مسی را باور کنیم یا پادوانی؟

دنياي اقتصاد : پس از اینکه دادگاه حکمیت ورزش در موضوع شکایت لیاندرو پادوانی از باشگاه استقلال حکم به تبرئه باشگاه ایرانی داد، این مدافع برزیلی سابق آبی‌پوشان در مصاحبه‌ای گفت که هر روز درد می‌کشد و حتی نگه داشتن یک لیوان نیز برایش دشوار است. موضوع پادوانی را دیگر همه می‌دانند؛ بازیکنی که ۵ سال قبل در جریان دیدار استقلال و فولاد دچار آسیب نخاعی شد و توانایی راه رفتن را از دست داد. از آن زمان او به دنبال دریافت غرامت از آبی‌ها بود، اما حقوق معوقه‌اش را هم به زحمت گرفت.

در همین راستا علی فتح‌الله‌زاده، مدیرعامل استقلال در ادامه حضور پررنگش در تلویزیون درباره وضعیت پادوانی گفت: «وظیفه داریم بازیکن خارجی که به تیم ما تعصب دارد را کمک کنیم. قطعا یک حکمی به او می‌دهم و اگر راضی باشد به ایران می‌آورم و مشغولش می‌کنم.» رسیدگی به اوضاع نابسامان پادو قطعا وظیفه‌ای انسانی است، اما با توجه به عقبه شوالیه استقلالی‌ها در وعده‌هایی که انجام نمی‌شوند، مشغول شدن پادوانی در باشگاه استقلال را هم باید به آن لیست اضافه کرد. فردی که در خانه‌اش، هزاران کیلومتر دورتر از اینجا زندگی دشواری را می‌گذراند چگونه بدون توانایی انجام هیچ کاری، می‌تواند در باشگاه استقلال مشغول شود؟ اگر فتح‌الله‌زاده قصد خیرخواهی دارد، می‌تواند یک مقرری برای پادو در نظر بگیرد تا لازم نباشد او با ویلچر این همه راه به تهران بیاید و برود! اگر هم این وعده مثل آوردن لیونل مسی به استقلال است که چندی قبل از سوی آقای مدیرعامل مطرح شد، باید خیلی ساده از کنار آن گذشت. همان‌گونه که ابتدا برخی به آوردن مسی خندیدند و وقتی فتح‌الله‌زاده اصرار کرد، دیگر او را جدی نگرفتند.