کسب مقام دومی‌آسیا تا 10 سال آینده هم محال است

حسن غفوری فرد *

پیروزی ورزش ایران و کسب رتبه چهارمی برای این دوره از بازی‌ها را من پیش از این هم پیش‌بینی کرده بودم و خیلی اتفاق دور از دسترسی نبود. این یک اتفاق واضح و روشن است که بودجه ورزش در سال‌های اخیر نسبت به دو دهه گذشته چیزی بیش از ۱۰۰۰ درصد افزایش داشته است. توان ورزشی مان هم به همین میزان بالا رفته بود و برآیند این رشد باید در نتایج تیم‌ها هم به نمایش در می‌آمد. اگرچه نباید از یاد ببریم که ۲۴ سال قبل هم کاروان ورزشی ایران در زمانی که من مسوولیت اداره ورزش را در اختیار داشتم هم افتخاری مشابه نصیب ورزش ایران شده بود و کاروان ما در بازی‌های آسیایی کره جنوبی موفق به کسب رتبه چهارم تیمی‌پیکارها شده بود. این نتایج هنوز هم نسبت به افتخار نایب قهرمانی آسیا که کاروان ایران آن را در بازی‌های ۱۹۷۴ به دست آورده بود فاصله دارد، اما اتفاقی که برای کاروان ما در سئول افتاد این بود که کاروان کوچک ما تنها در رشته‌هایی محدود به بازی‌ها اعزام شد و توانست دست به کاری بزرگ بزند و پله چهارم بازی‌های آسیایی را به دست آورد. آن روزها شرایط کشور طوری بود که ما برای ورزشکاران و حرکات و رفتارهای ورزشی شان هم باید توجیه شرعی می‌آوردیم. در آن زمان اصلا امکانی برای شرکت بانوان در مسابقات ورزشی نبود و حتی آن اوایل رشته‌هایی مثل فوتبال را مستهجن می‌دانستند. حتی تا همین چند سال قبل هم بانوان حق حضور در رشته‌هایی غیر از تیراندازی که هیچ تحرکی نداشت را نداشتند. الان اما خوشبختانه شرایط تغییر کرده و خیلی بهتر شده است. واقعا برای من و بسیاری از افرادی که مدیریت ورزشی را در دهه‌های گذشته تجربه کرده‌اند، باعث خوشحالی است که می‌بینیم دختران ورزشکار ایرانی می‌توانند با حفظ شئون اسلامی‌ در مسابقات ورزشی شرکت کنند و اینگونه افتخار آفرینی کنند. به خصوص کسب اولین مدال طلا برای بانوان در رشته ووشو که اولین بار در زمان مدیریت خود من وارد ایران شد. اما درباره کسب عنوان چهارمی‌، این نکته را از یاد نبریم که کاروان امسال ما پس از بازی‌های آسیایی تهران، بزرگ‌ترین کاروان ورزشی تاریخ‌مان در بازی‌های آسیایی بود. شاید نسبت به کاروان سال ۱۹۸۶ ما چیزی نزدیک به ۴ برابر افزایش داشت و بودجه‌اش هم رشدی ۱۰۰۰ درصدی را نشان می‌داد و در نهایت توانستیم به جایگاه چهارمی ‌دست پیدا کنیم و باز هم معتقدم اگر مدال‌های بانوان‌مان نبود، این موفقیت به دست نمی‌آمد و ما چهارم نمی‌شدیم. از یاد هم نبریم که فاصله مدال مان با قزاق‌ها که در پله پنجم قرار گرفتند ، بسیار ناچیز بود و فقط دو مدال طلا بیش از آنها داشتیم. آنها در سطح مدال‌ها نزدیک به ۲۰ مدال بیشتر از کاروان ایران کسب کرده بودند و ارزش رنگ مدال‌های‌مان بود که ما را بالاتر از قزاقستان قرار داد. با این وصف صحبت از دستیابی به رتبه دوم آسیا آن هم برای ۴ سال بعد محال به نظر می‌رسد. به شخصه اعتقاد دارم که نه فقط برای دوره بعد که حتی برای دوره بعد از آن هم اگر تمام پتانسیل ورزش کشورمان را بسیج کنیم ، امکانی برای کسب مقامی ‌بهتر از چهارمی ‌نداریم و در چشم‌انداز ۱۰ ساله ورزش‌مان این توان که به جایگاه دومی‌آسیا برسیم دیده نمی‌شود. به نظر می‌رسد این هدفگذاری بیش از هر چیز برای ایجاد تحرک در حوزه ورزش و ایجاد شور و نشاط در میان جوانان است.

*رییس اسبق سازمان تربیت بدنی