یادداشت
المپیک و واقعبینی افکار عمومی
این روزها تبوتاب المپیک تمام جهان را فرا گرفته و هر کشور و هر فردی به فراخور علاقه خود، به ورزشها و ورزشکاران کشور خود به المپیک مینگرد و شاید تنها در ورزش است که هر چهار سال عملکرد کشورها ارزیابی و مشخص میشود که هر کشور، در ورزش چه جایگاهی دارد و چه مقدار رشد یا نزول کرده است که آنها به نقاط ضعف و قوت خود پی میبرند که باید در کجاها سرمایهگذاری کنند.
عیسی اسحاقی *
این روزها تبوتاب المپیک تمام جهان را فرا گرفته و هر کشور و هر فردی به فراخور علاقه خود، به ورزشها و ورزشکاران کشور خود به المپیک مینگرد و شاید تنها در ورزش است که هر چهار سال عملکرد کشورها ارزیابی و مشخص میشود که هر کشور، در ورزش چه جایگاهی دارد و چه مقدار رشد یا نزول کرده است که آنها به نقاط ضعف و قوت خود پی میبرند که باید در کجاها سرمایهگذاری کنند.
خوشبختانه در ایران، چند سالی است که پس از بازیهای آسیایی و المپیک، مسوولان ورزش پی بردهاند که باید روی رشتههای مدالآور بیشتر سرمایهگذاری کنند و تا حدودی در این دوره دیدیم که ورزشکارانی از تیر و کمان، شنا و قایقرانی ـ که رشتههای پرمدالآوری هستند ـ برای نخستین بار به این مسابقات راه یافتهاند، اما لازم است مسوولان ورزش ـ البته اگر به فکر رسیدن به مقام چهارم بازیهای آسیایی و حضوری مقتدرانه در بازیهای المپیک ۲۰۱۰ لندن هستند ـ در دو بخش سختافزاری و نرمافزاری رشتههای مدالآور سرمایهگذاری مناسب انجام دهند. همچنین حتی با سرمایهگذاری روی رشتههای گمنام، میتوان در بحث قهرمانی گامهای جدی برداشت، کما اینکه در تیر و کمان ـ که چند سالی از تاسیس فدراسیون آن نمیگذرد ـ دیدیم که برای نخستین بار سهمیه المپیک را به دست آوردیم.
با نگاهی به دورههای گذشته، میبینیم پس از مسابقات المپیک ۱۹۶۴ توکیو و ۱۹۷۶ مونترال که با ۶۴ و ۸۸ ورزشکار حضور داشتیم، در این دوره با ۵۵ ورزشکار، بیشترین ورزشکار شرکتکننده را داریم، اما نباید این حضور ۵۵ نفره مطالبات افکار عمومی را بالا ببرد؛ باید واقعبین باشیم.
در دوره پیش که ۳۸ ورزشکار ایرانی حضور داشتند، با به دست آوردن دو طلا، دو نقره و دو برنز و رویارو نشدن آرش میراسماعیلی با نماینده رژیم اشغالگر قدس، مقام ۲۹ بیست و هشتمین دوره مسابقات به کشور عزیزمان ایران اختصاص یافت، اما در این دوره، بسیاری از ورزشها از جمله قایقرانی، شنا، بسکتبال و بدمینتون که برای اولین بار سهمیه المپیک کسب کردهاند، نباید انتظار مدال از آنها داشت و شکست آنها را بزرگنمایی کرد، بلکه باید به آنها آفرین گفت که توانستهاند گام جدی تا رسیدن به المپیک بردارند و باید با کسب تجربهها و میدانهای بیشتر، حضوری بهتر در مسابقات المپیک و بازیهای آسیایی داشته باشیم.
با توجه به اینکه در دوره گذشته از نزدیک نظارهگر مبارزه ورزشکاران عزیزمان در آتن بودیم، باید گفت، معمولا در روزهای ابتدایی، نباید انتظار چندانی از ورزشکاران داشت و در دوره قبل تا پنج روز اول، ناامید از کسب مدال بودیم تا اینکه قهرمان عزیز کشورمان حسین رضازاده، فضای ناامیدی و سنگین حاکم بر کاروان را شکست و باعث شد تا ورزشکاران، دو مدال طلا و دو نقره و دو برنز را به دست آورند. متاسفانه، در این دوره، حضور نداشتن رضازاده که ورزشکاری با اعتماد به نفس بالا بود بر کاروان اعزامی تاثیر منفی گذاشت، اما امیدوارم چهرههای گمنام و جوان یا باتجربه جور رضازاده را بکشند و شادی را به کاروان اعزامی هدیه کنند تا در روزهای پایانی، شاهد مدالهای رنگارنگ برای کشور عزیزمان باشیم.
*رییس فدراسیون گلف
ارسال نظر