شبه‌جزیره اسرارآمیز - ۱۷ دی ۹۴
مد در فرهنگ عامیانه کره شمالی
در کره‌شمالی به شدت از هم گسیخته، پوشاک نمایاننده جایگاه شماست. برای مثال، داشتن کت یا کفش چرمی نشانهای از مقام شماست.یکی از تشریفات روزانه تمام ساکنان کره‌شمالی این است که بایستی نشان [مدال] کیم ایل سونگ را بر یقه پیراهن خود نصب کنند؛ این یکی از معدود مشخصه‌های اجتماعی در این کشور است. نصب این نشان هم معرف جایگاه اجتماعی و هم یکی از نشانه‌های «مد» بودن است. بچه مدرسه‌ای‌ها و نوجوانان از این نشان برای شق و رق کردن یونیفورم‌های مدرسه‌ای خود استفاده می‌کنند. نشانهای کیم جونگ ایل اما جایگزین نشانهای کیم ایل سونگ شده و اکنون هم نشان کیم جونگ اون ظاهر شده، هر چند هنوز زیاد متداول نیست. نشانهای کیم ایل سونگ از اواخر دهه ۱۹۶۰ مورد استفاده قرار گرفت، آنگاه که «استودیوی هنرهای مانسودای» شروع به تولید آن برای کادرهای حزبی کرد. این نشان‌ها به نمادی از جایگاه فرد تبدیل شدند که نشان از رده شغلی او داشت و نوعی اعلام وفاداری و تصدیق به کیش شخصیت روزافزون کیم اول بود. اکنون این نشان‌ها عمومی شده و نشانهای زیباتر و چشمگیرتر در بازار سیاه به قیمت چند صد وون کره‌شمالی دست به دست می‌شود. در شهری که مردم به ندرت پول نقد زیاد حمل می‌کنند و طلا بر دست و گردن ندارند و چیزی از کارت اعتباری شنیده نمی‌شود، نشانهای کیم یکی از جذاب‌ترین هدف‌های جیب برهای پیونگ‌یانگ است. اینکه چه نشانی را مورد استفاده قرار دهید بسته به این است که شما چه کسی هستید. مدها و کمپین‌ها تغییر می‌کنند اما برای مثال دانشجویان در دانشگاه کیم ایل سونگ نشانهای کیم ایل سونگ را بر یقه دارند؛ جوانان غیردانشجو به‌طور سنتی نشانهای پیشقراولی جوانی بر تن دارند [نشان‌هایی که حاکی از جوان بودن آنهاست]؛ در حالی که توده مردم معمولا نشانهای عمومی استفاده می کنند. نشانهای ترکیبی و نشانهای کیم جونگ ایل هم «رهبر عزیز» و هم «رهبر بزرگ» را نشان می‌دهند و کاملا قابل رویت هستند. از آنجا که نشانهای کیم جونگ اون جدید و عرضه‌شان کم است، این نشان‌ها فقط برای کادرهای ارشد ذخیره شده است. این نشان‌ها رایگان عرضه می‌شود اما اگر دارنده نشان آن را گم کرد، تازه مشکل آغاز می‌شود و پیش از اینکه نشانی جدید به او داده شود باید توضیح دهد که چه اتفاقی برای آن نشان افتاده و اینکه هیچ انگیزه مخرب سیاسی نداشته است.
برنامه غذایی شبه جزیره
صبحانه معمولا شامل ذرت و پوره ذرت و احتمالا تخم‌مرغ آب پز و ماست ترش می‌شود همراه با پودر شیر برای کودکان. پس از صبحانه وقت کار فرا می‌رسد. کره‌شمالی جمعیت کارگر عظیمی دارد: تقریبا 59 درصد از کل جمعیت در سال 2010. بسیاری از کارگران با دوچرخه‌سر کار می‌روند و این دارایی‌ای با ارزش است؛ بسیاری هم پیاده سر کار می‌روند. با وجود اینکه دوچرخه‌ها شکلی از حمل‌ونقل ارزان هستند اما همچون شهرهای چین حضوری گسترده در خیابان‌ها ندارند. در دهه 90 تنها 50 درصد خانواده‌ها دوچرخه داشتند و درخواست برای آن بسیار زیاد بود. اکنون اما به مدد واردات نسبتا ارزان از چین و کمبود دائمی سوخت، حدود 70 درصد از خانواده‌ها یک دوچرخه دارند. برای ساکنان پیونگ یانگ که دوچرخه در آن چندان زیاد نیست، گزینه دیگری وجوددارد؛ سیستم حمل‌ونقل عمومی، شلوغ و ارزان. با این حال، اتوبوس‌های برقی و قطارهای زیرزمینی از کمبود برق در مضیقه‌اند. برای کسانی که خارج از پایتخت هستند، گزینه اصلی پیاده رفتن است. آنهایی که دوچرخه دارند معمولا یک دوچرخه برند «مرغ دریایی» می‌خرند مگر اینکه دارای امتیاز شوند و یک دوچرخه وارداتی دست دوم ژاپنی خریداری کنند. حتی یک برند مرغ دریایی هم چندین ماه درآمد می‌طلبد و مستلزم چندین ماه پس انداز است. «برند»های ارزان‌تر مانند Songchonggang هم هست. به تازگی دوچرخه‌های بیشتر ساخت ژاپن مشاهده شده‌اند. ساکنان پیونگ یانگ معیارهایی دارند و هر کسی که به این مرغ دریایی درخشان برای انتخاب دوست در روزی خاص دسترسی یابد دارای چشم‌اندازی نسبتا خوب تلقی می‌شود. روش‌های دیگر کارگر نیست و به زنانی که دوچرخه‌سوار می‌شوند اغلب با دیده تحقیر نگریسته می‌شود. در سال 1999، تلویزیون کره‌شمالی «زنان شلوار پوش سوار بر دوچرخه» را تقبیح کرد و این عمل را مخالف با اصول و روش‌های اخلاقی ذکر کرد. با این حال، به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر، رژیم، قوانین را برای زنان دوچرخه‌سوار تسهیل کرده و این کار در میان زنان بیشتر متداول شده است.مناظر خیابانی پیونگ یانگ ثابت است هرچند آن باقی مانده شکوفه درختان میوه در بهار کوتاه مدت آنجا اندک رنگ و رویی به خیابان‌ها می‌دهد. در حالی که آگهی‌ها و بیلبوردهای تبلیغی در خیابان‌ها دیده نمی‌شود اما پوسترهای تبلیغی متداول است چنان که در تمام خیابان‌های اصلی و درون مجتمع‌های مسکونی بلندگو وجود دارد و کامیون‌هایی دیده می‌شود که بلندگویی بزرگ بر آنها نصب شده که در شهر راه افتاده و اخبار سیاسی، شعارها و موسیقی را پخش می‌کنند.
ارسال نظر