بی‌نظمی
ترتیب همه چیز داده شده است. یعنی یک جور به ترتیب، ترتیبشان داده شده است یا بهتر؛ جوری ترتیب داده شده است که به ترتیب سرجایشان قرار گیرند. ترتیب این جملات توالی ترتیباتی است که بی‌واسطه ترتیبی می‌دهند تا ذهن مخاطب برای مواجهه با بی‌ترتیبی مجموعه‌ای با عنوان «بی‌نظمی» از «علی‌رضا نکوئی» در گالری «محسن» آماده شود. مجموعه‌ای که از همنشینی لوله‌ها و اشیای گوناگون در فضایی دنج ترتیب داده شده‌است، شاید به خودی خود ترتیبی فراهم کند تا مخاطب در لحظات ابتدایی مواجهه خود با آنها در پی ترتیب دادن مکانی آشنا مانند انباری یا موتورخانه یا گوشه‌ای از پارکینگ، برای تصاویر خلق شده در ذهن خود باشد اما ترتیب قرارگیری اشیا و زاویه تصاویر، این امکان را از او سلب می‌کند. و ترتیبی فراهم می‌کند که تا لحظه آخر مخاطب در پی‌درک فضای مخلوق هنرمند باشد. فضایی که هر چند گنگ و نارس باشد اما بیانگر میل او به خلق وضعیتی برای ورود به زیست پنهان اشیا است. مساله‌ای که شاید بیش از هرچیز در مجموعه «بی‌نظمی» به نظر آید تشویش در بیان روایت هنرمند از موضوع مدنظر خود است. اما این تشویش در چه سطحی از دایره نشانه‌شناختی اثر خود را نمایان می‌کند؟ ناگفته مشخص است که هنرمند با کنار هم قرار دادن اشیای مختلف در موقعیت‌هایی نسبتا همسان در پی یافتن یا تداعی نظمی در پس بی‌نظمی آنها است اما این کندوکاو در سطح تجربه‌های مکانی-معمارگونه- صرف یا به بیانی پازل‌وار باقی می‌مانند و هرگز این همنشینی‌ها به روایتی با مولفه‌های تثبیت شده مبدل نمی‌شوند. به بیان ساده‌تر بود و نبود هر یک از اشیا در هر یک از آثار تغییری در وضعیت کلی آنها ایجاد نمی‌کند و این موضوع به صورتی نهان ترتیب «بی‌نظمی» آشکار در مجموعه را می‌دهد.