نیلوفر کنگرانی

تیم ملی نوجوانان ایران بعد از سالیان سال توانست به افتخاری بزرگ دست پیدا کند. تیم‌های ملی فوتسال و نوجوانان روزهای شیرین و افتخارآمیزی برای ما رقم زدند و با طلسم‌شکنی‌های ۲۲ و ۳۲ ساله توانستند شگفتنی‌آفرینی کنند. تیم ملی فوتسال با جوانانش، قدرت ایران را به رخ ابرقدرت‌های دنیا کشاند و کوچولوها نیز بر قله آسیا سکنی گزیدند. بعد از قهرمانی نوجوانان ایران حرف و حدیث‌های زیادی به وجود آمد. همیشه می‌گویند پیروزی هزاران صاحب دارد و شکست بدون صاحب است. اگر تیم نوجوانان قهرمان نمی‌شد و به جام جهانی صعود نمی‌کرد هیچ‌کس را نمی‌شد دور و بر این تیم پیدا کرد. آن‌وقت این تیم یک طفل سر راهی می‌شد که هیچ‌کس سرپرستی آن را به عهده نمی‌گرفت و هرکس به نحوی سعی می‌کرد از آن دوری گزیند. اما اکنون اوضاع فرق می‌کند. نوجوانان ما قهرمان شده‌اند و از در و دیوار آدم پیدا می‌شود که خود را صاحب این پیروزی می‌داند.

فدراسیون فوتبال که از زمان روی کار آمدن روسای جدید تاکنون نتوانسته‌اند موفقیتی به دست بیاورند بسیار خوشحال از این قهرمانی سعی داشتند تا هرچه بیشتر چهره خود را در این موفقیت برجسته‌تر کنند. از آن‌سو یکسری از پیام‌های تبریک که این پیروزی را به روسای سابق فدراسیون تبریک می‌گفت باعث به وجود آمدن حاشیه‌هایی شد. بعد از این تبریک بود که جنگ «مالکیت قهرمانی» به راه افتاد. کیومرث هاشمی، معاون سازمان تربیت بدنی در سخنرانی که در جمع اعضای تیم ملی نوجوانان انجام داد این پیروزی را متعلق به فدراسیون فعلی خواند. او در بخشی از صحبت‌هایش می‌گوید: «حافظه تاریخی نشان می‌دهد که چرا ما در آن برهه نتیجه نگرفتیم. اما اکنون یکسری آدم‌ها می‌گویند که این نتیجه کار آنها بوده است. ما دنبال این نیستیم که بگویند دستتان درد نکند هرچند این زحمات جای تقدیر و تشکر دارد.»

ما عقیده داریم رعایت انصاف در هر قضیه‌ای از واجبات است. اما این بی‌انصافی است که چشم بر زحمات فدراسیون جدید و به دست آمدن این قهرمانی ببندیم. سرمایه‌گذاری، تدارک اردوهای داخلی و خارجی از کارهایی است که فدراسیون فعلی برای تیم ملی انجام داده است و زحمات فدراسیون سابق را به ثمر رسانده است. بهتر است شیرینی این قهرمانی را باکری‌های بی‌پایه و اساس تلخ نکنیم و با یک تشکر از همه دست‌اندرکاران فوتبال، غائله را ختم به خیر کنیم.