آیا هواداران واقعا سرمایه اصلی فوتبال ایران هستند؟
شمـا دروغ میگویید!
داستان ما اما انگار در این زمینه هم با همه جای جهان فرق دارد. اینجا شاید تعارفات شفاهی حتی از بقیه نقاط دنیا بیشتر هم باشد، اما وقتی پای عمل وسط میآید، موضوع سر و شکل دیگری میگیرد. حالا چرا یاد این داستان افتادیم؟ ساده است، به خاطر تراژدی بزرگی که از سوی عیسی آلکثیر، مهاجم پیشین پرسپولیس در قبال یکی از هواداران این تیم رقم خورده. داستان این است که عیسی پس از پایان دربی صدم پایتخت که در آن تنها گل بازی را به ثمر رساند، پیراهنش را وسط جمعیت انداخت و این لباس نصیب یکی از هواداران شمالی تیم شد. او خوشحال و راضی پیراهن را با خودش به خانه برد و در موردش در فضای مجازی پست و استوری گذاشت. هوادار خرسند، پای مطالبش اسم عیسی آلکثیر را هم تگ کرد که همین مساله باعث شد مهاجم سرخها او را پیدا کند و برایش پیغام بگذارد. عیسی شماره تلفن این هوادار را گرفت و از او خواست به تهران سفر کند تا ضمن حضور در تمرین، پیراهن مربوطه را امضا بزند. هوادار بینوا به تهران آمد و سر تمرین رفت، اما عیسی او را پشت درهای بسته نگه داشت و پس از پایان تمرین، آن پیراهن خاص را از او گرفت. آلکثیر به جای آن لباس، یک پیراهن تمرین عادی را امضا کرد و به هوادار پرسپولیس داد؛ آنچه با اعتراض طرف مقابل مواجه شد، اما فایده نداشت. بنا بر اظهارات این هوادار، از آن پس آلکثیر دیگر جواب او را نداده و این موضوع باعث شده او با انتشار فیلم و مصاحبه با یک روزنامه سراسری، دست به افشاگری بزند.
این نخستین بار نیست که چنین برخوردهایی با هواداران در فوتبال ایران انجام میگیرد. ۱۲ سال پیش هم باشگاه پرسپولیس تصمیم گرفت با اهداف خیریه، پیراهنی را که ایمون زاید با آن در دربی تهران هتتریک کرده بود به مزایده بگذارد. یک هوادار، آن زمان با پرداخت ۱۴ میلیون تومان این مزایده را برد، اما در نهایت با تطبیق پیراهن و تصاویر بازی روشن شد این لباس، آن لباس نیست! وضع آن یکی قطب فوتبال ایران در زمینه تعامل با هواداران هم اگر بدتر از پرسپولیس نباشد، بهتر نیست. هنوز دو هفته هم از ضرب و شتم برخی تماشاگران استقلال روی سکوهای کمپ مرحوم حجازی نمیگذرد. در دنیایی که بزرگترین باشگاهها گاهی کلی هزینه میکنند تا دل فقط یک هوادار را شاد کنند، در ایران شاهد چنین برخوردهایی هستیم. بنابراین به ما حق بدهید که گمان کنیم بیشتر حرفهایتان در مورد اینکه هواداران سرمایههای اصلی ورزش کشور هستند «دروغ» است.