تا کی باید از اعضای خانواده حمایت مالی کرد؟
بررسی‌های جدید نشان می‌دهد بسیاری از خانواده‌ها با پرداخت مبالغ بالایی برای کمک به دیگر اعضای خانواده،‌ بازنشستگی خود را به خطر می‌اندازند.

کمک به اعضای خانواده همیشه امری لذت بخش است؛ اما کمک‌های مالی که افراد شاغل خانواده به والدین مسن یا فرزندان بزرگسال خود می‌کنند، به برنامه‌های بازنشستگی آنها لطمه می‌زند. در نوشته‌ای که می‌خوانید، راهنمایی در مورد کمک مالی به اعضای خانواده فراهم آمده که برای خانواده‌های متوسط ایرانی نیز راهبردی است.در دوران بحران مالی جهانی در سال 2009 گزارش‌هایی مبنی‌بر تغییر ماهیت ارزش‌های خانواده‌ها منتشر شد. این گزارش‌ها نشان داد تعطیلات پرهزینه، خرید وسایل ورزشی و خانه‌های بزرگ جدید کنار گذاشته شد و روابط خانوادگی و وقت‌گذرانی با یکدیگر رواج یافت؛ اما این تغییر ارزش‌ها برای بسیاری از افراد زاییده اجبار بود و مشخص نبود که این ارزش‌های جدید تا کی باقی می‌مانند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد گرچه پس از بحران مالی صرف هزینه افزایش یافت، اما پیوند مالی خانوادگی تداوم یافت. براساس نظرسنجی انجام شده توسط مرکز تحقیقاتی «تی‌دی امریترید» یک چهارم متولدشدگان بین سال‌های 1946 تا 1964(بیبی بومرها) و یک پنجم متولدان دهه 1960 و دهه 1980 به اعضای خانواده‌هایشان کمک مالی می‌کنند. میانگین این کمک مالی 12 هزار دلار در سال است.
علاوه‌بر این یک سوم افرادی که از خانواده‌شان حمایت مالی می‌کنند، خدمات مراقبت را هم انجام می‌دهند. به‌طور متوسط مادران بیشترین کمک مالی را یعنی سالانه مبلغ ۱۳ هزار دلار دریافت می‌کنند، پدران مبلغ ۸۵۰۰ دلار و فرزندان بزرگسال مبلغ ۱۰ هزار دلار دریافت می‌کنند. در اکثر مواقع این کمک‌های مالی بدون قید و شرط انجام می‌شوند و ۶۴ درصد از حامیان مالی می‌گویند از ارائه کمک مالی به والدینشان بسیار خوشحال هستند و ۵۳ درصد، همین احساس را درباره کمک مالی به فرزندان بزرگسال‌شان دارند. حامیان مالی می‌گویند در صورت لزوم کمک‌های
بیشتری خواهند کرد.

از هر سه نفری که از اعضای خانواده‌شان حمایت مالی می‌کنند، یک نفر می‌گوید برای کمک به فرزند بزرگسالش بازنشستگی خود را به تاخیر خواهد انداخت و 29 درصد از این افراد می‌گویند تا زمانی که فرزندشان شغل مناسبی پیدا کند به حمایت مالی از او ادامه می‌دهند. این نظرسنجی نشان می‌دهد زمانی که شرایط دشوار شود و افراد نتوانند هم به فرزندان‌شان و هم به والدینشان کمک مالی کنند، کمک به والدین ترجیح داده می‌شود. حامیان مالی می‌گویند کمک به والدین نسبت به کمک به فرزندان بزرگسال پذیرفتنی‌تر است و اگر مجبور به انتخاب باشند احتمال اینکه به والدینشان کمک کنند چهار برابر بیشتر است. اکثر حامیان مالی می‌گویند این کمک‌ها آنها را به سختی نمی‌اندازد.
۲۲ درصد می‌گویند برای ارائه این کمک‌ها از پس‌اندازشان برداشت می‌کنند و ۳۰ درصد می‌گویند یک سبک زندگی متوسط را قربانی این کمک‌ها می‌کنند؛ اما انجام این کمک‌های مالی بیش از آنچه به‌نظر می‌رسد به امنیت مالی این حامیان مالی آسیب می‌زند. این حامیان مالی اغلب پس‌اندازی اندک و وام‌های معوقه دارند.

یک سوم این افراد می‌گویند هم‌اکنون بازنشستگی خود را به تعویق انداخته‌اند و نیمی از آنها می‌گویند اگر به‌طور ناگهانی بازنشسته شوند، نمی‌توانند به میزان قبل به خانواده‌شان کمک مالی کنند و از هر پنج حامی مالی فقط یک نفر این مسائل را با مشاور درمیان گذاشته است. کمک‌های مالی سخاوتمندانه مزایای خود را دارد و خانواده‌ها را در زمان نیازمندی به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند؛ اما مشاهده تاثیرات بلندمدت این کمک‌های مالی دشوار است. بسیاری از افرادی که تصمیم می‌گیرند برای مدتی طولانی‌تر کار کنند، قادر به انجام این کار نخواهند بود.

نزدیک به نیمی از بازنشستگان به‌دلیل ناتوانی، مشکلات سلامتی و مشکلات کار به‌طور ناگهانی نیروی کار را ترک می‌کنند. به هر حال قطع کمک مالی به افرادی که دوست‌شان داریم کار راحتی نیست، اما احتمالا قطع کمک مالی به فرزندان بزرگسال راحت‌تر است؛ زیرا آنها فرصت دارند که شغلی پیدا کنند و درآمد داشته باشند. در مورد قطع کمک مالی به والدین هم باید بررسی کرد این پول‌ها صرف چه چیزهایی می‌شوند و در صورت حیف و میل شدن این پول‌ها می‌توان کمک مالی را قطع کرد. سرانجام، برای تصمیم‌گیری در مورد ارائه کمک مالی به دیگران باید امنیت مالی خود را نیز درنظر داشته باشید و این مساله به این معنی است که باید بدانید از دوران بازنشستگی خود چه انتظاراتی دارید و آیا از نظر مالی آمادگی اتفاقات غیرمنتظره مانند از دست دادن شغل یا مبتلا شدن به بیماری را دارید یا خیر.

منبع: تایم