تفاوت دربی ما با دربی آنها
جذابیت در عین حساسیت
ال‌کلاسیکوی شنبه شب با برتری مقتدرانه بارسلونا در خانه رئال مادرید به پایان رسید. مسلما هواداران مادریدی نمی‌توانند از نمایش تیمشان راضی باشند، اما آیا تیم کارلو آنچلوتی بد و تدافعی بازی کرد؟ قطعا خیر؛ چه بسا اگر هنوز سیستم VAR وجود نداشت آنها می‌توانستند برنده هم به رختکن بروند. درباره ال‌کلاسیکوی اسپانیا و فوتبال نابی که دو تیم ارائه دادند – آن هم درست چند روز پس از پیروزهای بزرگ برابر نمایندگان آلمانی در لیگ قهرمانان - نکات و صحبت‌های زیادی مطرح شد پس شاید بد نباشد دیگر بازی حساس این هفته را هم زیر ذره‌بین برد؛ صحبت از جدال اینتر و یوونتوس است که با تساوی ۴-۴ به پایان رسید. نبردی که به دلیل حساسیت بیش از اندازه‌اش، به دربی ایتالیا معروف است و اختلاف یک امتیازی دو تیم در جدول هم به اهمیت آن افزوده بود. اما حتی در سری A هم که تیم‌هایش به بازی تدافعی شهره هستند، چنین فوتبال زیبا و پرگلی ارائه می‌شود که فارغ از نتیجه، تمام تماشاگران داخل و خارج از استادیوم را راضی نگه می‌دارد.
در واقع این ماهیت فوتبال است؛ سرگرمی و جذابیت باید در آن رؤیت شود وگرنه چه دلیل دارد بیلان مالی این رشته ورزشی بعضا حتی از ذخایر بودجه کشورهای متعددی پربار‌تر باشد؟ لازمه اصلی فوتبال اما در ایران مهجور مانده و اینجا فقط مهم است کی، چه‌جوری برنده یا قهرمان می‌شود. مسابقات همین هفته اروپا را مقایسه کنید با ویترین بازی باشگاهی در ایران یعنی دربی تهران؛ نبردی که سال‌هاست به گوشمان خوانده‌اند مهم‌ترین دربی آسیا و یکی از حساس‌ترین جدال‌های میان همشهری‌های فوتبال دنیاست. در یک سال اخیر، سه مسابقه بین استقلال و پرسپولیس برگزار شده که به جز آخری، بقیه برنده نداشته و در کل آنها هم تنها ۳ گل وارد دروازه‌ها شده است! شهرآورد سرخابی‌ها احتمالا جزو کسل‌کننده‌ترین بازی‌های دنیای فوتبال است که همواره حواشی و حساسیت‌های خارج از زمین آن، بر جذابیت‌های فنی‌اش چیره شده تا جایی که حتی هواداران هم از کم افت و خیز بودن آن به ستوه آمده‌اند. واقعا این‌قدر سخت است رعایت کردن فرمول‌های جذابیت بدون فدا کردن حساسیت؟ برای فوتبال ایران پاسخ این سوال مثبت است!
