از عبدی به عمری؛ این فوتبال بی‌رحم

دنياي اقتصاد : داستان مهدی عبدی در پرسپولیس، حکایتی حیرت‌آور و بلکه تاثربرانگیز است. داریم از مهاجمی صحبت می‌کنیم که زمانی به یک پدیده تمام عیار در فوتبال ایران تبدیل شده بود. او با گلزنی در دقایق پایانی دربی رفت لیگ نوزدهم تبدیل به یک ستاره نوظهور شد و پس از آن، افتان و خیزان به روند متحیر کردن مخاطبان ادامه داد.

عبدی در بازه زمانی یک سال بعد از آن، گل‌های مهمی از جمله در نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان به ثمر رساند و البته در یک دربی دیگر هم نمایشی فوق‌العاده داشت. با این وجود همان زمان از این بازیکن انتقاد می‌شد که به اندازه کافی دوندگی و جنگندگی ندارد. عبدی در زمین کم می‌دوید و این در فوتبال امروز دنیا گناه کمی نیست. همین مساله در کنار برخی حواشی و غفلت این بازیکن، باعث شد او به تدریج به یک نیمکت‌نشین تبدیل شود؛ بازیکنی که کمتر مورد اعتماد کادرفنی قرار می‌گرفت و به نظر می‌رسید تمرکزش بیشتر روی فضای مجازی است. این شرایط، کار عبدی را به جایی رسانده که امروز حتی در غیاب یورگن لوکادیا و مصدومیت شیخ دیاباته هم یحیی گل‌محمدی به او میدان نمی‌دهد. در حقیقت سرمربی پرسپولیس حاضر است بدون مهاجم تخصصی به میدان برود، اما فرصت خودنمایی در اختیار عبدی قرار ندهد. جالب است که در بازی این هفته قرمزها برابر گل‌گهر سیرجان، بازیکنی مثل محمد عمری از ابتدا مورد استفاده قرار گرفت و با گلزنی، جواب اعتماد کادرفنی را داد. فرصتی که تا دیروز در اختیار «عبدی» قرار می‌گرفت، حالا به جوانی دیگر به اسم «عمری» رسیده. فوتبال همین‌قدر بی‌رحم است؛ اگر قدر ندانی، فرصت‌ها به سرعت از کفت خواهند رفت.