کاپیتان یوونتوس ۱۷ سال در این تیم جولان داده است
دل پیه‌رو به بازنشستگی فکر نمی‌کند
گروه ورزش- «الساندرو دل‌پیه‌رو» ایتالیایی ۳۷ ساله شده و قراردادش با یوونتوس نیز در اواخر بهار ۲۰۱۱ (۱۳۹۰) به پایان می‌رسد. با وجود این هنوز هیچ‌کس نمی‌داند کاپیتان گورخرهای تورین دقیقا چه زمانی کفش‌ها را خواهد آویخت. حرف‌های خود وی نیز روشنگر نکته‌‌ای قطعی در این ارتباط نیست. مردی که از ۱۹۹۳ در خدمت بیانکونری است و با این تیم به افتخارات غیرقابل شمارشی رسیده است، می‌گوید: «حقیقتا نمی‌دانم و فقط از این مطلعم که به لحاظ روحی و جسمی هنوز روبه‌راه هستم. شاید فقط همین وجوه آخر و میزان سلامتی‌ام باشد که مشخص کند چه زمانی کفش‌ها را خواهم آویخت.»
شام با مورینیو!
الکس که به خاطر قدمت و وفاداری‌اش به راه‌راه‌پوشان شهر تورین، به شدت محبوب هواداران آنها است و چندی پیش طی شکست ۱ ـ ۲ یووه در برابر آث‌میلان، صد و هفتاد و نهمین گلش را نیز برای این تیم زد تا بهترین گلزن یوونتوس در تاریخ مسابقات رسمی این باشگاه باشد، در پاییز ایام قهرمانی‌اش حرف‌های جالب و تازه‌‌ای برای گفتن دارد و یکی از آنها عرض ارادت وی به خوزه مورینیو است.
این مربی خبرساز پرتغالی بعد از رساندن اینترمیلان ـ حریف درجه اول یووه ـ به ۳ جام بزرگ قهرمانی فصل گذشته، این تیم را ترک کرده و مدتی است مربی رئال مادرید شده، اما الکس افسوس می‌خورد که چرا در دو سالی که آقای خاص در «سری A» کار می‌کرد باب مراوده را با وی باز نکرد. او در آستانه زمستان ۲۰۱۱ می‌گوید: «شخصیت جالبی است این آقای مورینیو. عده زیادی از رقبای او و هواداران تیم‌های رقیب از وی بد می‌گویند، اما شاگردانش همه پشتیبان او هستند و از وی تعریف می‌کنند. برای من موضوع جالبی شده است. کنجکاوم شخصا با وی دیدار کنم و از چند و چون کار او سر در بیاورم. حیف شد. اگر هنوز ایتالیا بود، وی را یک شب به صرف شام دعوت می‌کردم تا بیشتر از ایده‌های او سر در بیاورم.»
ایرادی ندارد
شاید ارادت مورد بحث، رویکردی دوطرفه باشد، زیرا یک بار هم سال ۲۰۰۹ قبل از آنکه یوونتوس در یک مسابقه کالچو با «اینتر مورینیو» روبه‌رو شود، آقای خاص گفته بود دل‌پیه‌رو آنقدر خوب و شایسته هست که حداقل یک بار توپ طلا را برده باشد و از اهداکنندگان جوایز مرد سال پرسیده بود که چرا هرگز این کار را نکرده‌اند، الکس این موضوع را چندان مهم و غیررایج نمی‌داند. او می‌گوید: «از من بزرگ‌تر نیز صاحب توپ طلا نشده‌اند. هموطنانم پائولو مالدینی و اله‌ساندرو نستا و همچنین رائول گونزالز اسپانیایی، تیه‌ری آنری فرانسوی و رایان گیگز ولزی را به یاد آورید. برخی نکات، آنها را هم مثل من متوقف کرده است، اما به جبران آن، خدمات طولانی کم‌سابقه‌ای به تیم‌های باشگاهی و ملی خود ارائه کرده‌اند. چند بار احساس کردم که در مسیر تصاحب توپ طلا قرار دارم، اما همیشه کسی بود که بالای دست من ظاهر می‌شد. گله‌ای ندارم. به جبران آن، پیروزی‌های بزرگ دیگری داشته‌ام». یکی از آنها فتح جام‌جهانی ۲۰۰۶ در معیت تیم ملی ایتالیا است. با اینکه او در آن زمان ۳۳ سال داشت و ایتالیا از امثال توتی و تونی هم در خط حمله‌اش سود می‌جست، اما مارچلو لیپی سرمربی وقت لاجوردی‌پوشان در چند بازی حساس از دل‌پیه‌رو سود جست و تجربه وی نیز بسیار به داد ایتالیا رسید. او چند سال است که دیگر به تیم ملی ایتالیا دعوت نمی‌شود و جوانگرایی چزاره پراندلی بعد از شکست مفتضحانه ارتش پیر لیپی در جام جهانی ۲۰۱۰ طبعا جایی برای الکس پیر در مسیر حرکت به سوی یورو ۲۰۱۲ هم باقی نگذاشته است.
او «دل‌پیه‌رو» است!
حتی در یوونتوس نیز که این فصل با مربیگری «جیجی دل‌نری» گاه بسیار خوب و گاه بسیار بد ظاهر می‌شود، نمی‌توان جایگاه الکس را ثابت شمرد. بخصوص که «فابیو کوالیارلا»ی ملی‌پوش از اواسط تابستان ضمیمه وینچنزو ایاکینتا و آمائوری در خط حمله این باشگاه شده است، اما الکس به رغم تمامی این عوامل بازدارنده به بازنشستگی فکر نمی‌کند. او همان جوان فنی و ناآرامی است که با آمدنش به دل‌آلپی باعث رفتن روبرتو باجو از جمع گورخرهای تورین در اواسط دهه ۱۹۹۰ شد. بعد از ۱۰ فصل بازی وی با پیراهن بیانکونری، او را به کاری مشابه تشویق نکرده است و ۱۷ سال بعد از آمدن به یووه، الساندرو هنوز در آنجا به گونه‌ای جولان می‌دهد. آخر، او الکس دل‌پیه‌رو است!
ارسال نظر