هرکه استراحتش بیش، قراردادش بیشتر!
این مهیا شدن شرایط شاید پروسه‌ای چند روزه داشته باشد، اما هرگز به هفته نخواهد کشید؛ چراکه اگر اختلاف طرفین تا این اندازه زیاد باشد، اصلا ادامه مذاکرات معنی ندارد. در این شرایط تمدید قرارداد هم قطعا پروسه زمانی کوتاه‌تری خواهد داشت، چراکه اصولا ادامه دادن با باشگاهی که حداقل فصل گذشته را در آن سپری کردید، نکات زیادی را در مورد توقعات شما از یک تیم مشخص می‌کند. پس چرا بازیکنان ایرانی که نمونه‌های سرشناس زیادی هم در میان آنها به چشم می‌خورد، برای بستن قرارداد تا این اندازه تعلل می‌کنند؟ شاید دلیل آن را بتوان در یک مورد خلاصه کرد؛ تلاش برای استراحت بیشتر. یک بازیکن که قراردادی چندین میلیاردی امضا می‌کند، با فرار از بدن‌سازی طاقت فرسای ابتدای فصل تنها مذاکرات را کش‌دار کرده و سپس با ژست قهرمان وارد شده و قراردادش را امضا می‌کند. جالب اینجاست که این اساتید اصرار هم دارند که محق دریافت مبالغ نجومی هستند و به عشق مردم با باشگاه به توافق رسیده‌اند! آنها با طول دادن مذاکره، عامدانه بخشی از تمرینات پیش‌فصل را از دست می‌دهند و بعضا به همین دلیل در طول مسابقات با افت کیفیت مواجه می‌شوند. این است حال و روز فوتبالی که ستاره‌هایش از بدن‌سازی هم فراری هستند، اما پای پول که می‌رسد خودشان را با نمونه خارجی مقایسه می‌کنند.
