مساله اینجاست که تیم ملی تا امروز فقط با یک تیم نسبتا بالا در رنکینگ فیفا بازی کرده و آن هم روسیه‌ای بوده که با وجود تحریم و تعلیق، در ایران مساوی گرفته و به خانه‌اش برگشته! اغلب رقبای ما بسیار ضعیف بوده‌اند و برخی از این تیم‌های ضعیف هم نفس ما را گرفته‌اند. این از ازبکستان، آن هم از اردن که آن‌طور بی‌محابا روی دروازه ایران توپ می‌ریخت و چیزی نمانده بود آنها هم باخت ۲برصفر را با تساوی ۲-۲ ‌عوض کنند؛ خب البته پنالتی‌شان از دست رفت!

تیم ایران پیر است، نیمه‌های دوم بسیار بدی دارد و از ضعف شدید ساختار دفاعی هم رنج می‌برد. همه اینها در حالی است که امیر قلعه‌نویی یک مینی‌بوس دستیار کنار خودش جمع کرده که اصلا معلوم نیست نقش‌شان چیست؟ چطور می‌شود این همه آدم بایستند و نیمه‌های دوم بد ایران را تماشا کنند، در حالی که بازیکن تعویضی کاتانچ ۳۰ثانیه بعد از ورود به زمین گل می‌زند؟ هرگز قصد نداریم فاز منفی ‌برداریم و انرژی تیم را بگیریم، اما اگر قلعه‌نویی فکر کرده با امثال حمید مطهری و الهویی و رحمان رضایی و خداداد عزیزی و هومن افاضلی می‌تواند قهرمان آسیا شود، بیش از حد خوش‌بین است. این، رسما «ارکستر بازنده‌ها» است و قبلا امتحانش را پس داده!

اخبار مرتبط