«نه»، به اسپانسر مشترک
اول اینکه هر چقدر فضای مدیریتی پرسپولیس و استقلال دور از هم باشد، به سود هر دو باشگاه است و سوءتفاهم‌ها را کم می‌کند. بهتر است وزارت ورزش اجازه بدهد مدیران هر کدام از این دو باشگاه به طور مستقل به دنبال یافتن اسپانسر مطلوب خود باشند. در این شرایط توان مدیریتی، محبوبیت برند و عملکرد فنی هر کدام از دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در رقم قرارداد آنها موثر خواهد بود. چرا باید وزارت ورزش نقش «آقا بالاسر» را برای آنها ایفا کند و با یک شرکت برای پشتیبانی از هر دو باشگاه به توافق برسد؟ چرا می‌خواهید باز هم به اینها ماهی بدهید، در حالی که خودشان ماهی‌گیری بلد هستند و در این سال‌ها قراردادهای نسبتا چشمگیری هم با کارگزاران تبلیغاتی بسته‌اند؟
دوم اینکه همین حالا حتی مالکیت مشترک پرسپولیس و استقلال هم از نظر قوانین فوتبال و عرف حاکم بر فوتبال حرفه‌ای دنیا مردود است. هیچ دو باشگاهی با یک مالک حق حضور در یک رده از مسابقات قهرمانی را ندارند، اما سال‌هاست سرخابی‌ها این قاعده را نقض می‌کنند. مالکیت هر دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در اختیار وزارت ورزش است. حالا که تلاش‌ها برای خصوصی‌سازی دو تیم به هر دلیلی به نتیجه نمی‌رسد، لااقل دخل و خرج آنها را از هم جدا نگه دارید. در بزرگ‌ترین لیگ‌های دنیا هم بسیار به ندرت دیده می‌شود که دو تیم با یک اسپانسر در یک رده مشغول به کار باشند. این سختگیری‌ها به خاطر از بین بردن هرگونه زمینه ذهنی برای تبانی و زد و بند است.
سوم اینکه سال‌ها پیش زمانی که یکی از اپراتورهای تلفن همراه اسپانسر مشترک سرخابی‌ها بود، هر روز شایعه می‌شد که این شرکت به توصیه وزارت ورزش حق پرسپولیس را گرفته و به استقلال داده یا بر عکس. حتی در فصول اخیر که اسپانسرها از هم جدا شدند هم این شایعات از بین نرفت. به عنوان مثال همین فصل گذشته فرهاد مجیدی مدعی شد حامی مالی این باشگاه به پرسپولیس کمک می‌کند. تازه وقتی اسپانسرها با هم فرق دارند، این همه حرف و حدیث درست می‌شود؛ وای به روزی که دوباره هر دو تیم زیر یک چتر برگردند. آقا نکنید از این کارها. زمینه را برای سوءتفاهم مهیا نکنید. هواداران را در فضای مجازی به جان هم نیندازید. تا جایی که می‌توانید ساختار اداری و اقتصادی سرخابی‌ها را از هم جدا کنید. اینها پیش‌پا افتاده‌ترین اصول فوتبال حرفه‌ای جهان است. چرا ما باید حتی از همین بدیهیات غفلت کنیم؟
