خود امیر، نه پسر احمدرضا!

دنیای‌اقتصاد : داستان پدر و پسرهای فوتبالیست «معمولا» این‌طوری است که پسر به سطح توانایی‌های پدرش نمی‌رسد و همه جا با نام و نشان او شناخته می‌شود. از آتیلا حجازی که هنوز هم عمده مصاحبه‌هایش در مورد مرحوم ناصرخان است بگیرید تا محمد پروین فرزند علی سلطان و باقی پسرها؛ خیلی از اینها هیچ‌وقت نتوانستند خودشان را از زیر سایه پدر بیرون بکشند. داستان امیر عابدزاده اما فرق کرده است. بحث بر سر این نیست که فرزند احمدرضای افسانه‌ای از پدرش سبقت گرفته؛ نه، واقعا این مساله در حد محال است. کاراکتر عابدزاده بزرگ طوری بود که شاید بعد از او هیچ دروازه‌بانی در تاریخ فوتبال ایران نتواند تکرارش کند.

احمدرضا علاوه بر توانایی‌های فنی و هوش بالای دروازه‌بانی، از اعتمادبه‌نفس خارق‌العاده‌ای هم بهره می‌برد. هنوز تصویر لبخندهای او در حساس‌ترین مسابقات تیم‌ملی را از یاد نبرده‌ایم. چه کسی غیر از احمدرضا عابدزاده می‌توانست در آوردگاه ملبورن، در شرایط دشواری که تیم کشورمان دو گل عقب بود و تور دروازه ما را هم پاره کرده بودند، آن‌طور با پشتک زدن روحیه تیم را حفظ کند؟ این کارها فقط از عابدازده اورجینال بر می‌آمد و شاید تا سال‌ها کسی حتی نزدیک به جایگاه او هم نشود. با این همه اما امیر هم توانست خودش را از آب و گل در بیاورد و حقش را بگیرد. حالا دیگر کسی برای اشاره به او، نام پدرش را نمی‌برد. گلری که در لیگ پرتغال بیشتر از صد سیو کلیدی انجام داده و تیمش را یک‌تنه در لیگ نگه داشته، خودش صاحب شخصیت مستقل است. امیر ۲۸ ساله در دوران فوتبالش خیلی زحمت کشید تا به این نقطه برسد. او در پرسپولیس و راه‌آهن عمدتا گلر قابل اعتنایی به شمار نمی‌آمد و زمانی که از سوی کارلوس کی‌روش در لیست نهایی تیم‌ملی برای حضور در جام‌جهانی ۲۰۱۸ قرار گرفت، خیلی‌ها به این انتخاب اعتراض کردند. حالا اما امیر در کمال لیاقت و شایستگی یکی از دروازه‌بان‌های تیم‌ملی است و هیچکس هم برای چنین انتخابی به دراگان اسکوچیچ خرده نمی‌گیرد.