دفعه بعد چه کنیم؟

درباره اینکه چرا این اتفاق رخ داد، گمانه‌زنی‌های زیادی وجود دارد. فدراسیون می‌گوید مشکلاتی در بحث هماهنگی با فیفا وجود داشت و همچنین اخذ تست پی‌سی‌آر از تماشاگران، کاری دشوار و پرهزینه بود. هرچند پیش‌تر اعلام شده بود تزریق دو دز واکسن کافی است و نیازی به تست نیست. برخی بهانه‌ها و توجیهات دیگر هم در این مورد مطرح شد و بعضا کار به ضدونقیض‌گویی کشیده شد. در چنین معرکه‌ای، خیلی‌ها حدس زدند که مشکل از الزام فیفا به حضور تماشاگران زن در ورزشگاه آزادی بوده است و این مساله باعث شده مسوولان ایرانی در نهایت قید کل داستان را بزنند. فیفا از مدت‌ها قبل فدراسیون فوتبال ایران را برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها تحت فشار قرار داده است. این روند از زمان ریاست جانی اینفانتینو تشدید هم شده است؛ به‌طوری‌که رئیس فعلی فیفا دو بار به ایران سفر کرد و باعث شد تماشاگران زن از مسابقه فینال لیگ قهرمانان آسیا بین پرسپولیس و کاشیما دیدن کنند و نیز در بازی تیم‌های ملی ایران و کامبوج نیز اجازه حضور در ورزشگاه را پیدا کنند. آن زمان قرار شده بود این مساله به یک روند دنباله‌دار تبدیل شود و حتی بانوان علاقه‌مند در ایران بتوانند مسابقات لیگ را هم از نزدیک ببینند. با این حال شیوع ویروس کرونا و خالی شدن تمام ورزشگاه‌های دنیا از تماشاگر، صورت مساله را به کلی پاک کرد.

می‌گویند حالا که قرار است شاهد بازگشت تدریجی تماشاگران به ورزشگاه‌ها باشیم، فیفا هم سر موضع قبلی خودش برگشته و خواهان حضور همزمان مردان و زنان در ورزشگاه‌ها است. به همین دلیل هم دیروز تیم ملی ناچار شد حساس‌ترین بازی این مرحله را در ورزشگاه خالی برگزار کند. از صحت و سقم این گمانه‌زنی‌ها بی‌اطلاعیم، اما اگر موضوع صحت داشته باشد، کار کمی سخت خواهد شد. گیریم که این بازی به قیمت متضرر شدن تیم ملی کشورمان گذشت و رفت؛ با میزبانی‌های پیش رو چه خواهیم کرد؟ میزبانی بعدی تیم ملی اوایل بهمن برابر عراق خواهد بود که آن مسابقه هم می‌تواند بسیار مهم باشد. آیا باز قرار است کل ورزشگاه را خالی نگه داریم؟ اصلا تا کی می‌شود این روند را ادامه داد؟ آیا حل قطعی و یک‌باره ماجرا، مفیدتر از به تعویق انداختن مستمر آن نیست؟