مردانی که تیم ملی ایتالیا با داشتن اغلب آنها جام جهانی ۲۰۰۶ را فتح کرد
اسطوره‌های آتزوری‌ها در ۲۰ سال اخیر
گروه ورزش - آتزوری‌ها در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان با غلبه بر غنا، آمریکا، چک، استرالیا، اوکراین، آلمان و فرانسه، برای چهارمین بار قهرمان جهان شدند. روزنامه معتبرگازتا دلااسپرت بهترین‌های تیم ملی ایتالیا در دهه اخیر را انتخاب کرده است که اسامی‌آنها را درزیر می‌خوانید: پائولو مالدینی
اسطوره شاید کمترین نامی باشد که می‌توان به وی اطلاق کرد. مالدینی سرانجام در پایان فصل گذشته پس از ۲۵ سال دوران غیرقابل تکرار از میادین خداحافظی کرد، هرچند نام او به عنوان یکی از بهترین بازیکنان و البته مدافعان چپ همه دوران، در کتاب تاریخ باقی خواهد ماند. او ۱۲۶ بازی ملی برای ایتالیا انجام داد و پیش از بازنشسته شدن، تنها در دو تورنمنت در دهه اخیر، یورو ۲۰۰۰ و جام‌جهانی ۲۰۰۲، برای ایتالیا به میدان رفت. مالدینی دعوت مارچلو لیپی به تیم ملی ایتالیا برای جام‌جهانی ۲۰۰۶ را نپذیرفت و این‌گونه بزرگ‌ترین عنوانی که می‌توانست در دوران بازی‌اش به دست آورد را از دست داد.
الساندرودل پیرو
کمتر مهره‌ای را به اندازه الکس دل پیرو بزرگ و توانا می‌شود دید. زمانی که او تصمیم می‌گیرد حرکتی را انجام دهد این حرکت را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد. زمانی که بازیکنی به عنوان یک مهره یا زوج خط حمله در کنار او بازی می‌کند نکاتی را می‌آموزد که تبدیل به یک قهرمان و بازیکن خواهد شد. الکس با ۹۶ بازی ملی همیشه در تیم ملی ایتالیا یک بازیکن تاثیرگذار بوده که گل‌های ملی زیادی برای تیمش به ثمر رسانده و بی‌شک یکی از اسطوره‌های آتزوری در دهه اخیر است. دیگو آرماندو مارادونا درباره او گفته‌است: «گاهی احساس می‌کنم سن دل پیرو هیچگاه بالا نمی‌رود.»
جیان لوئیجی بوفون
او اولین بازی ملی‌اش را در ۱۹ سالگی در شب برفی مسکو مقابل روسیه انجام داد. او تقریبا در همه رقابت‌هایی که تاکنون شرکت کرده، درخشیده است و یکی از ارکان اصلی تیم ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ بود. در آن بازی‌ها او تنها دو گل دریافت کرد که اولی یک گل به خودی و دومی یک ضربه پنالتی بود. مطمئنا زمانی که وی دستکش‌ها را بیاویزد، رکورددار بیشترین بازی ملی در ایتالیا خواهد بود. او به خاطر جای گیری‌های فوق‌العاده، تصمیم‌گیری‌های هوشمندانه و تسلط در غالب شرایط - البته به جز ضربات پنالتی - به عنوان یکی از بهترین‌های تاریخ در یادها خواهد ماند.
الساندرو نستا
نستا در کنار بازیکنانی مانند، کلودیو جنتیله، فرانکوبارسی و الساندرو کاستاکورتا، یکی دیگر از مدافعان در کلاس جهانی تیم ملی ایتالیاست. این مدافع اهل رم بهترین مدافع نسل خود است. او ترکیبی از دوندگی، قدرت بدنی، تسلط در بازی‌های هوایی، دانش تاکتیکی، قدرت بازی خوانی بالا، قابلیت دور کردن توپ از محوطه خطر و آغازکننده حرکات هجومی است. نستا که در کنار فابیو کاناوارو و لیلیان تورام یکی از نامزدهای عنوان بهترین مدافع ۱۰ سال اخیر است، قبل از جام جهانی ۲۰۰۶ بازی‌های مرحله گروهی را به دلیل مصدومیت از دست داد، و مصدومیت‌های متعدد همیشه با او بوده است. همین مساله موجب شد تا او تصمیم بگیرد که بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ و تنها با ۷۸ بازی ملی، از تیم ملی کناره‌گیری کند.
فابیو کاناوارو
آیا در دهه اخیر زوج بهتری از کاناوارو و نستا در قلب دفاع تیمی وجود داشته است؟ کاناوارو در جام‌جهانی ۲۰۰۶ که تیم ملی ایتالیا قهرمان شد در اوج قرار داشت و بدون شک بهترین بازیکن رقابت‌ها و نماد تیم ایتالیا بود. پس از صعود از مرحله گروهی، کاناوارو دیگر نستا را در کنار خود نمی‌دید اما قدرت رهبری او از مارکو ماتاراتزی نیز یک مدافع در کلاس جهانی ساخت. پس از غلبه بر فرانسه در ضربات پنالتی، کاپیتان کاناوارو در صدمین بازی ملی، جام قهرمانی را بالای سر برد و همچنان نیز در پی شکستن رکورد بازی‌های ملی پائولو مالدینی است.
آندرآ پیرلو
او بهترین بازیساز دهه اخیر ایتالیا است. اگرچه او از سال ۲۰۰۲ در ترکیب میلان می‌درخشد اما تا زمانی که مارچلو لیپی هدایت تیم ملی ایتالیا را به عهده نگرفته بود، به عنوان یکی از بازیکنان ثابت تیم ملی ایتالیا شناخته نمی‌شد. جیووانی تراپاتونی با آن افکار عجیب و غریبش کریستیانو زانتی و سیمونه پروتا را به او ترجیح می‌داد و نتیجه آن تورنمنت کابوس وار یورو ۲۰۰۴ بود. با این وجود، پیرلو یکی از ارکان تیم ملی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ بود. اولین گل ایتالیا در این مسابقات را مقابل غنا به ثمر رساند و سه پاس گل، از جمله گل ماتراتزی مقابل فرانسه در فینال، نیز برای همبازیانش فراهم ساخت. او در یورو ۲۰۰۸ نیز نمایش خوبی داشت و بسیاری غیبت او در مقابل اسپانیا در مرحله یک چهارم نهایی را دلیل حذف ایتالیا می‌دانند. او در ارسال پاس، زدن ضربات ایستگاهی و خلق موقعیت، فوق‌العاده است.
فرانچسکو توتی
این عقیده که توتی برای تیم ملی ایتالیا همواره ناامیدکننده بازی کرده است، یکی از افسانه‌های سیاه آتزوری‌ها است. بت تیم رم، برای خیلی‌ها، بهترین بازیکن یورو ۲۰۰۰ بود. او در آن رقابت‌ها دو گل به ثمر رساند و در مقابل هلند میزبان، در نیمه نهایی و در ضربات پنالتی، آن پنالتی چپ معروفش را نواخت. توتی اگرچه در جام‌جهانی ۲۰۰۶ کاملا آماده نبود اما با این وجود بیش از بقیه موقعیت ساز بود و پنالتی حساس مقابل استرالیا را نیز به گل تبدیل کرد. تنها نقطه تاریک کارنامه او، پرتاب آب دهان به صورت کریستین پولسن دانمارکی در یورو ۲۰۰۴ بود.
پیپو اینزاگی
روزی که پیپو اینزاگی بازنشسته شود، روز غم‌انگیزی برای فوتبال ایتالیا خواهد بود. شاید سوپر پیپو مهارت، تکنیک، قدرت بدنی و سرعت بالایی نداشته باشد اما بی تردید او یک مهاجم نابغه در محوطه جریمه است. کمتر مهاجمی را می‌توان یافت که موقعیت سنجی، جابه‌جایی و هوش غریزی اینزاگی را داشته باشد (شاید تنها مهاجمی‌مانند گرد مولر دارای چنین خصوصیاتی بود). برای هر تیم که به میدان رفت، گل‌های زیادی به ثمر رساند؛ به رغم اینکه او کمتر پشت ضربات آزاد یا پنالتی قرار می‌گرفت. او با ۲۵ گل در ۵۷ بازی ملی، پنجمین گلزن تاریخ تیم ملی ایتالیاست. او در یورو ۲۰۰۰ عالی بود و دو گل نیز به ثمر رساند. در جام‌جهانی ۲۰۰۲ بارها موفق به گلزنی شد اما به دلیل آفسایدهایی که رخ نداده بود، گل‌هایش پذیرفته نشد. در جام‌جهانی ۲۰۰۶ تنها یک بار به عنوان بازیکن جانشین در مقابل چک به میدان رفت و البته گلزنی کرد.اینزاگی بامصدومیتی که در حال حاضردارد شاید فرصت بازی در هیچ مسابقه‌ای نداشته باشد. به این لیست می‌توان اسامی‌شاخص دیگری مثل «جیان لوکا زامبروتا»، «جناروگتوزو»، کریستین ویری و مارکو ماتراتزی را اضافه کرد که هرکدام به سهم خود نقش انکارناپذیری را در درخشش آتزوری‌ها در میادین مختلف ایفا کرده‌اند.
ارسال نظر