درباره تیم ملی در بیم و امیدم

امیرحاج رضایی*

به نظرمن یکسری نقاط مثبت و منفی در این بیست هفته لیگ برترفوتبال وجود داشت. اینکه مدعیان قهرمانی زیاد شده‌اند، موضوع خوشایندی است و آن را مثبت ارزیابی می‌کنم. در عین حال، قطع پی‌درپی لیگ در مقاطع زیاد از جمله اردوی اتریش، بازی‌های دوستانه تیم ملی، بازی‌های گوانگجو که البته در آن زمان دیدارهای یکی دو تیم تعطیل شد، به نفع فوتبال ملی نیست و اصلا چگونه است که برنامه ما نه با برنامه AFC جور در می‌آید و نه با برنامه فیفا. به اعتقاد من برنامه‌ریزی باید به گونه‌ای باشد که باشگاه‌ها هیچ ضربه‌ای نخورند.

مخالف تعطیلی‌های بلند مدت لیگ هستم. این قطع و وصل شدن‌ها اصلا به نفع فوتبال نیست. اینکه سایر کشورها هم در لیگ خود تعطیلات نیم فصل دارند؛ موضوعی جداست و ما باید هر کشور را با توجه به ویژگی‌های خودش بسنجیم. مثلا آلمان ۴۰ روز تعطیلی خود را به ۲۰ روز کاهش داده است.

ما هم باید با توجه به شرایط اقلیمی خودمان تعطیلی بگذاریم. قبول ندارم که این تعطیلات، تعطیلات نیم فصل باشد چرا که نیم فصل ما باید بعد از هفته هفدهم شروع می‌شد.

اینکه در چند سال گذشته بازیکن شاخص و پدیده‌ای به لیگ برتر معرفی نشده است معضل فوتبال ملی است. اگر در این مدت ستاره‌ای ندرخشیده نمی‌توانیم بگوییم فدراسیون یا باشگاه‌ها مقصر بوده‌اند؛ بلکه این مشکل کل فوتبال ایران است.

بعضا گفته می‌شود بازیکنان تلاش آنچنانی برای پیشرفت نمی‌کنند، باید بگویم نگاه ما برای قضاوت باید کامل باشد. باید همانند یک کار تحقیقی به دقت همه چیز را بررسی کنیم و بر سر تمرین باشگاه‌ها حاضر شویم. به شخصه فکر نمی‌کنم که بازیکنان فقط به فکر پول گرفتن باشند.

البته نرفتن بازیکنان ایرانی به امارات که یک موضوع غیرورزشی است، اما در مورد اروپا باید گفت که باشگاه‌های اروپایی به راحتی بازیکن نمی‌خرند. بازیکن در این باشگاه‌ها باید فشار زیاد و تمرین‌های فوق‌العاده‌ای را تحمل کند و در این مبحث حق را به باشگاه‌های

اروپایی می‌دهم.

درخصوص شرایط تیم فوتبال در جام ملت‌های آسیا هم نسبت به این تیم در بیم و امید هستم و امیدوارم که وجه امید آن رقم بخورد.

*مربی وکارشناس فوتبال