آرامش بدون حضور دیگران
نگار حسینی تصویر، بیش از آنکه نمادهای یک رستوران را در خود داشته باشد، به جایی مانند کتابخانه شباهت دارد. میزهایی با صندلی‌های تکی و آدم‌هایی که تک و تنها و در سکوت غذا می‌خورند. اینجا رستورانی در هلند است که مشتریان آن به جای معاشرت با دیگران حین خوردن غذا فیلم می‌بینند یا با گوشی‌ها و تبلت‌های همراهشان سرگرمند یا مطالعه می‌کنند یا مجله ورق می‌زنند.
به هر حال هیچ کدام از این کارها را هم که انجام ندهند دست‌کم تنها غذا می‌خورند و از خوردن غذا برای بهبود روابط استفاده نمی‌کنند. اینجا تنها رستورانی است که لازم نیست با کسی بروید. در واقع اینجا فضایی است که برای آدم‌های تنها مهیا شده است. رستوران جدید در شهر آمستردام برای افرادی تاسیس شده است که برای خوردن شام تنها هستند، افرادی که نه همسری دارند، نه خانواده‌ای و نه عضو گروهی هستند و در عین حال دلشان می‌خواهد در رستوران غذا بخورند. این رستوران موقت نخستین رستوران در سراسر جهان است که برای شام آدم‌های تنها تدارک دیده شده است. مهم‌ترین ویژگی این رستوران میزهای تک نفره آن است. با وجودی که آدم‌های امروز در هیچ نقطه‌ای نمی‌توانند از ایجاد ارتباط به دور بمانند، سال‌های زیادی است که تنهایی از اجزای لاینفک انسان معاصر به‌خصوص در اروپا شده است. به‌نظر می‌رسد شبکه‌های اجتماعی، وایبر و تانگو و وی چت روی گوشی‌های تلفن همراه و هزار و یک مسیر ارتباطی دیگر موجب نشده است که آدم‌ها کمتر تنها باشند. گویا از این پس و با ادامه این روند، برنامه‌ریزی‌ها برای دادن سرویس و خدمات به آدم‌های تنها از اولویت‌ها باشد. این جور که باشد، آدم‌های تنها لازم نیست به نان و پنیر و تخم مرغی در خانه بسنده کنند یا بروند رستوران و صندلی خالی روبه‌رویشان یادشان بیاورد چقدر تنها هستند و لازم است کسی مقابلشان نشسته باشد. آدم‌ها حالا می‌توانند مطمئن باشند افرادی هستند که به تنهاییشان فکر می‌کنند؛ افرادی که البته از تنهایی آنها پول در می‌آورند.
ایده یک شام تنها برای نخستین بار در ذهن «مارینا ون گور» هلندی شکل گرفت. لابد ون گور آن قدر تنهایی در رستوران‌های پر سر و صدا شام خورده بود و آن قدر شادمانی مردم از داشتن آدم‌هایی برای غذا خوردن برایش برجسته شده بود که تصمیم گرفت جایی برای غذا خوردن آدم‌های تنها دایر کند؛ هر چند ماجرا از فیلم دیدن تنها در سینما آغاز شده بود. گویا مارینا ون گور شب‌های زیادی را به تنهایی به سینما رفته است. او به‌عنوان پایه‌گذار رستوران برای آدم‌های تنها می‌گوید: این ایده از جایی به ذهنش رسید که به این نتیجه رسید که فیلم دیدن به‌تنهایی در سینما نه تنها اتفاق بدی نیست، بلکه خیلی هم خوشایند و لذت‌بخش است. احتمالا اندیشیدن به این موضوع در ذهن ون گور گسترده شده و عرصه‌های زیادی را در برگرفته است و البته که یکی از مهم‌ترین این عرصه‌ها، غذا خوردن به تنهایی در رستوران است.
ون گور به‌عنوان پایه‌گذار این رستوران بنا دارد این پروژه را در دیگر شهرهای بزرگ اروپا مانند لندن و پاریس اجرا کند. «مارینا ون گور» که به‌نظر می‌رسد از ابداع چنین رستورانی بسیار راضی است، می‌گوید که قصدش از این نوآوری، تغییر بوده است؛ با این توضیح که: «قصد من از اجرای چنین پروژه‌ای آن بوده که تصورات در مورد ناخوشایند بودن غذا خوردن به تنهایی در رستوران را تغییر دهم. در واقع با این ابداع خواستم این واقعیت را به همه اعلام کنم که شام تک نفره لزوما غیر جذاب نیست.» او معتقد است در دنیای امروز که ارتباطات به شکل هولناکی گسترده است و آدم‌ها همیشه و در همه حال در معرض ایجاد ارتباط قرار دارند، رفتن به رستورانی که شام تک نفره می‌دهد، می‌تواند شانسی برای تنها بودن حتی برای دقیقه‌های محدود به‌دست بدهد. «ون گور» به‌طور جدی این دیدگاه را که در یک جامعه متمدن، آدم‌ها فکر می‌کنند غذا خوردن باید در فضایی تشریفاتی و در ارتباط با دیگر افراد انجام شود، رد می‌کند و رسانه‌ها را عامل ایجاد چنین ذهنیتی در افراد می‌داند. در مقابل، او تاکید دارد که افراد نمی‌دانند غذا خوردن به تنهایی و در سکوت و آرامش چه اندازه لذت‌بخش است و آنها را از ارتباط با افرادی که به‌طور دائم در حال صحبت کردن از رئیس، مسائل خانوادگی و تجربه‌هایشان هستند، دور می‌کند. او می‌گوید که این می‌تواند شانسی به‌دست بدهد تا افراد روی غذایی که می‌خورند، متمرکز باشند.منوهای این رستوران در حدود ۳۵ یورو برای افرادی که ترجیح می‌دهند تنهاییشان را با خودشان قسمت کنند، خرج برمی دارد.
منبع: ایندیپندنت