تجربه موفق مکزیکوسیتی در‌کاهش‌آلودگی هوا
گروه اقتصاد بین‌الملل: سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۲ گزارش داد که مکزیکوسیتی آلوده‌ترین شهر جهان است. اما به لطف اتخاذ یکسری اقدامات جامع طی دو دهه گذشته آلودگی هوا و میزان انتشار گاز دی‌اکسید کربن در این شهر به شدت کاهش یافته است. گرچه این شهر در مورد کاهش آلودگی هوا پیشرفت‌های چشمگیری داشته است، اما همچنان راهی طولانی درپیش دارد. اقدامات مکزیکوسیتی در بهبود کیفیت هوا متنوع بوده و از تعطیلی کارخانه‌های آلاینده تا ممنوعیت یک روز در هفته برای تردد خودروها در مناطق شهری را دربر گرفته است. سیستم متروباس(بیآرتی) این شهر که در سال ۲۰۰۵ به‌عنوان بخشی از برنامه«پروایر۳» راه‌اندازی شد، در حال حاضر بزرگ‌ترین بیآرتی در منطقه آمریکای لاتین است.
گروه اقتصاد بین‌الملل: سازمان ملل متحد در سال 1992 گزارش داد که مکزیکوسیتی آلوده‌ترین شهر جهان است. اما به لطف اتخاذ یکسری اقدامات جامع طی دو دهه گذشته آلودگی هوا و میزان انتشار گاز دی‌اکسید کربن در این شهر به شدت کاهش یافته است. گرچه این شهر در مورد کاهش آلودگی هوا پیشرفت‌های چشمگیری داشته است، اما همچنان راهی طولانی درپیش دارد. اقدامات مکزیکوسیتی در بهبود کیفیت هوا متنوع بوده و از تعطیلی کارخانه‌های آلاینده تا ممنوعیت یک روز در هفته برای تردد خودروها در مناطق شهری را دربر گرفته است. سیستم متروباس(بیآرتی) این شهر که در سال 2005 به‌عنوان بخشی از برنامه«پروایر3» راه‌اندازی شد، در حال حاضر بزرگ‌ترین بیآرتی در منطقه آمریکای لاتین است. برنامه به اشتراک‌گذاری دوچرخه برای تردد در معابر شهری نیز برنامه‌ای بزرگ از این دست در این منطقه است و دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیز از این برنامه الگوبرداری کرده‌اند.
مقامات این شهر به همراه کمیسیون حفاظت از محیط زیست از سال ۱۹۹۰ تاکنون چهار برنامه جامع را به‌طور پیاپی به اجرا درآورده‌اند. این سری برنامه‌ها«پروایر» نامیده شده است. در سال ۱۹۹۰ مقامات مکزیکوسیتی اولین برنامه سیستماتیک مبارزه با آلودگی هوا را ارائه کردند. در مدت اجرای برنامه دوم، که«پروایر۲» نام داشت و از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۰ به اجرا درآمد، کمیسیون محافظت از محیط زیست تاسیس شد تا در زمینه مبارزه با آلودگی هوا با مقامات محلی و فدرال مکزیکوسیتی و دولت مکزیک همکاری کند. این برنامه همچنین شامل استراتژی‌هایی برای حمل و نقل بخش‌خصوصی و دولتی، صنعت و برنامه‌ریزی شهری بود و همچنین دارای برنامه زمانی محدود و اهداف کمی بود. اجرای برنامه «پروایر» تعداد روزهایی را که آلودگی در سطح خطرناک قرار داشت از ۳۴۴ روز در سال ۱۹۹۴ به ۱۱۸ روز در سال ۲۰۱۲ کاهش داد. در سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۰ برنامه «پروایر۳» که شامل سیستم متروباس و به اشتراک‌گذاری دوچرخه بود، اجرا شد. برنامه«پروایر۴» در سال ۲۰۱۱ تدوین شد و دوره ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ را دربر می‌گیرد. این برنامه شامل ۸۹ اقدام و ۱۱۶حکم در ۸ حوزه استراتژیک، شامل مصرف انرژی، مهندسی و طراحی ناوگان حمل و نقل شهری، آموزش، فضای سبز و احیای جنگل‌ها، ظرفیت‌سازی و تحقیقات علمی است. انتظار می‌رود درنتیجه اجرای برنامه«پروایر۴» مکزیکوسیتی شاهد کاهش ۴۹۰ هزار تنی عوامل آلاینده مانند هیدروکربن‌ها، مونواکسیدکربن، اکسید سولفور، دی‌اکسید نیتروژن، ذرات ریز معلق با قطر کمتر از ۱۰ میکرون و کمتر از ۵/ ۲میکرون و همچنین ازن باشد. همچنین آلاینده‌های سمی ۵ هزار تن کاهش می‌یابد.
براساس این برنامه گازهای گلخانه‌ای هم ۵/ ۵ میلیون تن کاهش می‌یابد. این برنامه هم‌اینک هم موثر واقع شده است. موفقیت مکزیکوسیتی در رسیدگی به آلودگی هوا موجب کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به ویژه گازهای گلخانه‌ای ناشی از حمل و نقل شهری شده است. این شهر تنها ظرف چهار سال(۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲) توانسته است انتشار گاز منواکسید کربن را ۷/ ۷ میلیون تن کاهش دهد. مکزیکوسیتی در سال ۲۰۱۳ به دلیل اجرای برنامه«پروایر» موفق به دریافت جایزه زیمنس شد. این جایزه به دلیل پیشتازی در مبارزه با آلودگی هوا به این شهر اعطا شد. مکزیکوسیتی دریافته است که برای کسب موفقیت‌های بیشتر باید مردم را بسیج کند و بنابراین منابع بیشتری را به برنامه‌های آموزشی و کمپین‌های اطلاع‌رسانی عمومی اختصاص داده است. البته نباید انتظار داشت که این اقدامات به سرعت موثر واقع شوند، اما تلاش‌های چندین دهه‌ای مکزیکوسیتی نشان می‌دهد که اقدامات جامع و استقبال از ایده‌های جدید، می‌تواند تاثیر بزرگی ایجاد کند و الهام‌بخش دیگر شهرهای جهان باشد.
«متروباس»، سیستم اتوبوس تندرو(بیآرتی) مکزیکوسیتی است و دارای ۵ خط است. این سیستم روزانه ۸۰۰ هزار و سالانه حدود ۱۸۰ میلیون مسافر را جابه جا می‌کند. این سیستم موجب کاهش ۳۰ درصدی تصادفات و کاهش ۴۰ درصدی زمان تردد شده است. خط یک این سیستم طی شش سال نخست فعالیت خود انتشار گاز دی‌اکسید کربن را تا ۳۰۰ هزار تن کاهش داد. اکنون برآورد می‌شود متروباس انتشار گاز دی‌اکسید کربن را تا ۱۱۰ هزار تن، انتشار گاز اکسید نیتروژن را تا ۶۹۰ تن، میزان ذرات معلق را تا ۸/ ۲ تن و هیدروکربن‌ها را تا ۱۴۴ تن کاهش می‌دهد. در مقایسه با مزایای چشمگیر متروباس، هزینه‌های ساخت این سیستم پایین است. برآورد می‌شود هزینه کل ساخت متروباس ۸۰۰ میلیون دلار یا بین ۶/ ۲ تا ۶/ ۳ میلیون دلار در هر کیلومتر باشد. این در شرایطی است که هزینه ساخت هر کیلومتر مترو ۱۰۰ میلیون دلار است.
مقامات این شهر به همراه کمیسیون حفاظت از محیط زیست از سال ۱۹۹۰ تاکنون چهار برنامه جامع را به‌طور پیاپی به اجرا درآورده‌اند. این سری برنامه‌ها«پروایر» نامیده شده است. در سال ۱۹۹۰ مقامات مکزیکوسیتی اولین برنامه سیستماتیک مبارزه با آلودگی هوا را ارائه کردند. در مدت اجرای برنامه دوم، که«پروایر۲» نام داشت و از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۰ به اجرا درآمد، کمیسیون محافظت از محیط زیست تاسیس شد تا در زمینه مبارزه با آلودگی هوا با مقامات محلی و فدرال مکزیکوسیتی و دولت مکزیک همکاری کند. این برنامه همچنین شامل استراتژی‌هایی برای حمل و نقل بخش‌خصوصی و دولتی، صنعت و برنامه‌ریزی شهری بود و همچنین دارای برنامه زمانی محدود و اهداف کمی بود. اجرای برنامه «پروایر» تعداد روزهایی را که آلودگی در سطح خطرناک قرار داشت از ۳۴۴ روز در سال ۱۹۹۴ به ۱۱۸ روز در سال ۲۰۱۲ کاهش داد. در سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۰ برنامه «پروایر۳» که شامل سیستم متروباس و به اشتراک‌گذاری دوچرخه بود، اجرا شد. برنامه«پروایر۴» در سال ۲۰۱۱ تدوین شد و دوره ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ را دربر می‌گیرد. این برنامه شامل ۸۹ اقدام و ۱۱۶حکم در ۸ حوزه استراتژیک، شامل مصرف انرژی، مهندسی و طراحی ناوگان حمل و نقل شهری، آموزش، فضای سبز و احیای جنگل‌ها، ظرفیت‌سازی و تحقیقات علمی است. انتظار می‌رود درنتیجه اجرای برنامه«پروایر۴» مکزیکوسیتی شاهد کاهش ۴۹۰ هزار تنی عوامل آلاینده مانند هیدروکربن‌ها، مونواکسیدکربن، اکسید سولفور، دی‌اکسید نیتروژن، ذرات ریز معلق با قطر کمتر از ۱۰ میکرون و کمتر از ۵/ ۲میکرون و همچنین ازن باشد. همچنین آلاینده‌های سمی ۵ هزار تن کاهش می‌یابد.
براساس این برنامه گازهای گلخانه‌ای هم ۵/ ۵ میلیون تن کاهش می‌یابد. این برنامه هم‌اینک هم موثر واقع شده است. موفقیت مکزیکوسیتی در رسیدگی به آلودگی هوا موجب کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به ویژه گازهای گلخانه‌ای ناشی از حمل و نقل شهری شده است. این شهر تنها ظرف چهار سال(۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲) توانسته است انتشار گاز منواکسید کربن را ۷/ ۷ میلیون تن کاهش دهد. مکزیکوسیتی در سال ۲۰۱۳ به دلیل اجرای برنامه«پروایر» موفق به دریافت جایزه زیمنس شد. این جایزه به دلیل پیشتازی در مبارزه با آلودگی هوا به این شهر اعطا شد. مکزیکوسیتی دریافته است که برای کسب موفقیت‌های بیشتر باید مردم را بسیج کند و بنابراین منابع بیشتری را به برنامه‌های آموزشی و کمپین‌های اطلاع‌رسانی عمومی اختصاص داده است. البته نباید انتظار داشت که این اقدامات به سرعت موثر واقع شوند، اما تلاش‌های چندین دهه‌ای مکزیکوسیتی نشان می‌دهد که اقدامات جامع و استقبال از ایده‌های جدید، می‌تواند تاثیر بزرگی ایجاد کند و الهام‌بخش دیگر شهرهای جهان باشد.
«متروباس»، سیستم اتوبوس تندرو(بیآرتی) مکزیکوسیتی است و دارای ۵ خط است. این سیستم روزانه ۸۰۰ هزار و سالانه حدود ۱۸۰ میلیون مسافر را جابه جا می‌کند. این سیستم موجب کاهش ۳۰ درصدی تصادفات و کاهش ۴۰ درصدی زمان تردد شده است. خط یک این سیستم طی شش سال نخست فعالیت خود انتشار گاز دی‌اکسید کربن را تا ۳۰۰ هزار تن کاهش داد. اکنون برآورد می‌شود متروباس انتشار گاز دی‌اکسید کربن را تا ۱۱۰ هزار تن، انتشار گاز اکسید نیتروژن را تا ۶۹۰ تن، میزان ذرات معلق را تا ۸/ ۲ تن و هیدروکربن‌ها را تا ۱۴۴ تن کاهش می‌دهد. در مقایسه با مزایای چشمگیر متروباس، هزینه‌های ساخت این سیستم پایین است. برآورد می‌شود هزینه کل ساخت متروباس ۸۰۰ میلیون دلار یا بین ۶/ ۲ تا ۶/ ۳ میلیون دلار در هر کیلومتر باشد. این در شرایطی است که هزینه ساخت هر کیلومتر مترو ۱۰۰ میلیون دلار است.
ارسال نظر