یحیی- درویش؛ حق با کیست؟
یک مربی همیشه شاکی
عملکرد درویش چطور بود؟
در درجه اول پرسش اینجاست که عملکرد مدیران باشگاه پرسپولیس در بازار نقل‌وانتقالات به چه شکل بوده و آیا نمره قبولی می‌گیرند یا نه. توجه داشته باشید سرخ‌پوشان بازیکنان بسیار مهمی را در بازار امسال جذب کردند. جایگاه علیرضا بیرانوند نیازی به بحث ندارد و او احتمالا دروازه‌بان اول تیم ملی کشورمان در جام‌جهانی ۲۰۲۲ خواهد بود. مرتضی پورعلی‌گنجی ستاره تیم ملی بوده و از انتقال او به عنوان بمب خبری یاد شد. گولسیانی و دانیال اسماعیلی‌فر، دو مدافع سپاهان هم در لیست خرید یحیی بودند و با اصرار خود او جذب شدند. سروش رفیعی گزینه محبوب هواداران بود و البته سعید صادقی هم به عنوان بهترین پاسور فصل گذشته، در پی یک رقابت فشرده با استقلال جذب شد. سرخ‌ها در پست دفاع چپ هم محمدمهدی احمدی را از نفت مسجدسلیمان گرفتند تا جانشین علی شجاعی و سعید آقایی شود؛ بازیکنانی که خود گل‌محمدی آنها را نخواست. سر و صدای پرسپولیس در نقل‌وانتقالات چنان بود که حتی برخی مشکوک شدند مبادا پول ناشی از فروش ۱۰ درصد سهام سرخ‌ها در بازار هزینه شده است. شاید چنین عملکردی از سوی مدیران پرسپولیس، شایسته این موضع‌گیری‌های تند نباشد.
طارمی و علیپور از کجا آمدند؟
البته که لیست ارائه شده از سوی کادرفنی باید به صورت متوازن جذب شود و حالا که گل‌محمدی اصرار به جذب یک مهاجم خارجی دارد، این اتفاق نیز باید رخ بدهد. گرچه در همین زمینه هم شبهاتی وجود دارد. مثلا گزینه مورد علاقه یحیی، کاسیانوی برزیلی بود که گویا انتقالش به پرسپولیس خرج زیادی برمی‌داشت و تناسبی با کارنامه او نداشت. از سوی دیگر گفته می‌شود باشگاه امکان جذب شیخ دیاباته، مهاجم پیشین استقلال را دارد، اما یحیی با آن موافق نیست. کاری به جزئیات این ماجرا نداریم و معتقدیم اصرار کادرفنی برای جذب مهاجم باید به نتیجه برسد تا سرمربی تیم فردا بهانه‌ای برای ناکامی احتمالی نداشته باشد. با این حال پرسش اینجاست که آیا همیشه باید «بهترین‌ها» را خرید؟ یعنی راه دیگری وجود ندارد؟ مهدی طارمی با اعتماد علی دایی و علی علیپور با اعتماد حمید درخشان به ستاره‌های پرسپولیس در خط حمله تبدیل شدند. از این مثال‌ها بسیار زیاد داریم. بالاخره گاهی وظیفه کادر فنی این است که استعدادهایی را از گمنامی کشف کند و از آنها ستاره بسازد، وگرنه هدایت گران‌ترین بازیکنان ممکن که کار چندان دشواری به نظر نمی‌رسد. به علاوه اینکه یک مربی همیشه شاکی باشد و از مهدی رسول‌پناه تا جعفر سمیعی، مجید صدری و حالا هم رضا درویش را از زیر تیغ بگذراند، چندان شایسته نیست. حتی اگر بپذیریم این آدم‌ها و چه بسا خود درویش گزینه‌های مناسبی برای مدیریت در پرسپولیس نیستند.
