محمدجواد زمان‌آبادی

۱ - همیشه رفتار خوب و لبخند ملیح نشانه حرفه‌ای بودن نیست، قطبی این موضوع را ثابت کرد، چه اینکه با لبخند حاکی از رضایت وارد تهران شد و به پرچم ایران بوسه می‌زد، با خنده و از سر رضایت هم به راحتی تهران را ترک کرد. ۲ - ویژگی مثبت قطبی این بود که اگرچه به هیچ کدام از تعهداتش آن گونه که باید عمل نکرد، اما لبخند از سر رضایتش را تا زمان سوار شدن به هواپیما از دست نداد. این لبخندِ همراهِ قطبی البته تعاریف متفاوتی داشت. گاهی می‌خندید، چرا که می‌خواست چهره یک مربی پیروز را نشان بدهد. گاهی می‌خندید که داوران سر تیمش را بریده بودند. گاهی اوقات هم می‌خندید که خبرنگاران از نگاهش شبیه حیوان شده بودند.

۳ - عادت ایرانی ما این‌طور است. اگر از کسی خوشمان بیاید، نمی‌بینیم همه مشکلاتش را، اما حتما بزرگ می‌کنیم کوچکترین اتفاقات مثبتش را. کاش فرصت می‌شد از قطبی داستان پروازی بودنش را دوباره می‌پرسیدیم، حتما قطبی خوب می‌داند که این‌گونه بود و ما توجهی نداشتیم. ای کاش بود و از ادبیات غیر عرف ایرانی در روزهای ابتدایی ورودش می‌گفت. ای کاش امروز بود تا از حیوان گفتنش به خبرنگاران می‌گفت. از دیوانه خطاب کردن داور تا توصیه‌های بهداشتی‌اش درباره مصرف نوشیدنی توسط بازیکنان.

۴ - این افشینِ همیشه محبوب تماشاگران فراموش کرده که سال گذشته با پادرمیانی مدیران وقت به باشگاه آمد. حداقل نمک خوردن و نمکدان شکستن را خوب بلد بود.

۵ - راستی آقای قطبی به یاد داری گفت‌وگو با یک رسانه ورزشی معروف را؟ آنجا که گفتی: ‌سال پیش مشکل خروجی داشتم و با هر مشکلی ساختم، اما امسال این مشکل را ندارم. هر زمان دلم بخواهد می‌آیم و هر زمان بخواهم می‌روم. من یک شهروند ایرانی به حساب می‌آیم...

۶ - آقای قطبی، تو از ایران رفتی. فراموش نکن اگر بخواهی به ایران برگردی؛ حتما باید ابتدا وارد dog house ورزش ایران بشوی. این رسمی است که خودت پایه‌گذارش بودی.