«تاتاری ری خ»
باورکنید اسم نمایشگاه همین است که در عنوان می‌بینید، انگار که کسی لکنت زبان بگیرد و بخواهد بگوید «تاریخ». اما درنمایشگاه نقاشی‌های «مهرداد محب‌علی» این لکنت از عنوان به آثار نیز سرایت کرده و این امر سبب شده است که ما آثاری را ببینیم با لکنت زبانی، اما نه هر زبانی بلکه زبانی از جنس تصویر. اما حدود و قصور این لکنت کجاست؟ آثاری که محب‌علی در گالری «اعتماد» ارائه کرده است سه موضوع کلی را بازنمایی می‌کنند: اول تصویر رویدادهای تاریخی مهم مانند دیدار ناصرالدین شاه قاجار با ملکه ویکتوریا و نشست متفقین در تهران، دوم تصویر شخصیت‌های سیاسی مانند مصدق و مظفرالدین شاه، لنین و... و سوم تصویر اندیشمندانی چون فروید و مارکس. برخورد نقاش در بازنمایی هر سه دسته متفاوت است، لکنت تصویری در بازنمایی چهره‌های سیاسی لکنتی است از جنس کشیدگی تصاویر و برهم خوردن مرزهای آنها و تا حدی مبهم شدنشان. در حالی که لکنت تصویری اندیشمندان به گونه‌ای سوخته و سوراخ سوراخ بر بستری از نوشتار بروز می‌یابد. حدود این نوع بازنمایی از تاریخ و شخصیت‌های مشهور آن حدودی موهوم و گنگ و چند وجهی است، چنانکه خود نقاش نیز در متن نمایشگاه بر این موضوع تاکید می‌کند که تاریخ براساس نظر مورخان نوشته می‌شود و همین امر امکان برداشت و قضاوت پیرامون آن را در لایه‌هایی از ابهام فرو می‌برد.