نگاه به دربی صدم از دو زاویه
چرا استقلال باخت؟
دنیای اقتصاد: دربی یکشنبه برای استقلالی‌ها پر از اندوه و ناکامی بود. صدر جدول از دست رفت، رکورد پیشتازی در بردهای تاریخ دیگر برای آنها نیست، روند پیروزی‌های پیاپی در این هفته‌ها متوقف شد و برای نخستین بار در نیم فصل دوم، این تیم از گلزنی در یک مسابقه عاجز ماند. شکست مقابل رقیب دیرینه، همواره تبعات روحی و روانی زیادی را به تیم بازنده القا می‌کند که جدا از شرایط جدول، ادامه راه در ۳ هفته پایانی را برای استقلال بسیار دشوار می‌کند. تیم ساپینتو با نمایش‌های مهیج چندماه اخیر، روی کاغذ شانس زیادی برای برد مقابل پرسپولیس داشت و احتمالا همین موضوع هم سبب شد وقتی که در کنفرانس قبل از بازی از سرمربی پرتغالی پرسیدند اگر تیمش دربی را واگذار کند پلن ادامه راهش چه خواهد بود، گفت که برای او «اگر» وجود ندارد و استقلال قطعا برنده می‌شود. حالا مشخص شد فوتبال دایره واژگان خودش را دارد و احتمالات، قطعا در آن جای دارند؛ نه مثل فرهنگ لغات ساپینتو که احتمالا به چند کلمه محدود است!
استقلال نبرد برابر پرسپولیس را با سورپرایز جایگزینی پیمان بابایی به جای ارسلان مطهری آغاز کرد. غافلگیری بزرگی که برخی دلیل آن را مسمومیت مطهری پیش از بازی عنوان کردند، اما خب این سوال پیش می‌آید او دچار چه مدلی از مسمومیت شده که تنها ۵۸ دقیقه زمان برای رفع آن کافی بوده؟ پس این تصمیم بحث برانگیز ساپینتو احتمالا به خاطر نمایش خوب هفته گذشته بابایی برابر هوادار بوده یا رکب زدن به یحیی گل‌محمدی یا شاید هردو مورد. اما خروجی کار دقیقا همان چیزی شد که پرسپولیسی‌ها می‌خواستند؛ یعنی از کار انداختن خط حمله زهردار استقلال با میانگین ۴۵/ ۲ گل زده در هر بازی. از آن طرف قائدی بعد از چند حرکت نصفه و نیمه در دقایق ابتدایی، بیشتر مشغول به تو زدن و ارسال پاس‌های ساده بود و از محمد محبی هم کسی خبر نداشت. به نوعی که حتی در دقایقی از بازی، او عقب‌تر از کوین یامگا و بعدا صالح حردانی در زمین ایفای نقش می‌کرد و به نظر مامور مهار مهدی ترابی بود، چرا که پس از خروج پایه‌گذار تنها گل بازی، محبی هم به قسمت آشنای خط حمله بازگشت، اما دیگر دیر شده بود. تعویض اجباری یامگا، برخی صحنه‌های مشکوک داوری، ضد تاکتیک حریف، فشارهای مدیریتی خارج از زمین و کلی موارد از این دست می‌تواند به عنوان دلایل باخت استقلال در نبرد حیثیتی یکشنبه مطرح شود، اما ساپینتو نباید فراموش کند که غرور، بزرگ‌ترین دشمنی بود که به شکل نامرئی در اردوی آبی‌ها حضور داشت و دست آخر هم به این تیم ضربه زد. استقلال اگر قصد قهرمانی دارد نباید شکست دادن رقبای مستقیم را نادیده بگیرد چون آنها از ۵ نبرد رو‌در‌رو برابر سه تیم برتر لیگ(طبعا به جز خودشان) تنها یک تساوی کسب کرده‌اند. تیمی که لیاقت قهرمانی داشته باشد، از بردن تیم‌های ضعیف‌تر به خودش غره نمی‌شود که در بازی‌های بزرگ محو شود. این موردی است که ساپینتو باید بداند تا حداقل در جام حذفی و دربی احتمالی آن، دیگر هوادارانی را که هنوز هم به او عشق می‌ورزند، ناامید نکند.
چرا پرسپولیس برد؟
دنیای اقتصاد: پرسپولیس با فرم خوبی وارد دربی تهران شد. این تیم پس از شکست برابر سپاهان سه پیروزی پیاپی به دست آورد و در چنین حال و هوایی به معرکه شهرآورد گام گذاشت. به نظر می‌رسد فوتبال غیرقابل دفاع سرخ‌ها برابر سپاهان در ورزشگاه آزادی که با گل ثانیه‌های پایانی میهمان به یک شکست تلخ انجامید، یحیی گل‌محمدی را تکان داد. سرمربی پرسپولیس پس از آن مسابقه، از عادت دیرینه‌اش مبنی بر بازی با دو هافبک دفاعی دست کشید و رو به فوتبال هجومی آورد. یحیی در مصاف با سه تیم مس رفسنجان، ملوان و مس کرمان تنها از یک هافبک دفاعی استفاده کرد که نتیجه این تغییر سیستم، کسب سه پیروزی و به ثمر رساندن ۷ گل بود. همه منتظر بودند ببینند گل‌محمدی در دربی به رویه‌اش ادامه خواهد داد یا نه. پاسخ، مثبت بود. او سینا اسدبیگی را روی نیمکت ذخیره‌ها نشاند و سروش رفیعی را در ترکیب نگه داشت.
این تصمیم مخصوصا از آن جهت غیرمنتظره بود که استقلال تهاجمی‌ترین و خطرناک‌ترین تیم لیگ برتر به شمار می‌آید؛ تیمی که بعد از ۱۰ بازی شکست‌ناپذیری به میدان می‌آمد و البته در هر ۱۰ مسابقه توانسته بود دروازه رقبا را باز کند. با این همه، یحیی که می‌دانست تساوی در این بازی تفاوتی با شکست ندارد، دست از آرایش هجومی بر نداشت و نهایتا مزد جسارتش را هم گرفت. نیمه اول به شکلی متعادل پیش رفت و با تساوی بدون گل پایان پذیرفت. اینجا بود که گل‌محمدی رگه دیگری از شجاعتش را نشان داد و بر خلاف سنت همیشگی‌اش، خیلی زود دست به تعویض زد. بین دو نیمه، عیسی آل‌کثیر جانشین مهدی عبدی شد و بلافاصله پس از حضور در زمین، زهرش را ریخت. مسابقاتی مثل دربی، اساسا محل اثرگذاری بازیکنان باتجربه است و آل‌کثیر که سابقه به ثمر رساندن گل سه امتیازی در این بازی را داشت، برای بار دوم این موفقیت را تکرار کرد. پوئن این تعویض هم مال یحیی گل‌محمدی است؛ مردی که برد می‌خواست، ریسک کرد و طعم شیرین پیروزی را چشید.
اگرچه نمایش پرسپولیس (مثل استقلال) در این بازی خارق‌العاده نبود، اما میل بیشتر به کسب پیروزی در کنار تصمیمات شجاعانه کادرفنی باعث شد سرخ‌ها دست پر زمین مسابقه را ترک کنند. صد البته نباید از بازی‌خوانی خوب گل‌محمدی و دستیارانش هم عبور کرد. آنها با آنالیز درست توانستند روش استقلال در پرس کردن‌های بی‌وقفه و شدید را خنثی کنند. به علاوه بعد از نمایش خوب ستارگان حریف مخصوصا مهدی قائدی، شاهد بی‌اثر شدن آنها در زمین بازی بودیم. حالا فقط یک سوال به وجود می‌آید و آن هم اینکه وقتی پرسپولیس با این پتانسیل بالای انسانی می‌تواند در مسابقات بزرگ چنین عملکردی داشته باشد، چرا همیشه همین کیفیت را حفظ نمی‌کند؟ چطور است که این تیم در ورزشگاه آزادی برابر آلومینیوم اراک و هوادار با دو هافبک دفاعی بازی می‌کند و از این دو بازی مجموعا یک امتیاز می‌گیرد؟ فقط یک برد در این دو مسابقه کافی بود تا خیلی چیزها عوض شود.
