیابان آزادی] است که برای کارگران معمولی با ۲۵ هزار واحد خانوار ساخته شد، هر چند باید در مقایسه با سهام منظم مسکن در پیونگ یانگ از کیفیت برتری برخوردار باشند.
ظاهرا گروهی از شمالی‌های ثروتمند که سابقا در ژاپن زندگی می‌کردند و برخی از کادرهای حزب کارگران کره‌شمالی با ارزهای خارجی و لوازم الکترونیکی به مدیران شهری رشوه داده و این آپارتمان‌ها را برای خود نگه داشتند. این داستان در پیونگ یانگ پیچید و باعث ناآرامی‌هایی شد که در نهایت منجر به برخورد دولت برای تعطیلی این معامله‌های غیرقانونی شد. با این حال، دیگرانی هم هستند که راه‌هایی را برای دور زدن دولت یافتند. کسانی که کره‌شمالی را ترک کرده‌اند می‌گویند یک آپارتمان تک اتاقه در پیونگ یانگ را می‌توان با ۴۰۰ دلار آمریکا و یک آپارتمان سه اتاقه را می‌توان با ۱۵۰۰ دلار آمریکا خریداری کرد، اگرچه قیمت‌ها امروز هم سر به فلک می‌کشد. برنامه‌ریزی برای ساخت ۱۰۰ هزار خانه جدید در پیونگ یانگ به‌عنوان بخشی از جشن تولد ۱۰۰ سالگی کیم ایل سونگ در سال ۲۰۱۲ به جایی نرسید و از سوی کیم جونگ اون به دلیل فقدان مواد خام، تامین ناکافی برق و کیفیت پایین و ساخت ابتدایی لغو شد.
بامی بر بالای سرتان
نگرانی در مورد عرضه برق به این معناست که شما لااقل خانه یا آپارتمانی دارید، هرچند حریم خصوصی همیشه امن و تضمین شده نیست. این در پیونگ یانگ امری متداول است که دو خانواده منزلی را به‌صورت شراکتی استفاده کنند. برای خانواده‌ای کوچک در یک خانه با سه اتاق، غیرمعمول نیست که سرپرست یک خانواده دیگر با همان سن و سال به آنجا نقل مکان کند. در حالی که مردم دوست ندارند فضای ارزشمند زندگی را واگذار کنند اما این مساله اغلب از سوی واحد شغلی دیکته می‌شود. کمبود خانه و آپارتمان در تمام کره‌شمالی به‌ویژه در پیونگ یانگ جدی است. به گزارش «موسسه کره برای کتاب سفید اتحاد ملی در مورد حقوق بشر در کره‌شمالی»، تقاضای تامین (و عرضه) مسکن در کره‌شمالی حدود ۶۳- ۵۶ درصد است. تمام خانه‌ها از سوی دولت اختصاص داده می‌شود و کیفیت موقعیت خانه منوط است به رده و جایگاه اجتماعی؛ نظام رده‌بندی اجتماعی متشکل از ۵۱ طبقه‌بندی سیاسی به هر کسی جایگاه در سلسله مراتب ملی می‌دهد.
با جمعیتی در حال رشد، این ازدحام و شلوغی جمعیتی، روندی رو به بهبود ندارد.در پیونگ یانگ، برای یک زوج تازه ازدواج کرده دو یا سه سال طول می‌کشد تا آپارتمانی تک اتاقه به ضمیمه آشپزخانه اختصاص داده شود. بسیاری از زوج‌های تازه ازدواج کرده برای (بیش از) یک دهه با والدین خود زندگی می‌کنند. سریع‌ترین راه برای فرار از این وضعیت همانا داشتن ارتباطاتی با «بخش تخصیص مسکن»، تحت مدیریت «دفتر مدیریت شهری کمیته خلق» است که مساله اختصاص مسکن را بررسی می‌کند. برای کادرهای «حزب کارگران کره» (KWP)، ستاد حزبی مسوول اختصاص خانه است. کادرهای بسیار ارشد از این معدود مجموعه‌های لوکس بهره می‌برند.تا زمانی که آن فرد در استخدام فلان واحد شغلی است، خانه اختصاص داده شده به او معمولا تا زمان مرگ به او تعلق دارد. آنها [کادرهای «واحد شغلی»] همواره نزدیک به همکارانشان زندگی می‌کنند و بنابراین موجب افزایش «خود نظارتی» بر جامعه می‌شوند. اگر آن فرد به شغل دیگری در آید، باید از آنجا نقل مکان‌می‌کند. با این حال، مردم انتظار هیچ چیز بزرگ‌تر یا بهتری ندارند چراکه تقریبا تمام ساختمان‌های آپارتمانی در پیونگ یانگ در اندازه و کیفیت یکی هستند.
در خارج از شهر ممکن است خانه‌های «هارمونیک» به شما داده شود؛ خانه‌هایی به سبک کره که همیشه متشکل از سه یا چهار ساختمان تک واحده که هر کدام دارای یک اتاق و یک آشپزخانه است. این خانه‌ها عمدتا برای زوج‌های تازه ازدواج کرده یا خانواده‌هایی که دارای یک فرزند هستند مناسب است. این خانه‌ها از امتیاز مضاعف داشتن یک باغچه برخوردار است که بدین معناست که زوج‌ها می‌توانند سبزیجات مورد نیاز برای مصارف خود را در این باغچه‌ها بکارند. کادرهای ارشد، مقام‌های نظامی، دانشگاهیان موافق و مورد نظر و مدیران شرکت‌ها می‌توانند چیزهای بیشتری به دست آورند: به‌طور معمول دو اتاق، یک ایوان [تراس]، دوش، توالت‌های فرنگی و دسترسی به آب گرم. کارگران روستایی که روی زمین‌های زراعی مشترک کار می‌کنند به‌طور معمول می‌توانند انتظار دو اتاق و یک آشپزخانه مشترک در ساختمانی کوچک را داشته باشند یا احتمالا یک خانه رعیتی دو یا سه اتاقه سنتی به سبک خانه‌های کره.
هم در پایتخت و هم در استان‌ها، شکایت از سر و صدای همسایگان متداول است چرا که دیوارهای آپارتمان‌ها بسیار نازک است. ساختمان‌ها همیشه در زمستان سرد است و در تابستان‌ها داغ چرا که سیستم گرمایش و سیستم خنک‌کننده بسیار نادر است. مردم هنگام بالا رفتن از پله‌ها و ورود به خانه جدید می‌گریند اما به محض استقرار شروع به تزیین آن با کاغذ دیواری و کاغذهای روغنی می‌کنند. (مهمانی دادن به میمنت ورود به خانه جدید الزامی است و میهمانان همگی هدایای کوچکی می‌دهند).با بدتر شدن کمبود خانه، بسیاری از مردم شروع به دور زدن مسیر رسمی کردند. از اواسط دهه ۸۰ معاملات پنهانی خانه در پیونگ یانگ گزارش شده است. یک داستان معروف، مربوط به خیابان «کوانگبوک» [یا خیابان آزادی] است که برای کارگران معمولی با ۲۵ هزار واحد خانوار ساخته شد، هر چند باید در مقایسه با سهام منظم مسکن در پیونگ یانگ از کیفیت برتری برخوردار باشند.
ظاهرا گروهی از شمالی‌های ثروتمند که سابقا در ژاپن زندگی می‌کردند و برخی از کادرهای حزب کارگران کره‌شمالی با ارزهای خارجی و لوازم الکترونیکی به مدیران شهری رشوه داده و این آپارتمان‌ها را برای خود نگه داشتند. این داستان در پیونگ یانگ پیچید و باعث ناآرامی‌هایی شد که در نهایت منجر به برخورد دولت برای تعطیلی این معامله‌های غیرقانونی شد. با این حال، دیگرانی هم هستند که راه‌هایی را برای دور زدن دولت یافتند. کسانی که کره‌شمالی را ترک کرده‌اند می‌گویند یک آپارتمان تک اتاقه در پیونگ یانگ را می‌توان با ۴۰۰ دلار آمریکا و یک آپارتمان سه اتاقه را می‌توان با ۱۵۰۰ دلار آمریکا خریداری کرد، اگرچه قیمت‌ها امروز هم سر به فلک می‌کشد. برنامه‌ریزی برای ساخت ۱۰۰ هزار خانه جدید در پیونگ یانگ به‌عنوان بخشی از جشن تولد ۱۰۰ سالگی کیم ایل سونگ در سال ۲۰۱۲ به جایی نرسید و از سوی کیم جونگ اون به دلیل فقدان مواد خام، تامین ناکافی برق و کیفیت پایین و ساخت ابتدایی لغو شد.
ترجمه: محمدحسین باقی
ارسال نظر