سقوط آزاد فوتبال ایران در قاره آسیا
یک باخت؟ نه، سه باخت!
بعد فنی
از لحاظ فنی و تاکتیکی، باید بپذیریم که تیم‌های ایرانی حتی بین درجه دوها هم دسته‌بندی نمی‌شوند و حداقل نتایج امسال که این‌گونه نشان می‌دهد. نمایش کاملا تدافعی و شاید حتی خجالت‌آور استقلال برابر النصر بار دیگر نشان داد چه اختلاف فاحشی با فوتبال سعودی‌ها وجود دارد. شاید این به مذاق هواداران آبی خوش نیاید، اما حتی اگر استراتژی نازیبای سهراب بختیاری‌زاده جواب هم می‌داد و استقلال با یک تساوی بدون گل دبی را ترک می‌کرد، باز هم باید به حال فوتبال کشورمان گریه می‌کردیم که با این سبک بازی و تنها به طمع رسیدن به مساوی به میدان رفته بودند. اصلا تساوی با النصر چه فضیلتی داشت و چه چیزی به کیفیت فوتبال ایران اضافه می‌کرد؟ چه بسا که همین حالا هم برخی در حال قهرمان‌سازی از تیمی هستند که فقط یک گل از یاران کریس رونالدو دریافت کرده است! البته اوضاع دیگر نمایندگانمان هم خوب نیست؛ پرسپولیس به‌عنوان مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر، در پایان سه بازی هنوز نتوانسته حتی یک برد آسیایی به‌دست بیاورد و سپاهان هم که در سطح دوم قاره در حال حذف از همان مرحله گروهی است!
بعد سخت‌افزاری
این مورد که دیگر اظهر من الشمس است؛ همین که بازیکن گرجستانی پرسپولیس ابراز خوشحالی می‌کند تیمش قرار است خارج از کشور بازی کند؛ چون وضعیت چمن ورزشگاه‌های تهران نامناسب است، بدون هیچ توضیح اضافه‌ای وضعیت کامل این روزهای فوتبال ایران در بعد مدیریتی و امکانات را شرح می‌دهد. کاری به مسائل سیاسی نداریم؛ اما انصافا کدام مدیر و مسوولی از انتقال میزبانی تیم‌های ایرانی به کشوری ثالث ناراحت شده است؟ حداقل چند سال قبل نه فقط حضوری که به‌صورت صوتی اعتراضشان را به کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌رساندند؛ اما الان دیگر از همان هم خبری نیست! چرایی ماجرا هم مشخص است؛ نه فقط پایتخت، کدام شهر ایران را می‌شناسید که بتواند پذیرای حضور کاروان تیم‌های گران‌قیمت و پرستاره‌ای همچون النصر و الهلال باشد و آبروریزی به بار نیاید؟ سال گذشته که میلیون‌ها شوخی و طنز با آمدن نیمار و رونالدو به تهران درست شد، فکر می‌کردیم حداقل کمی آقایان به فکر این بیفتند که تصویر زیباتری از ایران به جهان مخابره شود؛ اما امسال از همان ورزشگاه پیر نیم‌قرن پیش هم خبری نیست؛ چشم مدیران فوتبالی روشن!
بعد روانی
شاید کنار آمدن با این قسمت قضیه، در نتیجه بی تفاوتی به دو گزاره دیگر باشد. مدیران و مربیان ما که سال‌هاست رقابت با کشورهای دیگر و بهره‌مندی از متد روز دنیا را رها کرده‌اند، اما شوربختانه طرفداران فوتبال در ایران هم در حال خو گرفتن با چنین اوضاعی هستند. در حال حاضر تمام کری و کل کل استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها این است که کدام تیم بدتر به رقیب آسیایی باخته و کدام یکی شکست آبرومندانه‌تری را متحمل شده است! در کنار اینکه هواداران به این نتیجه رسیده‌اند برای تیمشان هم که شده بهتر است بازی‌ها در کشور دیگری برگزار شود - حتی به قیمت از دست دادن تماشای مسابقه تیم محبوبشان – نهایت سطح فخرفروشی به رقیب داخلی هم این است که مثلا ما از السد یک گل خوردیم و تیم شما دو گل! یا النصر با رونالدو تا ۱۰دقیقه پایانی از زدن گل عاجز بود، اما شما سال گذشته در خانه دو گل از آنها دریافت کردید! حقیقتا این بعد قضیه از همه جوانب درد بیشتری دارد؛ اینکه با این موضوع کنار آمدیم که شکست خورده‌ایم، فقط کمتر لگد بزنید که جای بیشتری درد نگیرد...
