سینمای ایران درگیر سیکل معیوب
علیرضا مجمع عضو گروه فرهنگ‌وهنر جشنواره 32 از نیمه گذشته است و احتمالا فردا نامزدهای این دوره از جشنواره اعلام می‌شوند. شور و شوقی که در این دوره در بین فیلمسازان و تماشاگران وجود داشت شاید در بین دوره‌های قبلی جشنواره فجر فقط با دوره ۲۹ قابل مقایسه باشد که جدایی نادر از سیمین حضور داشت و جرم و گزارش یک جشن هم بودند. اما این دوره از حیث تعدد کارگردان‌های مطرح حاضر در جشنواره شاید قابل قیاس با هیچ‌کدام از دوره‌های قبلی این مهم‌ترین رویداد سینمایی ایران دست کم در ده سال اخیر نباشد.یک دلیل این ماجرا البته بازمی‌گردد به اینکه بعضی از فیلم‌ها چند سال پیش ساخته شده بودند و در این دوره به نمایش در آمدند. شاخص‌ترین فیلم چند سال در محاق مانده‌ای که به این جشنواره رسید خانه پدری(کیانوش عیاری)است که با سوءتفاهمی تاریخی مواجه شده بود و هیچ‌کس هم حاضر نبود از آن خر معروف پایین بیاید تا اینکه بالاخره یکی کوتاه آمد و خانه پدری رنگ پرده را دید.این البته رسمی دیر پا در سینمای ایران است که فیلمی در دوره‌ای مهر قرمز می‌خورد و در دوره دیگر روی سرشان می‌گذارند و حلوا حلوایش می‌کنند. نمونه بارزش به رنگ ارغوان (ابراهیم حاتمی‌کیا) است که در دولت نهم توقیف بود و در دولت دهم در همین جشنواره فجر جایزه بهترین فیلم را گرفت و فیلم بعدی حاتمی کیا در دولت دهم توقیف شد و معلوم نیست کدام دولت فیلم را از پستوی بایگانی بالاخره در خواهد آورد. به قول عکاس فیلم «قصه‌ها»ی رخشان بنی‌اعتماد؛ هیچ فیلمی تا ابد در کمد نمی‌ماند. بالاخره یک روز از کمد بیرون می‌آید