رویای حضور در جام‌جهانی زنده ماند

بالا، بالا، بالاتر

دنیای‌اقتصاد : اسمش را می‌شود گذاشت خروج از برزخ، رهایی از کابوس یا نجات از جهنم. هرچه بود سخت گذشت، اما به خیر گذشت. تیم‌ملی فوتبال کشورمان درحالی برای برگزاری چهار مسابقه پایانی مرحله اول انتخابی جام‌جهانی راهی منامه بحرین شد که نه وضع‌مان خوب بود و نه از میزبانی رقیب مستقیم‌مان دل خوشی داشتیم. ایران آن زمان روی پله سوم جدول رده‌بندی قرار گرفته بود و برای صعود نیاز به کسب چهار پیروزی داشت؛ چیزی که نزدیک به محال به‌نظر می‌رسید. بچه‌های تیم‌ملی اما این محال را ممکن کردند. پیروزی یک بر صفر برابر عراق، چهارمین برد پیاپی این تیم شایسته در منامه بود؛ بردی که ما را با ۱۸ امتیاز به‌عنوان تیم صدرنشین راهی مرحله بعدی کرد. دست بچه‌های تیم‌ملی درد نکند.

 سردار سربلند: گل سه‌امتیازی و پیروزی‌بخش تیم‌ملی کشورمان را برابر عراق، سردار آزمون به‌ثمر رساند؛ بازیکنی که در دیدار با بحرین هم دو گل برای ایران زد، بنابراین سهم بسیار زیادی از حل معادله این گروه از آن اوست. این سردار دوست‌داشتنی بازیکنی دونده، متعهد و فرصت‌شناس بود که کارها را برای تیم ایران آسان کرد. شادی گل او در نشان دادن پرچم کشورمان هم زیبا بود؛ درست مثل مصاحبه‌های بعد از بازی‌اش. آزمون که قول داده بود مردم ایران را شاد کند، بعد از صعود تیم‌ملی گفت: «من فقط به وظیفه‌ام عمل کردم.» چه خوشبخت است دراگان اسکوچیچ که این بازیکن را در اوج تجربه و توانایی در خدمت دارد.

 کاپیتان طارمی: مهدی طارمی در بازی با عراق گل نزد، اما بسیار بداقبال بود که پاس تماشایی‌اش به سردار آزمون در میانه‌های نیمه دوم تبدیل به پاس گل نشد. او که در اوج هماهنگی با سردار به سر می‌برد و هر دو گل آزمون برابر بحرین را هم خودش ساخته بود، این بار با یک پاس دقیق دیگر همبازی‌اش را تک‌به‌تک کرد، اما دروازه‌بان بحرین شوت سردار را گرفت و مانع از افزایش اختلاف شد. اتفاق مهم‌تر این بازی برای طارمی اما، رسیدن بازوبند کاپیتانی تیم‌ملی برای دقایقی کوتاه به او بود. بعد از خروج احسان حاج‌صفی و علیرضا جهانبخش از زمین، بازوبند برای نخستین‌بار چند دقیقه به طارمی رسید که حتما برای این بازیکن بسیار لذتبخش بوده است.

 هلهله در منامه: کار صعود در چنین مرحله‌ای اصلا نباید این‌قدر سخت می‌شد، اما هزار عامل دست به دست هم داد تا تیم‌ملی برای بالا رفتن دچار مشقت شود. اول اینکه گروه ما واقعا سخت بود. مثلا تصور کنید ژاپن با میانمار، قرقیزستان، تاجیکستان و مغولستان هم‌گروه شده بود که اصلا قابل مقایسه با گروه ایران نیست. بعد هم حضور بی‌ثمر و پرضرر مارک ویلموتس شیاد پیش آمد. مانع بعدی شیوع کرونا و محرومیت از مسابقات خانگی بود. در نتیجه کار بسیار سخت شد، اما بچه‌ها نه‌تنها سزاوارانه به عنوان تیم صدرنشین صعود کردند، بلکه دو طلسم دیرپا را هم شکستند؛ اولی نباختن بحرین به ما در منامه بود و دومی 10 سال شکست‌ناپذیری عراق در مسابقات رسمی. خیلی هم ممنون!

 سلام سرمربی: از روز معرفی دراگان اسکوچیچ به عنوان سرمربی جدید تیم‌ملی، هیچ‌وقت هیچ‌کس او را به رسمیت نشناخت. مخصوصا از آن جهت که شیوع کرونا باعث تعطیلی 20ماهه مسابقات رسمی ملی شد، کم‌کم همه یادشان رفت اصلا اسکوچیچی در کار هست. او جدی گرفته نشد، فراموش شد، اما کنار نکشید. دراگان مسوولیت تیمی را بر عهده گرفته بود که مثل آب خوردن می‌توانست حذف شود و فقط یک بدنامی برای او به جا بگذارد. با این حال جسارت مربی کروات و کیفیت بازیکنان تیم‌ملی باعث شد ما از این سد بگذریم. اسکوچیچ درحالی تیم را بالا برد که ما حتی اردو و بازی دوستانه درست و حسابی هم نداشتیم. از حالا به بعد اما این مربی جدی گرفته خواهد شد.