این ستاره برازنده!

دنیای اقتصاد: در بازی با لبنان، تیم ملی ایران بعد از ۱۷ سال برای نخستین بار در یک مسابقه رسمی موفق به ثبت کام‌بک شد؛ این یعنی از شکست پیروزی ساخت. ستاره بی‌چون و چرای این بازگشت رویایی هم کسی نبود غیر از وحید امیری. بازیکن خوش‌اخلاق و دوست‌داشتنی فوتبال ایران که در همه سال‌های شهرتش یک سر سوزن حاشیه نداشته، در این بازی هم عملکردی خیره‌کننده داشت. وحید نیمه اول و بخشی از نیمه دوم را در پست دفاع چپ بازی کرد، اما زمانی که جریان مسابقه گره خورد و هیچ‌یک از وینگرها نتوانستند کار را در بیاورند، اسکوچیچ، میلاد محمدی را به زمین فرستاد تا وحید یک خط جلوتر برود. از اینجا بود که روند مسابقه به کلی تغییر کرد و امیری به ستاره اول زمین تبدیل شد. او با حرکات خستگی‌ناپذیرش هر دو گل تیم ملی را ساخت تا ایران یک گام بسیار بلند به سمت سومین حضور پیاپی‌اش در جام‌جهانی بردارد.

این چند روز در مورد امیری زیاد صحبت شده و انصافا عمده تمجیدها هم حق مسلم این بازیکن بوده است. آنچه در وجود وحید موج می‌زند، تعهد و وجدان حرفه‌ای است. او ناز و ادا ندارد، دنبال جنجال نیست و بر خلاف بسیاری از ستاره‌های پر سر و صدای فوتبال ایران از بیماری توهم و خود بزرگ‌پنداری رنج نمی‌برد. برای امیری نه نام تیم و نه نام سرمربی تفاوت چندانی ندارد. او برای حلال کردن درآمدش از فوتبال، بی‌وقفه می‌جنگد و عرق می‌ریزد؛ خواه لباس نفت تهران را بر تن کرده باشد و برای علیرضا منصوریان بازی کند، خواه عضو پرسپولیس برانکو، کالدرون یا یحیی گل‌محمدی باشد. البته که در این میان حساب تیم ملی جداست و امیری بیشترین تلاشش را برای سرافرازی این تیم به کار می‌گیرد. او سال‌هاست که بی‌وقفه به تیم ملی دعوت می‌شود و تقریبا هیچ اردوی مهمی را از دست نداده است. امیری چنان کیفیت و کوششی دارد که این روزها به عنوان تنها نماینده لیگ ایران در ترکیب اصلی تیم ملی به میدان می‌رود. به راستی که حضور چنین ستاره برازنده‌ای در تیم ملی، غنیمت است.